Συγνώμη που κάθισα δίπλα σας χωρίς να ρωτήσω. Δεν είναι όλες οι θέσεις πιασμένες. Αντιθέτως, εδώ και χρόνια όλες άδειες είναι. Η μεταμεσονύχτια διαδρομή διασχίζεται από μοναχικούς οδηγούς και τα βαγόνια της μαζικής μεταφοράς μένουν άδεια. Είστε ίσως η τελευταία μου ευκαιρία για επαφή.
Φόρεσα την διαχυτικότητά μου και απόψε αποφάσισα να είμαι μοιραία. Πρόσθεσα ατίθασες αφέλειες Σκέψης στα μαλλιά μου. Φόρεσα έναν Σταυρό στο καλοκαιρινό ντεκολτέ, με σκαλισμένη πάνω του την διαΣταυρωμένη Ζωή μου με το σύγχρονο Θάνατο της παθητικής απραξίας. Είχα και μία αλυσίδα με δελφίνια στο αριστερό πόδι, πριν συναντήσω τον Ελεγκτή, που θεώρησε επικίνδυνη την προτροπή της για Ελευθερία κι έτσι κατασχέθηκε μαζί με άλλους Οιωνούς Ανεξαρτησίας.
Πως μια αλυσίδα μπορεί να θυμίζει Ελευθερία, ακόμη δεν το κατάλαβα! Ακόμη και τα δελφίνια αιχμάλωτα ήταν των κρίκων της! Αυθαίρετες ερμηνείες των Ανθρώπων. Συμβιβάστηκα. Απείλησε να με κατεβάσει από την αμαξοστοιχία. Πάντα, μόλις υπονοήσουμε διάθεση μη συνεργασίας, μία απειλή έρχεται να μας επαναφέρει στην Τάξη, Δόξα τω Θεώ! Ξέρετε διαφορετικά πόσες φορές θα είχα χάσει την βραδινή ταχεία?... Δε θα είχα γνωρίσει κι εσάς.
Απλωθείτε! Μην σας περιορίζω. Εξάλλου έχω μάθει να δίνω χώρο στους συγκάτοικους της Μοναξιάς μου. Απλωθείτε. Και πάνω μου. Όπως βολεύεστε. Εγώ θα συρρικνωθώ στις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου, που δεν κάνουν αντίλαλο πια. Κάποτε ήταν εκκωφαντικές και δυσαρεστούσαν τον κόσμο. Τώρα, μετά από χρόνια εκπαίδευσης, έμαθα να είμαι αρεστή! Σας αρέσω ε? Πείτε ναι! Η επιβεβαίωση είναι ο κρίκος της αλυσίδας που μας ενώνει. Εσείς θα ενισχύεται το Εγώ μου κι εγώ το Δικό σας. Κι αν γνωρίσουμε κι άλλους στη διαδρομή που θα θελήσουν να καθίσουν δίπλα μας, θα παρουσιάσουμε Ωραιοποιημένο ο Ένας τον Αλλο στους επισκέπτες! Εξάλλου, εμείς θα έχουμε αναπτύξει ισχυρό δεσμό, μέσα από τόσες συζητήσεις κι αγγίγματα. Έτσι δένονται οι άνθρωποι ε? Ξέχασα πια. Σας είπα, εδώ και χρόνια είναι άδειες όλες οι θέσεις σ'αυτήν την βραδινή ταχεία.
Γιατί βραδινή? Λένε πως στο σκοτάδι δένονται πιο γρήγορα οι άνθρωποι και πλέον δεν έχουμε πολύ χρόνο. Αν κλείσω τα μάτια το σκοτάδι βαθαίνει και μπορεί ακόμη πιο γρήγορα να συνευρεθούν οι Ψυχές μας. Τελευταία φορά που βρέθηκα σε ακαδημαϊκή συζήτηση για την ύπαρξη ή όχι της Ψυχής, οι γνώμες ακόμη διχάζονταν. Αν είστε από αυτούς που δεν πιστεύουν στην Ψυχή, θα προσαρμοστώ στα "πιστεύω" σας. Θα συνευρεθούμε σαρκικά, χωρίς προεκτάσεις. Δε θα αντισταθώ με περιττές αναλύσεις. Η κοινωνία μετέτρεψε σε αυτοτελή κόμικς τις Ζωές των Ανθρώπων. Πρέπει να προλάβουμε να γράψουμε το δικό μας κόμικ πριν φτάσει το τρένο στην επόμενη στάση Ζωής. Ας γράψουμε το "Τέλος" μας κι έπειτα δε θα σας επιβαρύνω με απαιτήσεις. θα κατεβείτε από τη Ζωή μου και θα κατεβώ από τη Δική σας. Είμαι ολιγαρκής κι έχω μάθει να βιώνω πολιτισμένους αποχωρισμούς.
