Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024

Διαχωρισμός





ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Διάβαζε αργά, εστιασμένα και με αφοσίωση.
Το κείμενο έχει κάτι να σου πει.
Μην συγχέεις τον ψίθυρο με το Χέρι που γράφει..

τα χέρια είναι βουβά..
είναι υπηρέτες
δεν φέρουν ευθύνη για το Νόημα που οι Λέξεις κουβαλούν....

Κόψε τη ραφή
ανάμεσα στο Ποιητικό Γάντι
και στο σάρκινο Χέρι...

Κράτα το ευπροσάρμοστο Ύφασμα του Νοήματος
δικό σου
με αυτοδιάθεση του Εαυτού του...

γι'αυτό γ-Ράφτηκε εξάλλου
για να χωρέσει το Σώμα των δικών σου διαστάσεων..

Εγώ μικροσκοπική
χωράω και σε μία μόνο λέξη..

Όλα τα κείμενα Ύφασμα για να Ντυθείς Εσύ
αναλογα με την περίσταση της Στιγμής
ανάλογα με την απόχρωση του συναισθήματος..

Μην ψάξεις εμένα πίσω από τις Λέξεις..
εγώ είμαι αόρατη υπο-Σκιά
σε ένα περιθώριο του Εξώστη
στο Μαγικό Θέατρο των Κειμένων..

εκείνα στήνουν Διαλόγους, Μονολόγους
προεκτείνουν τη Σκηνή από εδώ στο άπειρο..

εκείνα ακολούθησε..

κι εγώ ένας απλός θεατής είμαι
που κάθε βράδυ
αφήνω το Έργο της Κεντρικής Ιδέας κάθε Κειμένου
να ξαναπαιχτεί με επαναλήψεις εμπρός μου...

τα κείμενα έχουν δική τους
ανεξάρτητη προσωπικότητα
διακριτή απόλυτα
από το Χερι που Γράφει..

Κόψε τη Ραφή
και διαχώρισε αυτό το Μαγικό Γάντι του Ποιήματος
από το σάρκινο Χέρι που γράφει,
γιατί εκείνο δε φέρει καμία ευθύνη...

Όλη την ευθύνη την φέρει το Κίνητρο
και το ίδιο το Κείμενο που παραδόθηκε αμαχητί...




34 σχόλια:

  1. Και οι αναγνώστες σου αμαχητί, ε, ή μήπως υπάρχουν και κάποιοι που αρνούνται να κόψουν τη ραφή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κόψε τη Ραφή
    και διαχώρισε αυτό το Μαγικό Γάντι του Ποιήματος
    από το σάρκινο Χέρι που γράφει,
    γιατί εκείνο δε φέρει καμία ευθύνη...

    Όλη την ευθύνη την φέρει το Κίνητρο
    και το ίδιο το Κείμενο που παραδόθηκε αμαχητί...
    Αυτό με μάγεψε
    Φιλώ το χέρι σου που και πάλι θριάμβευσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. It's very very nice.....my compliments.

    Greetings, Joop

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος6/26/2011

    http://www.youtube.com/watch?v=PuNPoJIllXI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ μικροσκοπική
    χωράω και σε μία μόνο λέξη..

    Όταν γράφεις με ψυχή τα νοήματά σου περισσευουν..




    http://www.youtube.com/watch?v=Qu-blnOTJ18

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. σιγουρ τα κειμενα εχουν δικη τους προσωπικοτητα.Καλη εβδομαδα να εχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Christina

    Όταν πρωτοεμφανίστηκα στα blogs είχα αναφέρει σε κάποιον παλιό μπλόγκερ:

    "Μιλάς κι εσύ που έχεις τους αναγνώστες σου πιστούς και αφοσιωμένους!"

    Μου απάντησε με την εμπειρία του εμφανή κάπως έτσι:

    -Οι αναγνώστες είναι αυτόνομοι, με ανεπτυγμένη κρίση και παρακολουθούν αυτοβούλως την κατάθεση Ψυχής όποιου τους συγκινήσει. Δεν κατευθύνονται. Δεν είναι δεδομένοι. Σήμερα έρχονται και σε τιμούν, αύριο μπορεί να αλλάξουν γνώμη από μία σου κίνηση και να σε απορρίψουν.

    Εγω συμπληρώνω πως κάθε μέρα κρινόμαστε ενώπιον μαρτύρων!...

    Εγώ, σαν ανθρωπος, αναλύομαι {ειπαμε ΔΕΝ είμαι ποιημα... ΕΓΩ μπορω να αναλυθω!!!..} σε τρεις συνιστώσες όπως αυτές που αναφερονται στις Ετικέτες του blog:

    σαν Ποίηση
    η Τρέλα μου
    Πεζοπορεία {εντός μου}


    Η διαφορά είναι πως ενώ ΕΓΩ αναλύομαι, το κάθε κείμενο είναι αμιγές και έχει τον Δικό του "καθαρό" χαρακτήρα.

