Μη μου προσάπτεις την ευθύνη. Η Ζωή μόνη της κυλά. Ίσως να την είχα σταματήσει σε κάποιο σοκάκι, όπου οι Ψυχές αφήνονται στον Έρωτα. Όμως, οι άνθρωποι έπαψαν να κυκλοφορούν στους δρόμους και είναι σκούρα τα τζάμια των αιθουσών, όπου έγκλειστοι ερωτεύονται τα είδωλά τους στους ωραιοποιημένους καθρέφτες. Έτσι η Ζωή δε στάθηκε. Πήγε παρακάτω. Εκεί όπου ο Χρόνος καθρεφτίζεται στα μάτια ενός Νάρκισσου, που ετοιμάζεται ν' αυτοκτονήσει γιατί οι λίμνες στέρεψαν από ευαισθησία... Στη λειψυδρία μεταναστεύεις.
Η μόνη μας υγρασία ήταν η ευαισθησία μας. Εκεί πάνω γλιστρούσαμε παλινδρομικά στο Χρόνο και ανταμώναμε σαν παιδιά σε γόνιμες αλάνες, ό,τι Έτος κι αν διανύαμε επί Γης...
Τώρα αγριέψανε οι Εποχές κι οι Άνθρωποι. Λειψυδρία ... και με σάλια στο Φιλί δεν γεμίζουν οι Θάλασσες με υγρασία Ευαισθησίας ...
Σύσταση: 70% νερό. Ειρωνεία!
Μη μου προσάπτεις την ευθύνη. Η Ζωή μόνη της κυλά. Ίσως να φταίω μόνο επειδή κατασκήνωσα σε ποιητικές προσπάθειες ψάχνοντας για Χαμένες Αθωότητες, τη στιγμή που όλες είχαν χαρίσει την παρθενιά τους στην Εύκολη Συγκίνηση...