Ο Κόσμος αυτοκτονεί...
Η Μέρα χάνεται...
Οι Άνθρωποι πεθαίνουν...
Οι Οικονομίες καταρρέουν...
Τα Όνειρα καταδικάζονται...
Η Ζωή πτώχευσε.....
...κι Εγώ στο πεζούλι μιας Πεζής Ονειροπόλησης
ποΖάρω στο Φλας του Χρόνου
Ερωτευμένη
ξεχωρίΖοντας απ' τον τόσο Θόρυβο
έναν ψίθυρο
που μουρμουρίΖει ανεμοσκορπίσματα Ευτυχίας.............
Κι αν είναι Πλάνη?.....
και τί άλλο είναι τάχα η Ζωή Ολόκληρη?.....
---------------
{και ίσως να με λένε... Μαργαρίτα!....}