    Τα κείμενα μας οδηγούν εκεί που θέλουν εκείνα.
    Σέβομαι την Επιθυμία τους και γράφοντας τα ακολουθώ. Κι εγω σαν απλός θεατής του Μονολόγου τους!...
    Με εκπλήσσει η ροή τους όσο κάποιες φορες δείχνετε να εκπλήσσεστε κι εσείς...

    Φορώ το μαγικό Γάντι τους
    μα μόλις μπει η τελευταια τελεια
    ξαναγίνομαι εγώ...

    Στην Τρέλα μου είμαι τσιγγανάκι...
    Στην Ποίηση είμαι Γυναίκα...
    Στην Πεζοπορία μου είμαι Ταξιδιώτης της Ζωής...

    Μόλις μπει η τελευταία τελεία είμαι πάλι η Κάκια.

    Κάθομαι στη θέση που μου υποδεικνύει το εισιτήριό μου και απολαμβάνω τη Μουσικότητα των λέξεων, το αγκάλιασμά τους, τον παφλασμό τους πάνω στον γλυκό βράχο της Ανάγνωσης...

    και επιμένω να διαβάζω πολλες φορες τα κείμενα, για να μείνει ο Απόηχός τους μέσα μου...

    Είμαι πιστή Οπαδός των Εξιστορήσεων...

    και ΜΙΑ μόνο Λέξη έχει πολλά να μου πει...

    να μας πει..

    αρκεί να αφουγκραστούμε την ανάγκη της και να αφεθούμε στον Ανεμο της Πνοής της...


    Σε φιλω... με ενα τεραστιο Ευχαριστω για την συμπόρευσή σου με τα κείμενα που επιλέγουν να γ-Ραφτούν από το Χέρι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κι όμως αν και δηλώνεις μικροσκοπική η δύναμη που αποτυπώνεις μέσα από την υπεροχή των κειμένων σου, η δύναμη που δίνει ψυχή στο χαρτί και στο χέρι που θα πάρει ζωή και θα εκφράσει όσα ο νους, η λογική και η ψυχή έχουν καταγράψει, σε φαντάζουν πελώρια στις σκέψεις μου... πάντα η μοναδικότητα του κινήτρου και της ιδέας σου, ποιήτρια της συναισθηματικής αντανάκλασης, για μένα είναι συναρπαστική...φιλάκια γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπέρα Κάκια μου!!

    Σίγουρα τα κείμενα έχουν δική τους
    ανεξάρτητη προσωπικότητα
    από το Χέρι που Γράφει..

    Αλίμονο κάθε φορά που γραφόταν ένα κείμενο να εκπροσωπούσε και τα συναισθήματα του γραφέα θα μιλούσαμε για μεγάλη εναλλαγή συναισθημάτων σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα!!

    Καλό βράδυ φίλη μου!!!

    Αααα και τέλειο το τραγούδι της εισαγωγής!! Πηγαίνοντας στον οδοντίατρό μου κάθε φορά μου βάζει αυτού του είδους την μουσική για να χαλαρώσω πρώτα!!!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. τα κείμενα έχουν δική τους
    ανεξάρτητη προσωπικότητα
    διακριτή απόλυτα
    από το Χερι που Γράφει..

    χμμμ... επικίνδυνη 'παραδοχή' αυτή... δεν λέω πως δεν την αισθάνομαι να ανταποκρίνεται και στη δική μου 'αλφάβητο'... όμως, όχι πάντα... ίσως, όχι πάντα... μονάχα όταν έχει, για λίγο έστω, αποσυρθεί ο νους και 'κάποιος άλλος' γράφει...

    ίαως αυτό να πυροδοτείται από το Κίνητρο που αναφέρεις...
    φιλί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αγαπημενη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Διαχωρισμός, διαλογισμός, διαφωτισμός προς τα μέσα. Πόσο διακριτό μένει το αίτιο σε σχέση με το αποτέλεσμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπέροχη Ελένη μου

    παλεύω με την ανάγκη μου να υιοθετώ Ρόλους Εαυτού
    που εναλλάσσονται σαν Ρεύματα Υψηλής και Χαμηλής Τάσης..

    Όταν σας επισκέπτομαι στο Χώρο σας προσπαθώ να είμαι σοβαρή, χωρίς αποκλίσεις!..

    ΕΔΩ...
    στο φτωχό τσαντήρι μου
    επιτρέπω στα κείμενα να .... ντύνονται όπως τους αρέσει....


    Το ίδιο κάνω κι εγώ...

    Οι Ποιητικές Ραφές βοηθούν να γ-Ραφτεί ένα νυχτικάκι πρόχειρης Βραδινής Τρέλας
    ή
    να Νυφικό επίσημης Τελετής Γάμου με το Χρόνο, τον Στίχο, τον Αντάρτη Θεό που έχω μέσα μου!...


    ΕΔΩ τα κείμενα παίζουν με κοστούμια Μεταμφιέσεων
    και απολαμβάνω με την Ψυχή μου το Θεατρικό τους,
    γιατί δεν είναι ψεύτικο σενάριο ποιητικής εμμονής,
    είναι Κομμάτι από τη δική μου Ζωή,
    όπως το διαισθάνθηκε το Ένστικτο,
    που μάλλον καθοδηγεί το Χέρι μου που γράφει...