Απόψε όπως θα είμαι Μοιραία, όπως δεν υπήρξα ποτέ. Δε μας βλέπει κανείς και δε θα χαλάσει η εικόνα μου το πρωί που ο κόσμος θα κατακλύσει τους δρόμους. Οπότε, ας μην τσαλακωθούμε πολύ για να μη δώσουμε στόχο ... μα περισσότερο γιατί αν τσαλακωθούμε ίσως αγαπηθούμε μέσα από τις πτυχές μας και δε θα μπορέσω να ενεργοποιήσω τον πολιτισμένο αποχωρισμό μου, κι εσείς δεν θα καταφέρετε να κατεβείτε εύκολα από τη Ζωή μου.
Δεν είπατε τίποτε. Ούτε μία ανάσα να ανεμίσουν οι αφέλειες στα μαλλιά μου και το ύφασμα που ντύνει την Αλήθεια μου. Λοιπόν?
-Δεν πιστεύω στις Ψυχές. Ούτε στα Σώματα. Δεν ξέρω με τι θα χορτάσεις την Πείνα μου. Μοιάζεις πιο άδεια από τις Θέσεις, κι όλος ο χώρος που καταλαμβάνεις είναι μία αναξιοποίητη πληροφορία που δε θα αναζητηθεί ποτέ. Τσαλακωμένη σε βρήκα, όσο κι οι καταβολές σου. Φτηνό ομοίωμα Κούκλας σε Βιτρίνα, κι Εγώ δεν έχω κέρματα να εξαγοράσω την Ελευθερία σου. Ούτε στιγμιαία.
Μοιραία, λοιπόν, οι ταχείες μας χωρίζουν εδώ. Πολιτισμένα.
Φόρεσα την διαχυτικότητά μου και απόψε αποφάσισα να είμαι μοιραία. Πρόσθεσα ατίθασες αφέλειες Σκέψης στα μαλλιά μου. Φόρεσα έναν Σταυρό στο καλοκαιρινό ντεκολτέ, με σκαλισμένη πάνω του την διαΣταυρωμένη Ζωή μου με το σύγχρονο Θάνατο της παθητικής απραξίας. Είχα και μία αλυσίδα με δελφίνια στο αριστερό πόδι, πριν συναντήσω τον Ελεγκτή, που θεώρησε επικίνδυνη την προτροπή της για Ελευθερία κι έτσι κατασχέθηκε μαζί με άλλους Οιωνούς Ανεξαρτησίας.
Πως μια αλυσίδα μπορεί να θυμίζει Ελευθερία, ακόμη δεν το κατάλαβα! Ακόμη και τα δελφίνια αιχμάλωτα ήταν των κρίκων της! Αυθαίρετες ερμηνείες των Ανθρώπων. Συμβιβάστηκα. Απείλησε να με κατεβάσει από την αμαξοστοιχία. Πάντα, μόλις υπονοήσουμε διάθεση μη συνεργασίας, μία απειλή έρχεται να μας επαναφέρει στην Τάξη, Δόξα τω Θεώ! Ξέρετε διαφορετικά πόσες φορές θα είχα χάσει την βραδινή ταχεία?... Δε θα είχα γνωρίσει κι εσάς.
