Σε σχήμα Ελευθερίας
εφαπτομενικά ξαπλώθηκα
και επόμενη Μνήμη
ένας Λευκός Διάδρομος
να σκίζει το Γαλάζιο τ' Ουρα-Νού...
Τραυματίστηκα στη Σύλληψη της πρώτης Ιδέας..
Πληγωμένο πουλί..
Πιάστηκα στα δίχτυα του κυνηγού Χρόνου
και σε αυτοκρατορικό κλουβί
Φυλακισμένη θεράπευα τις ΕΞΩπληγές μου,
ανοίγοντας άλλες στο ΕσώΨυχο...
Ώσπου το σχήμα της Ελευθερίας μου άλλαξε..
πήρε ο Φόβος το διαβήτη
και σχεδίαζε ολοένα πιο μικρούς ομόΚεντρους Κύκλους Επιβίωσης.
Τα τοιχώματα πνιγμένα σε αναστεναγμό Φυγής.
Καμία ακρόαση.
Απουσίας αναπάντεχο Κενό
κι αυτό σε αποπνικτική Συρρίκνωση.
Μικροί οι Κύκλοι μου,
τετραγωνίστηκαν σε Κουκίδας Σχήμα
και οι Τοίχοι πέφτουν πάνω μου...
Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μηδενικής Πιθανότητας
και οι Πληγές μου Λίμνες Φοβισμένου Αίματος..
Ώσπου στένεψε τόσο ο Χώρος
κι ο επίΓειος Εαυτός,
που στο τελευταίο ανοιγοκλείσιμο των ματιών
σε αντανάκλαση εικόνας στον Τοίχο
είδα τη Ρωγμή μου...
Ολόκληρη χώρεσα στην Πύλη του Νου
-Έξ-Οδος Κινδύ-ΝΟΥ μου-
και χάθηκα σε μια αδέσμευτη Ελευθερία
στην Άβυσσο που Μέσα μου Φιλοξενούσα...
κι ο Χώρος απλώθηκε από Έξω προς τα Μέσα
αναιρώντας το Κλουβί
τον Εαυτό
το Φόβο
και τη Συρρίκνωση...