    Σε φιλω γλυκά .... με μαγικές ευχές για ένα Υπέροχο Βραδάκι σε Όλους ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είναι πραγματικά απίστευτο το πως μπορεί ένα κείμενο, ένα ποιήμα να γραφτεί μονο του.. και συ να καθεσαι απλός παρατηρητής και σαν μικρό παιδι να ανυπομονείς να τελειώσει, για να το διαβάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συνυπογράφω στο σχόλιό σου στην Christina...

    Όχι ότι είμαι Ποιητής... Ένα απλά στιχάκι είμαι....

    Το χνάρι που αφήνει το Γάντι, λίγο πριν την Τελεία....

    Φιλιά αδιαχώριστα... υπογράφοντος και υπογεγραμμένου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Θέλω να διαμελιστώ να γίνω κομμάτια
    και μετά ξανά από την αρχή
    να τα μαζέψω να τα ενόσω και να αναγεννηθώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Διάβαζε, μέχρι να σπάσουν οι λέξεις.
    Δε βλέπεις πως πετάγονται σπίθες απ΄τις τελείες.
    Δεν φυλακίζεται το νόημα
    κι ας τα ποιήματα έχουν σχήμα.

    Καλή Βδομάδα Κάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Joop Zand


    Τις κλωστές του φορέματός μου ξηλώνω...

    Λεκτικό το Ρούχο μου...
    στα λιβάδια που κινείται η Ψυχή μου δεν το χρειάζεται ΟΥΤΕ αυτο...

    τελικά ΔΕΝ είμαι εγω που χρειάζομαι τα κείμενα...

    Είναι ΕΚΕΙΝΑ που χρειάζονται ΕΜΕΝΑ...

    και πού και πού τους χαρίζομαι!!!


    Σε φιλω γλυκά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ανώνυμε


    Ώρες σιωπής και χάνομαι στο άσπρο των ματιών σου
    Ώρες αιχμής και βρίσκομαι στις άκρες των χειλιών
    Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο
    Ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό

    Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
    κάτι στοιχάκια σαλεμένων εραστών
    μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
    Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ

    Ώρες σιωπής και πίστεψα στα ναι σου και στα όχι
    Ώρες αιχμής και βρέθηκα στον έβδομο ουρανό
    Να ζήσω σ' ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει
    μα ο έρωτάς μου άναψε, γι' αυτό σου τραγουδώ


    ------
    Έτσι είναι....

    το παθαίνω κι εγώ...

    Aνοίγω την Πόρτα της πρώτης λέξης
    και βουτάω ολόκληρη στο Κείμενο και Ερωτεύομαι το Χέρι που γράφει..

    Κάποτε το είχε αναπτύξει πολύ όμορφα η Anasa - που δεν την βλέπω πια στην μπλοκογειτονιά μας. Το είχε αναφέρει σε μία ανάρτηση της Ρίκης.

    Περιέγραψε την έλξη, σχεδόν ερωτική,
    που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε μία αναγνώστρια και σε έναν αρθρογράφο ή συγγραφέα
    που δημοσίευε κείμενά του στη στήλη μιας εφημερίδας.
    Η αναγνώστρια πιστή στις αναγνώσεις της ενίσχυε κάθε φορά το πρωταρχικό Συναίαθημα που της γέννησε εκείνο το Αγιο Χέρι του...
    Κάποια στιγμή διάβασε την αναγγελεία του θανάτου του... 75 χρονών.

    Μα η ΨΥΧΗ που γραφει ΔΕΝ εχει ηλικία....

    και όσο κι αν κάποιες φορες επιμενω ως καθηγήτρια να λέω πως:
    ο Δάσκαλος οφείλει να κάνει το μαθητή να αγαπήσει το Μαθημα και όχι τον Ίδιο το Δάσκαλο

    εγω στα 8 χρόνια που διδάσκω δεν το έχω πετύχει ποτέ μου και δεν έχω βιώσει κάτι ανάλογο όντας μαθήτρια...

    Είχα ερωτευτεί τα μαθηματικά γιατί είχα Καθηγητές Μαθηματικούς που εξέπεμπαν ΦΩΣ...


    Οπότε... ναι....

    Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
    κάτι στοιχάκια σαλεμένων εραστών
    μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
    Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ

    ΦΤΑΙΝΕ τα κείμενα
    και πιο πολύ ΕΚΕΙΝΟ το χέρι που σμιλεύει διαλόγους στο ΦΩΣ....

    ανατροπη?....

    μη μου πεις ότι δεν την περιμένατε!!!

    η ΡΑΦΗ αναμεσα στο Γαντι και στο Σαρκινο χερι ΔΕ σπάει τόσο εύκολα..

    με μία μόνο προτροπή!....


    Σε φιλώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Στρατή


    Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
    το αχ είναι γραμμένο.

    Είναι γλυκό είναι πικρό
    είναι κι ονειρεμένο.

    Αχ συ που φεύγεις, πού τραβάς
    πού πας και ξεμακραίνεις.

    Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι
    κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.

    Αχ, τα τραγούδια είν' ευχή
    και πάρε την μαζί σου.

