Είχα φυτέψει κάκτους στην περίφραξη, αγκαθωτά οδοφράγματα ατομικής μου προστασίας. Με σαρκοφάγους βλαστούς τα πόμολα στις πόρτες. Δεν πλησίαζε Ψυχή κι ο κήπος μου ευδοκιμούσε κλειδωμένους χειμώνες επτασφράγιστης ιδιωτικότητας. Για όλα τα κλειδωμένα κάπου υπάρχει ένα κλειδί κι Αυτός που θα εξουδετερώσει τις νάρκες. Ένα κλωνάρι τριανταφυλλιάς καρφωμένο στο χώμα αρκεί να μπολιάσει με κόκκινο τους κάκτους και να κάνει τ αγκάθια μου να μυρίΖουν Happy End σ αυτό το Dark παραμύθι μου.
