Δύσκολα αντέχεται αυτό το σκοτεινό κελί
όπου το σκοτάδι παίρνει αμέτρητα σχήματα προσωπικών δαιμόνων.
Σού τρώει τα μάτια, τη γλώσσα κι έπειτα τα δάχτυλα.
Σε καθίζει στο κέντρο
και σού απαγγέλει έπη σιωπής
σε συλλαβές απόκοσμου συριγμού
που σε ταράζουν συθέμελα.
Κανείς βοηθός
κανένας μάρτυρας.
Μιλάς με συλλαβές ιδρώτα στους πόρους του δέρματος
με ρυτίδες υπομονής στο πρόσωπο
με συσπάσεις μυών στο σώμα
με ακατάπαυστες ροές σκέψης
και σ' ακούνε μόνο οι μαύροι τοίχοι.
Σ' απορροφάνε
σε εξαφανίζουν
αφομοιώνουν το σχήμα σου.
Γίνεσαι σκοτάδι, τοίχος, κελί
και η κενότητα εντός.
Τα έπη σιωπής
γίνονται λευκοί ήχοι
κι όταν με δίχως μάτια αρχίσεις επιτέλους να βλέπεις
και με δίχως γλώσσα να μιλάς
η μεταμόρφωση ολοκληρώνεται.
Η μοναξιά σού από δήμιος
γίνεται εαυτός
και μπορείς να υπάρχεις δίχως φόβο
μέσα κι έξω από το κελί σου.
