Παυλίδου Κάκια - Reflections...

  ..με τα δέντρα και τα ζώα  γυμνή χειραψία  και ξυπόλυτο βήμα  επιστρέφοντας εκεί  απ' όπου δεν έπρεπε να φύγεις ποτέ. Εκεί όπου όλα τ...

Είχα καταφέρει με τα χρόνια  μεγαλύτερη να ξαπλώνομαι στα χώματα  τόσο που φοβόμουν πως δεν θα χωρέσω  στο 1 μέτρο επί  2 των ανθρώπινων τάφ...

Στα εύφορα εδάφη της γης οι παρανοϊκοί των υψηλών θέσεων φυτεύουν σφαίρες και γνωρίζουν πολύ καλά πως οι σφαίρες για ν' ανθίσουν χρειάζο...

Διασχίζουν την πόλη  κάτι γυναίκες με πρόσωπα θλιμμένα  πίσω από θολά τζάμια συνοδηγών  με το άνοιγμα απ' όπου φεύγει            ο καπνό...

Μ' ένα υγρό σκοτάδι στο στόμα κλάμα βουβό, βήμα ασάλευτο συνοδεύω στολισμένους από τα χέρια μου επιταφίους που εγώ τους σήκωσα στους ώμο...

Όχι.. το αναγκαίο δεν είναι να μάθεις.  Είναι να καταλάβεις.  Απλά, για να καταλάβεις  χρειάζεται να μάθεις.

..ζέσταινα τις χούφτες της στα χνώτα μου αγκάλιαζα τις πατούσες με τους μηρούς μου άφηνα ακάλυπτα τα νώτα μου αφοπλίζοντας ήρεμα τους εχθρού...

  Αδιάφορη,  με νύχια βαμμένα θαλασσινούς βυθούς προσπερνούσε τη γραμματική των ποιημάτων και πατούσε δυνατά το πόδι της στο τσιμέντο, τόσο ...

Όταν πλησιάζω αχνίζει κρύβεται κάτω από στρώματα υδρατμών γίνεται νεφελώδης κι αόρατη απ’ όλους. Διασχίζω την ομίχλη της δίχως ορατότητα. Ψη...

  Απ’ τα λευκά τοπία ο λευκός λαιμός της το πιο αγαπημένο. Τα ξημερώματα άφηνε πατημασιές με τα δάχτυλα. Με κόκκινες δαγκωματιές μασούσε το ...