    Στ' αρώματα, στα χρώματα
    στις μουσικές χαρίσου.


    ----

    Ξεμακραίνουμε, Στρατή...
    άνεμος είμαστε
    και χαλιΚάκια τα κείμενά μας...

    Κοντορεβυθούληδες που σκορπίζουμε ΨΥΧΟΥΛΑκια ΨΥΧΗΣ...

    κάποιοι ακολουθούν και φτάνουν στη σπηλιά μας...
    Ψαχνουν να βρουν τους θησαυρούς μας, μα την βρίσκουν Αδεια..
    πιο άδεια από τον Σιωπηλό ΝΟΥ..

    γιατί οι ΡΟΕΣ, Στρατή, είναι ταγμένες να χαρίζονται τη στιγμή της δημιουργίας τους ...

    Την ώρα που ο πίδακας της Ιδέας αναβλύζει
    με λίγες λέξεις
    σπείρεις στον Κήπο
    και ξέρεις
    πως αν περάσει και Οργώσει ΝΟΥΣ έμπειρης ΑΥΤΟαναγνωσης
    τότε θα πολλαπλασιαστούν όσα έσπειρες
    θα γεμίσει ο Κόσμος
    από τη σοδειά σου....


    Τι πιο μαγικό?..

    όλοι να φορούν το ΔΙΚΟ σου στεφάνι λουλουδιών στα μαλλιά
    ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ξερουν πως ΕΣΥ εσπειρες τον πρωτο σπόρο αναπαραγωγής της ΙΔΕΑΣ...


    τι πιο μαγικό, Στρατή!!!

    ----

    ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:
    ΑΥΤΟαναγνωση σημαίνει ο Αναγνώστης να διαβάζει από ΜΕΣΑ προς τα ΕΞΩ το κείμενο
    όπως ακριβώς το γραφει ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ..

    σαν να ΔΙΑΒΑΖΕΙ την προβολή του Εαυτού του στο κείμενο!!!



    Σε φιλώ γλυκά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. αχχχχχχχχ.... τσιγγουνάκο μου...

    σιγουρα?...

    πολύ σίγουρα?...

    Κοίτα με στα μάτια..
    Τι λες?..

    ως Γυναίκα, μπορώ να σε πείσω για το.. αντίθετο?....


    {μμμμμμμμμ... το καλύτερό μου ΑΥΤΟαναίρεση!...}

    αχ..... τσιγγουνακο μου....

    Αμετρητα Φιλιά υπόνοιας για τις πιο μεγαλες Αναιρεσεις... εκεινες προς τον Εαυτό μας..


    Ενας Υπεροχος Ανθρωπος εχθες με ρώτησε αν είμαι ερωτευμένη με τον Εαυτό μου.
    Ξέρεις τί του απαντησα?
    "Θανάσιμα....."

    ΑΚΡΙΒΩΣ γι'αυτο μπορω να ΑΥΤΟαναιρούμαι ΑΝΕΛΕΗΤΑ κα μέσα στις Ιδιωτικές Σιωπές μου κι όμως να ... με αντέχω....


    κείμενα λοιπόν...
    ΠΡΟΒΟΛΕΣ του ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ...

    να πω κι άλλα?..

    αχ.... τσιγγουνακο μου..

    σε παρέσυρα στην Παγίδα της Γυναικείας μου Σκέψης!!!

    ηθελημενα ξέρω έπεσες...

    μα με γοήτευσε η Πρόθεσή σου να με επιβεβαιώσεις,
    αν και Ξέρεις πως στο επόμενο Βήμα θα αναιρέσω Οσα είπα στο προηγούμενο...


    Σε φιλώ γλυκά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ღ oneiremataღ

    Θα αναφερθώ στο κείμενο που είχα γραψει με τίτλο "ο ΚΗΠΟΣ"


    Περνούσα αιώνες
    έξω από τους φράχτες σου
    φορώντας πολύχρωμα υφάσματα....

    Εσύ σκυφτός σκάλιζες τον Κήπο...

    Επέστρεφα για αιώνες
    έξω από τους φράχτες σου
    γυμνό κορμί, έτοιμο προς καλλιέργεια...

    Εσύ σκυφτός πότιζες τον Κήπο...

    Ξημέρωνα τις βόλτες μου αιώνες τώρα
    έξω από τις Εποχές σου
    υγρή περιπέτεια σταλίδας συναισθήματος..

    Εσύ σκυφτός κλάδευες τον Κήπο....

    Νύχτωνα τις ΣΚέψεις μου για αιώνες
    έξω από το Σύνορό σου
    προς Αφαιρετική Συλλογή των Άπιαστων Ιδεών....

    Εσύ σκυφτός μύριζες λουλούδια....

    Και μια μέρα
    στιγμή, κουκκίδα στο τοπίο του Χρόνου
    κατάλαβα....

    Πέρασα ανοχύρωτη Ύπαρξη
    δίχως ρούχα
    δίχως κορμί
    δίχως συναίσθημα
    δίχως Ιδέες
    μόνο Εγω, στην Καθαρή Μορφή μου.....
    εκείνο το ατόφιο Υλικό
    που συνθέτει τον Πυρήνα μου..

