Την Φωτογραφία βρήκα να προσεύχεται στο ιερό της Φίλης μου Κωνσταντίνας Μιχου...
--------------------------------------------
Με το νύχι του δείκτη,
που τεντώνεται μία ίντσα πιο πέρα
από το θράσος της φωνής μου πάνω στο ΑΜΗΝ της,
χαράζω το τσάκρα στο μέτωπο
και το αίμα λευτερώνεται,
ο αέρας εισπνέεται από τη λεύτερη σκέψη
και το δωμάτιο πλημμυρίζει
-ενυδρείο σταυρωμένων Εαυτών...
Ψαρεύομαι από τα πρώτα δίχτυα
κι Εσύ με φωτογραφίΖεις νεκρή, γυμνή, πλέουσα, κλαίουσα
πιο αλμυρή από το αίμα, το λάθος, τον πνιγμό αυτοπροσώπως.
Μέσα μου στρέφεις το φακό.
Με παλάμες ανοιχτές παλεύω να κρύψω τα κρυμμένα μου,
τα απόρρητα,
τα δικά μου.
Μάταιος κόπος.
Ο Θεός είναι, λένε, πανταχού παρών.
Με διαπερνά,
με διαλύει,
με κρεμά στο αγκίστρι των Ψευδαισθήσεων της Γήινης Αντοχής μου.
ΜελανιάΖω.
Άδειασαν αγγεία και νευρώνες.
Αιμορραγώ θάλασσες.
Σπάνε τα νερά του τοκετού μου.
ΜαυρίΖω.
Βαθαίνω στον πόνο της γέννας.
Γεννώ καταδίκες Ελπίδας
μέσα από ουρλιαχτά παιδικής προσευχής.
Στα λέπια μου επάνω γλιστρά ο Σταυρός μου
και λυτρώνομαι.
Δεν είναι του φακού το Κλικ.
Ένα Μάτι είναι
-σε υπόγεια δάκρυα βυθισμένο-
που κλείνει συνωμοτικά
και με απαΘανατίΖει
τις Ώρες που βγαίνω από τον Εαυτό μου
και ψευδαισθητικά εισακούγομαι
σαν Προσευχή Παιδιού σε κρίση ειλικρίνειας
ενός εφιάλτη,
ή μιας Ζωής με Αποκλειστικότητα Θανάτου.