Απλωθείτε! Μην σας περιορίζω. Εξάλλου έχω μάθει να δίνω χώρο στους συγκάτοικους της Μοναξιάς μου. Απλωθείτε. Και πάνω μου. Όπως βολεύεστε. Εγώ θα συρρικνωθώ στις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου, που δεν κάνουν αντίλαλο πια. Κάποτε ήταν εκκωφαντικές και δυσαρεστούσαν τον κόσμο. Τώρα, μετά από χρόνια εκπαίδευσης, έμαθα να είμαι αρεστή! Σας αρέσω ε? Πείτε ναι! Η επιβεβαίωση είναι ο κρίκος της αλυσίδας που μας ενώνει. Εσείς θα ενισχύεται το Εγώ μου κι εγώ το Δικό σας. Κι αν γνωρίσουμε κι άλλους στη διαδρομή που θα θελήσουν να καθίσουν δίπλα μας, θα παρουσιάσουμε Ωραιοποιημένο ο Ένας τον Αλλο στους επισκέπτες! Εξάλλου, εμείς θα έχουμε αναπτύξει ισχυρό δεσμό, μέσα από τόσες συζητήσεις κι αγγίγματα. Έτσι δένονται οι άνθρωποι ε? Ξέχασα πια. Σας είπα, εδώ και χρόνια είναι άδειες όλες οι θέσεις σ'αυτήν την βραδινή ταχεία.
Γιατί βραδινή? Λένε πως στο σκοτάδι δένονται πιο γρήγορα οι άνθρωποι και πλέον δεν έχουμε πολύ χρόνο. Αν κλείσω τα μάτια το σκοτάδι βαθαίνει και μπορεί ακόμη πιο γρήγορα να συνευρεθούν οι Ψυχές μας. Τελευταία φορά που βρέθηκα σε ακαδημαϊκή συζήτηση για την ύπαρξη ή όχι της Ψυχής, οι γνώμες ακόμη διχάζονταν. Αν είστε από αυτούς που δεν πιστεύουν στην Ψυχή, θα προσαρμοστώ στα "πιστεύω" σας. Θα συνευρεθούμε σαρκικά, χωρίς προεκτάσεις. Δε θα αντισταθώ με περιττές αναλύσεις. Η κοινωνία μετέτρεψε σε αυτοτελή κόμικς τις Ζωές των Ανθρώπων. Πρέπει να προλάβουμε να γράψουμε το δικό μας κόμικ πριν φτάσει το τρένο στην επόμενη στάση Ζωής. Ας γράψουμε το "Τέλος" μας κι έπειτα δε θα σας επιβαρύνω με απαιτήσεις. θα κατεβείτε από τη Ζωή μου και θα κατεβώ από τη Δική σας. Είμαι ολιγαρκής κι έχω μάθει να βιώνω πολιτισμένους αποχωρισμούς.
Απόψε όπως θα είμαι Μοιραία, όπως δεν υπήρξα ποτέ. Δε μας βλέπει κανείς και δε θα χαλάσει η εικόνα μου το πρωί που ο κόσμος θα κατακλύσει τους δρόμους. Οπότε, ας μην τσαλακωθούμε πολύ για να μη δώσουμε στόχο ... μα περισσότερο γιατί αν τσαλακωθούμε ίσως αγαπηθούμε μέσα από τις πτυχές μας και δε θα μπορέσω να ενεργοποιήσω τον πολιτισμένο αποχωρισμό μου, κι εσείς δεν θα καταφέρετε να κατεβείτε εύκολα από τη Ζωή μου.
Δεν είπατε τίποτε. Ούτε μία ανάσα να ανεμίσουν οι αφέλειες στα μαλλιά μου και το ύφασμα που ντύνει την Αλήθεια μου. Λοιπόν?
-Δεν πιστεύω στις Ψυχές. Ούτε στα Σώματα. Δεν ξέρω με τι θα χορτάσεις την Πείνα μου. Μοιάζεις πιο άδεια από τις Θέσεις, κι όλος ο χώρος που καταλαμβάνεις είναι μία αναξιοποίητη πληροφορία που δε θα αναζητηθεί ποτέ. Τσαλακωμένη σε βρήκα, όσο κι οι καταβολές σου. Φτηνό ομοίωμα Κούκλας σε Βιτρίνα, κι Εγώ δεν έχω κέρματα να εξαγοράσω την Ελευθερία σου. Ούτε στιγμιαία.
Μοιραία, λοιπόν, οι ταχείες μας χωρίζουν εδώ. Πολιτισμένα.