    και γύρισες να με μυρίσεις.....


    Σκέψου πως ο Κηπουρός είναι ο Αναγνώστης
    πως η ΓΥΝΑΙΚΑ είναι η επίδοξη συγγραφέας
    πως τα "στολίδια της" είναι τα κείμενα..

    Νιώθω πως περνώντας Γυμνή από γήινες προεκτάσεις συμβολικών Γραμμάτων και γραφικών σχημάτων,
    φορώντας μόνο την ΑΥΡΑ της Υπαρξης, που υποψιάζομαι συνδέεται άμεσα με το ενεργειακό μας φορτίο,
    θα δημιουργούσα στον Αναγνώστη την Αναγκη να γυρίσει και να Μυρίσει το Άρωμα της Ψυχής μου
    που ΔΕ χωρά σε κανένα Περιγραφικό Ύφασμα ΣυΡΡΑφής των Λέξεων
    ...

    ΦΙΛΙ: ουσιαστικό, ουδέτερο, 4 γράμματα, γλυκιά θύμιση, λαχτάρα επιθυμίας...

    μα
    ΟΣΟ κι αν το διαβάσεις το στόμα δε γεμίζει με τη Γεύση του!!!

    Τα λατρευω τα κείμενα...
    είναι το Ρούχο της Ψυχής μου...

    μα η ίδια η ΨΥΧΗ του συγγραφέα ΟΛΟΚΛΗΡΗ δε χωρά πουθενά..

    ίσως να χωρά πιο εύκολα σε μία λεξούλα μικρή, παρά σε ένα κείμενο κεντημένης Ποίησης...

    ίσως αν επικαλεστώ αυτό που ανεφερα στο Στρατή,
    το ότι ο Μπόρχες υποστήριζε πως κάθε λέξη περιέχει το Συμπαν, γιατί με αλυσιδωτά νοήματα μπορείς να φτασεις ΕΚΕΙ....
    τότε να δεχτώ πως ναι..
    ΑΥΤΟ το μαγικό γάντι μπορεί να χωρέσει στιγμιαία έστω τις πληθωρικές μας Διαστάσεις..

    γιατί όσοι εθίζονται στη Γραφή και στην Αναγνωση έχουν πληθωρικές Διαστάσεις γιατι ΓΕΝΝΟΥΝ ΙΔΕΕΣ...

    είναι η ρήση που κρέμασα στην είσοδο του Τσαντηριού μου:

    "Ο ΝΟΥΣ που επινόησε μία ΙΔΕΑ ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του..."

    Σε φιλω ολόγλυκα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος6/27/2011

    Προσκυνώ στο Κειμενο και στον Θεατή πίσω απ αυτό! Κ στο Μαγικό Γάντι του Ποιήματος την ώρα της γ-ραφής! Κ φυσικά στο Κίνητρο, που φέρει όλη την Ευθύνη!
    ΣΕ φιλώ...κ παραδίνομαι αμαχητί!
    Εχει δίκιο ο Μάγος που σε λέει Αγαπημενη!!!!
    ΘΑΥΜΑΖΩ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΜΕ ΠΑΘΟΣ Κ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Κ ΟΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΝ Κ ΑΥΤΟ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ!
    ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!
    Ταπεινά σε ξαναφιλώ κ αποδέχομαι κάθε σου γ-ραφή!ΚΑΘΕ σου κείμενο, κάθε σου κίνητρο...
    ΟΛΑ!

    *ΚΑΤΕΡΙΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Νημερτή

    σε κάθε Παραδοχή για οτιδήποτε αφορά την Ποίηση ξετυλίγονται πάντα 2 εκδοχές που επικρατούν εξίσου και υποστηρίζονται με ανάλογα επιχειρήματα...

    Μέγα ζήτημα για μένα η Σχέση τελικά που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Συγγραφέα και στο Κείμενο...

    Δεν μπορώ να αρνηθώ πως τα κειμενα φέρουν τη Σφραγίδα του Συγγραφέα...

    Μετα από τόσο καιρό στην μπλοκογειτονιά, αν διαβάσω ένα κείμενο ανώνυμο θα καταλάβω από ποιο Αγιο Χέρι γ-Ράφτηκε...

    Όμως, παρόλη την ενεργειακή μετάγγιση
    το Κείμενο μόλις ξεφύγει από το Χέρι του Συγγραφέα
    σαν ατίθασο παιδί αλητεύει σε άλλες καρδιές...

    το Οικειοποιούνται όσοι το λάτρεψαν...
    Καρφιτσώνεται στο εικονοστάση της κάθε Καρδιάς που συγκίνησε...

    εγω στο Πινακάκι της Καθημερινής μου Προσευχής εχω καρφιτσώσει το εικονοποιημένο Κείμενο της Μαγικής Nelly με την προσθήκη:

    ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΗ ΠΑΝΤΑ...


    http://1.bp.blogspot.com/_mGtLiqO_1Mg/TQTXK0vDuAI/AAAAAAAAB4g/myiM0v10EVU/s1600/01NellysNikolska.jpg


    η Μαγικη Φωτογραφια της μου ανηκει...
    οχι εξολοκληρου..
    μα.. παραξενα ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ κι όμως Διαιρετικά με διαμοιρασμούς σε ΚΑΘΕ ΨΥΧΗ που νιωθει ΕΚΕΙ μεσα να φωτογραφίζεται κάτι δικό της...



