Ποτέ δεν ήταν τ’ ουρανού
πάντα στο δέρμα οι ρωγμές
-του μυαλού-
κι οι αστραπές
ριπές στο αίμα μου,
να πνίγεται στιγμιαία
το σκοτάδι μου στο φως,
όπως το στεγνό στόμα
ενός αιώνια ερωτευμένου
που δεν προλαβαίνει να ξεδιψάσει
στο φιλί,
έστω κι αν αυτό
κρατά για μια ζωή,
μία στάλα, όπως είναι πάντα η ζωή.
πάντα στο δέρμα οι ρωγμές
-του μυαλού-
κι οι αστραπές
ριπές στο αίμα μου,
να πνίγεται στιγμιαία
το σκοτάδι μου στο φως,
όπως το στεγνό στόμα
ενός αιώνια ερωτευμένου
που δεν προλαβαίνει να ξεδιψάσει
στο φιλί,
έστω κι αν αυτό
κρατά για μια ζωή,
μία στάλα, όπως είναι πάντα η ζωή.
αυτό φταίει για όλα... το ότι είναι πολύ μικρή η ζωή... όταν το αντιλαμβανόμαστε ήδη ο χρόνος που μας έχει απομείνει είναι ελάχιστος... δεν προλαβαίνουμε για τίποτε όσο και να τρέξουμε... αυτή προχώρησε και μεις μείναμε πίσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και τόστειλα ανώνυμο το σχόλιο πιστεύω να το πήρες... ακόμη κι αυτό σαν την ζωή έφυγε... δίχως να προλάβω να βάλω τ όνομά μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή