Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Η Αγία





ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πέρασα με το βελούδινο δέρμα μου
γεμάτο εκδορές περίτεχνης επικάλυψης,
αέρινη σ' έναν πνιχτό, πυκνό αέρα
θολής γιορτής.

Συνωστισμός στο ποτάμι
όπου εξαγνίζονται οι αμαρτίες.
Του νερού η διαύγεια
με μίασμα κόκκινης πληγής
κόχλαζε νωπό χρώμα... άλικο..

Σημείο Εκτόνωσης Κορεσμένης Ψυχής
αιχμάλωτης στην Τόση Ελευθερία.

Βρήκα τις αλυσίδες,
δέθηκα
σε μία προτεραιότητα Επώνυμης Αυταπάρνησης
κρατώντας ψυχορραγούσα την Καρδιά
σε δύο χέρια παιδικής ακόμα ευθύνης...

Τόσο κουρασμένη απ' το βάρος
αδυνατώ ν' αναλάβω την ΑυτοΤιμωρία μου.

Δευτερόλεπτο λιποθυμικής απώλειας αισθήσεων
κι ένα Χέρι μού μετάγγισε θερμότητα.
Κατέλυσε την αγωνια της Ολίσθησης
στις φλέβες των αιμορραγικών μου Διαπιστώσεων.

Τόσα Λάθη...
Φτωχά μαθήματα κερδοσκόπων δασκάλων
όταν η Ψυχή ζητούσε αυθεντίες..

Σκορπίστηκα σ' ένα Παιχνίδι
δίπλα στην πραγματικότητα...
σε δευτερεύουσες πράξεις στρογγυλοποιήσεων,
χάνοντας την Κυρίαρχη Πράξη της Ζωής...

Πριν σβήσει μες στο γκρίζο η πολύχρωμη Αύρα μου
στάθηκε απέναντι στο Παρελθόν μου
η Αγία...

Διαβόλους ντυμένη
για να περάσει την Όχθη..
με σώμα εκμαυλισμένο
απ' τα αγγίγματα των Ελεγκτών...
με χείλη αιμορραγικού κραγιόν
απ'τα δαγκώματα των Όρνεων...

κι όταν έφτασε σε Μένα
ένα Βλέμμα Αμόλυντου Ουρανού
πότισε Φτερούγισμα
το ξεψύχισμα της ΕΣΩφωνής μου...


Όσα φωνήεντα είχα ξοδέψει
ακουμπούσαν νεκρά
τις Ρίζες της Φυλοβόλας μου Φλυαρίας...
Έβρεξαν τα χείλη μου
σταγόνες Βρόχινου Νερού μιας Εξομολογητικής Ψιχάλας...

κι έπειτα...
Ανάσα...

Τα θρύψαλα του Εαυτού μου
στων ματιών της τον ΨυχοΑναλυτικό Καθρέφτη
σε ταξινομημένη συναρμολόγηση
μέσα στα παιδικά μου χέρια
αναδομούν το Οικοδόμημα
που κόντεψα να προσφέρω αντιπαροχή
στον Ξοφλημένο Επιχειρηματία των Θνητών Επενδύσεων...

Με πήρε από το χέρι.
Αλώβητες διασχίσαμε
τόσο αίμα
τόσο έγκλημα
τόσο μηδενισμό

και βγήκαμε στο ΦΩΣ
να μου μάθει να μετρώ από την Αρχή
ώσπου να φτάσω ξανά
στο ΕΝΑ το Αιώνιο...