    Σε φιλώ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μαγε

    το αναφερα:
    εγω χωράω και σε μία μόνο λέξη, χωρίς να στριμώχνομαι με το καθολικό της Νόημα...

    Γιατί οι λέξεις ανήκουν σε όλους το Ίδιο..
    είναι κοινή κληρονομιά..
    περιουσία διαμοιρασμένη εξίσου..


    μα πιο πολύ γοητεύομαι από τα αποσιωπητικά,
    που σαν κουμπάκια ξεκουμπώνουν το πέπλο της Υπόνοιας ότι υπάρχουν πολλά που ήταν να ειπωθούν, μα δεν τα άφησε η ανάσα να διαΡΡεύσουν!...

    Καθετι, μολις ειπωθει ή αποτΥπωθεί πλεόν διαμορφώνει το ΔΙΚΟ του χαρακτήρα συνδυαζόμενο με την Χρωματική απόχρωση του Αποστολέα του και την ανάλογη του Παραλήπτη...

    Όσο ατσάλινο χαρακτήρα κι αν έχει ένα κείμενο, αλλάζει μορφή μόλις αλλάξει ο Αναγνώστης-Παραλήπτης του...

    Ελεύθερα τα Ταξιδια των Κειμένων...
    Αδεσμευτα...
    Χωρίς εισιτήριο...
    γιατί τα κείμενα φέρουν τα Χαρακτηριστικά της Υγρασίας και της Σκέψης:

    Η Υγρασία και η Σκέψη εισχωρούν Παντού..

    Υγρες Ευαισθησίες τα Ποιητικά κείμενα... ακόμη κι όταν πραγματεύονται σκληρά θεματα...
    Αεροφωτογραφίες της Σκέψης....

    Οποτε...
    επανερχομαι με την προειδοποίηση ξανα:

    ΠΡΟΣΟΧΗ στο ΤΙ διαβαζουμε...
    εισχωρεί επικίνδυνα μεσα μας...
    κι αν διαλυθεί στο αίμα και στους νευρώνες του ΝΟΥ,
    το μικρόβιο που φέρει η Κεντρική του Ιδέα,
    θα μολύνει την αγνη, αμόλυντη, καθαρή Σκέψη του ΔΙΚΟΥ μας ιδιωτικού Ουρανού....


    Εγω προσωπικά σεληνιάζομαι συχνά και γράφω ΚΑΘΕ ασυναρτητο ουρλιαχτό της ΨΥΧΗΣ μου..

    μόλις εκτονωθώ από την ένταση και βγω από την εκσταση, ξαναγίνομαι η Κάκια...

    κοιταζω στους τοιχους της σπηλιάς μου ΑΠΟΡΩ και αναρωτιέμαι:

    "ΠΟΙΟ άγριο θηρίο περασε χθες από εδω?"

    ΕΓΩ...

    παντα ΕΓΩ...

    να ράβω κάθε λογίς Ρούχα για την Ιδιότροπη ΨΥΧΗ μου
    και να τα κρεμάω στην Υπαιθρια Ντουλάπα μου για να τα χαρίσω σε καθε ΨΥΧΗ που νιωθει όμορφα και άνετα φορώντας τα....


    ΦΙΛΙ... τρυφερή ραφή αναμεσα στο Ποιητικό Ρούχο και στο Χερι που γραφει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Γουίκα

    εχω εμμονές με μερικές λέξεις...

    πρωτη η Αμοιβαιότητα
    επομενη ο Συγκερασμός..

    ΑΙΤΙΟ
    ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ της αντίδρασης
    ΑΙΤΙΑΤΟ


    μέσα στο κείμενο αναμιγνύονται τα Αρώματά τους...

    το Κίνητρο,
    όταν το αδράξει ο Συγγραφέας από τον Κήπο όπου Άγριο Ανθίζει,
    σαν πηλός πλάθεται με την τεχνοτροπία του Συγγραφέα,
    ακολουθεί το μονοπάτι που υποδεικνύουν τα ένστικτά του Ρίγους στο Χερι που γραφει...
    ακολουθεί δηλαδή την Κεντρική Γραμμή της Μοίρας στο Χέρι του Συγγραφέα....
    και φτάνει να αγγίξει το ΕΝΑ αιτιατό που του Ταιριάζει...

    το ίδιο ΚΙΝΗΤΡΟ στα Χερια αλλου Συγγραφέα θα κατέληγε να σμίξει με άλλο Αιτιατό...

    ΟΜΩΣ ο ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΟΣ αιτίου και καταλύτη καθορίζουν επακριβώς το ΣΧΗΜΑ, τη ΜΟΡΦΗ και τη ΔΟΜΗ του Αποτελέσματος....


    ο Αριστοτέλης το είχε τονίσει:

    ΚΑΘΕΤΙ που υπαρχιε φτιάχνεται γιατί ΑΥΤΗ η ΥΛΗ που το συνθέτει ειχε ΤΑΣΗ να δημιουργήσει ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ το "ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ" που τελικά προέκυψε...

    και φυσικά το "αντικείμενο" ΜΟΛΙΣ δημιουργηθεί δικαιωματικά καλπάζει Ελεύθερο στο λιβάδι της Ζωής...


    Σε φιλώ γλυκά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Λύκε

    Κάποτε ένας Θεομπαίχτης αρνηθηκε τα εγκόσμια και απομονώθηκε στη σπηλιά του...

    Είχε ήδη γ-Ράψει τόσα κείμενα χαρισμένα στις Νεράιδες της Γης...

    Ολα τα κορίτσια φορούσαν Ρούχα Ιδέας και Συγκίνησης Ραμμένα από το Αγιο Χέρι του...

    Ο Θεομπαίχτης αφού είχε δελεάσει κατά καιρούς ΟΛΑ τα κορίτσια της ΓΗΣ, κλείστηκε στη Σιωπή του.. αποσύρθηκε αναζητώντας πιο Υψηλο Στόχο..

    Τότε αφουγκραστηκε την ανασα του Θεού...
    -Αφού υπαρχει Θεός, θα υπαρχει και Θεά... σκέφτηκε.... στη ΦΥΣΗ υπαρχει αλληλοσυμπλήρωση και απολυτη Δυαδικότητα... Αρσενικό Θηλυκό.... ΥΠΑΡΧΕΙ Θεά!!! .. ΑΥΤΗΝ θελω να γοητεύσω, μονολόγησε ο Θεομπαίχτης...

    Αρχισε να πειραματίζεται με σενάρια Νέου Συγγραφικού Ύφους..
    Τωρα η Επιθυμία της Ψυχής του είχε Θεϊκό προσανατολισμό...
    Πως να αγγίξεις μία Θεότητα με θνητές Λέξεις?...

    Αποποιήθηκε των Λέξεων...
    Αρχισε να ξηλώνει τον Εαυτό του..

    Εγραφε κειμενα με συλλαβές ΕΑΥΤΟΥ...

    οχι μόνο ΔΕΝ εκοψε τη Ραφή αναμεσα στο Κείμενο και στο σαρκινο χερι...

    μα..

    ΕΓΙΝΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ... εκεινη η ερωτική αλληλογραφία προς τη Θεά..


    Η πορεία της Γυναίκας μέσα σους αιωνες της Ιστορίας του Ανθρωπου δικαίωσε την Επιλογή του Θεομπαίχτη...

    Γοήτευσε τη Θεά ΦΥΣΗ...
    και εκείνη του έστελνε μηνύματα ερωτικής Υπόκλισης μεταγγίζοντας την Επιθυμία της σε ΚΑΘΕ νεο κορίτσι που γεννιόταν και γινόταν Γυναίκα επι ΓΗΣ...

    ΜΟΝΟ ετσι μπορούσε να πλησιάσει τον Θεομπαίχτη της...

    Υπέφερε η Θεά..
    Υπέφερε ο ΘεοΜπαίχτης..

    μα τα Κείμενα καταγράφηκαν στο στιγμιότυπο της αιωνιότητας ως η ΠΛΗΓΗ του πιο συγκλονιστικού ανεκπλήρωτου ΕΡΩΤΑ που ενεπνευσε τους ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ολων των εποχών..

    Νομίζεις λεω παραμυθια ε?....

    εγω ΞΕΡΩ εναν ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΗ που εγινε Ο ΙΔΙΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟ...

    και ξέρω ΕΝΑ κορίτσι {ακομα Εύα νομίζω το λένε..} που εχει να του μεταφερει ένα μήνυμα από την Θεά που γοήτευσε....


    κάθε λέξη κρύβει κι ένα Μυστικό...
    ας σεβαστούμε το πέπλο του Μυστηριου των Κειμενων.. και την αυτονομία τους να γραφοντια και να χαρίζονται ανΙδιοτελώς....

    Σε φιλω γλυκά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Γλυκιά μου Αλήθεια

    Μπορει να αναφερω πως στη φλέβα του κειμένου ρέει το αίμα του Συγγραφέα...
    μα..
    αμετρητες φορες εχω νιωσει ΑΥΤΟ που τοσο απλα και ουσιαστικά περιέγραψες..

    Οσα εχω γραψει εχουν γραφτει σε 2 με 5 λεπτά...

    ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να τα εγραψα ΕΓΩ με απολυτη επιγνωση Σκεψης, Προθεσης, Τεχνοτροπίας..


    Όσα Κείμενα έστειλα στον Στρατή και του ανεφερα πως ΑΝ είχαν γΡαφτεί από άλλο χερι θα τα ζήλευα Θανασιμα,
    γραφτηκαν ετσι..
    Κείμενα που αγάπησα πολύ.. που με γοήτευσαν...
    και που δεν ξέρω Πως ακριβώς γραφτηκαν!..

    με μία λέξη που μπλέχτηκε στο χερι μου...

    Μαγεια...
    τη στιγμή που Γραφεται ενα κείμενο μονο ΑΥΤΗ η λέξη μπορεί να προσδιορίσει τη διαδικασία ...

    σαν να ανοίγει μία Αόρατη Πύλη Παγκόσμιας Εμπνευσης και κοινωνά ο Συγγραφέας αποτυπώνοντας την με το ρίγος της δικής του Γραμμής...

    Φυσικά στο παρελθόν,
    που τα κειμενα ήταν χειρόγραφα, εμπεριείχαν περισσότερη ενεργεια του Συγγραφέα...
    τωρα η Ψηφιοποίηση αγρίεψε λίγο το πρόσωπό τους...

    μα και πάλι κάτι Στάλες Πνοής της Μοναδικότητας του Συγγραφέα ΜΟΝΙΜΑ συνοδεύουν το Κείμενο
    στην Ανεξάρτητη και αυτονομη πορεία του,
    που ξεκινά από την αποτύπωση της Πρωτης λέξης...

    Όμως η Συγγραφή καθε Κειμένου ειναι Θαλασσα και ταξιδεύουμε οπου μας παει το Κείμενο...
    ξεκινάμε για ΕΚΕΙ...
    καταλήγουμε στο ΑΛΛΟΥ..
    μα η Διαδρομή είναι εξίσου μαγευτική!...
    Τόση ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣ εχει το κείμενο!!!..
    στρεφει το Τιμόνι προς την κατεύθυνση που θελει,
    όσο κι αν το κουπί της πένας αρνειται...
    η Πορεία τελικά που θα ακολουθηθεί θα είναι ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ευθυνη τηςΠροσωπικής Επιλογής του ίδιου του ΚΕΙΜΕΝΟΥ!...


    Σε φιλω γλυκα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Γιώργο

    εγω αναφέρω πως είμαι ένα "Δύσκολο Στιχάκι"...

    τα κείμενά μου παιδικά..
    αλλοτε εύκολα,
    αλλοτε δύστροπης αποκάλυψης..

    μα..
    οτι κι αν γινεται σ'αυτο το πεδίο ΕΣΩσυγκρουσης με διαδοχικές επιθεσης κι αμυνες...
    με πάλη Σωμα με Σώμα ΕΓΩ με το ατιθασο ΚΕΙΜΕΝΟ...
    παντα στο Τελος εκεινο με τη Λαμψη του με αποχαιρετα
    κι εγω με το Όνομά μου ίδιο, μένω να το θαυμάζω...οσο παιδικό ή δύστροπο κι αν γεννήθηκε...

    ειναι ΣΑΝ το παιδί...
    η Μανα το γεννα,
    μα εκεινο ΑΝΗΚΕΙ μονο στον ΕΑΥΤΟ του
    και βαδίζει το μονοπάτι της ΔΙΚΗΣ του αυτονομης ΖΩΗΣ...


    Σε φιλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Μάγε

    Υπάρχει η προτροπή του Θεομπαίχτη
    να γινει ο Ιδιος ο Συγγραφέας ΚΕΙΜΕΝΟ...

    Σάρκινες και Αέρινες της Ψυχής οι Συλλαβες...

    να σβήνες ΕΑΥΤΟ στα ορθογραφικά λάθη επανω..
    να διορθώνεις ψεγάδια θνητότητας
    και στο Τελος ν'αποκτάς ΕΣΥ το Θεϊκό Ιδίωμα των Κειμένων: την Διαχρονική Ισχύ τους...


    ΕΚΕΙ...στη χωρα των κειμενων
    οι ποιητικές αγαπες ΖΟΥΝ αιωνια..
    Οι ποιητικοί χοροί κρατούν χίλιες και μία ζωές Μελωδίας...
    και η ΕΥΤΥΧΙΑ χαμόγελο σμιλευμένο στο Μάρμαρο όπου η ΕΠΙΓΡΑΦΗ του Ποιηματος θα μείνει εις τους αιωνες των αιωνων..

    ΜΟΝΟ το γεγονός ότι τα Κείμενα ΖΟΥΝ ΥπερΠολλαπλάσια Ζωής του Συγγραφέα,
    τους αποδίδει ΨΥΧΗ αυτονομη και ανεξαρτητη από τη Θνητη Υποσταση του Συγραφέα...



    Σε φιλω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Κωνσταντίνε

    Εσύ είσαι ο ίδιος το Κείμενο..
    στο έχω ξαναπεί...

    ξεχειλίζει η φωνή σου από τα ουρλιαχτά του κειμένου...

    οι λέξεις σου μόνιμα γεματες ρωγμες
    απ'όπου πλημμυρίζει το Σχήμα του Προσωπικού σου Νοήματος...

    Σε σένα νιώθω τη μικρότητα και τον θνητό περιορισμό των Λεξεων,
    που όμως και πάλι με περίτεχνη Δεξιότητα
    κατορθώνεις να χωρέσεις το ΦΩΣ στην πιο μικρή τελίτσα που χρησιμοποιείς...

    Νιωθω δηλαδή το ΚΕΙΜΕΝΟ να σε ακουλουθει, και όχι εσυ αυτο!...

    το αντίθετο συμβαινει με μένα..


    Σε φιλω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Προεκτείνοντας την αφορμή...