Μίλα μου.. Πάρε με αγκαλιά, σφιχτά, σαν αιώνια, και μίλα μου
ασταμάτητα, χαμηλόφωνα, όπως ψιθυρίζουν παραμύθια οι γονείς στα παιδιά...
Μίλα μου... Κι Εγώ θα κλείσω τα μάτια και το μυαλό στις εκρήξεις, στον τρόμο και στη σκόνη...
Υπόσχομαι να πιστέψω το παραμύθι που θα μου πεις... Υπόσχομαι να μην με πάρουν τα δάκρυα, να μην ακουστούν λυγμοί και να μην τρομάξω τις νεράιδες, που πάντα προστάτευαν, όπως έλεγες, τα παιδιά.... Υπόσχομαι να μην αποκοιμηθώ σε έναν Θάνατο απόδρασης, όπως ο Ύπνος του Απελπισμένου που τον βυθίζει στα Όνειρα, όταν η Ζωή Σκοτώνει και Σκοτώνεται.... Υπόσχομαι να αντέξω ... Υπόσχομαι να πιστέψω... Υπόσχομαι να βγούμε από το παραμύθι Υγιείς... κι ας μας έχει βρει η Σφαίρα του Κόσμου...
Μίλα μου.... Πάρε με αγκαλιά και πες μου πως Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Άνθρωπος, Υπάρχει Ελπίδα... Κοίτα με βαθιά στα μάτια και συγκλόνισε τις Αντιρρήσεις μου... Καθήλωσέ με με την σταθερή και γλυκιά φωνή σου..... Σφίξε με... Ταρακούνησέ με να ξυπνήσω από τη Ζωή, να μπω στο παραμύθι....... Τράνταξε μέσα μου τις Αγωνίες και δώσε Νέο Όνομα στις νεράιδες της Γης....
Κλαίω..... Τρέμω..... Με πιάνει πάλι το στερητικό μου σύνδρομο... Έλλειψη Ανθρωπιάς.... ΣκοτεινιάΖει πάλι.... Μην μ' αγγίΖεις.... Δε θέλω παρηγοριά... ΔΕ θέλω Θεούς... Δε θέλω Ελπίδες.....
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ήθελα...
Μιαν Ανθρωπότητα να αγκαλιάσει το παιδί και μένα.....
Άσε με Εμένα...
Να αγκαλιάσει το Παιδί....
ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά με βόμβες για μάτια, με κροτίδες για χέρια, με ακρωτηριασμούς για παιχνίδια στην αυλή τους, με θάνατο ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ....
ΠΟΙΟΣ διεστραμμένος σερβίρει ΘΑΝΑΤΟ ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ στα ΠΑΙΔΙΑ?????.....
Κλαίω... ΜΗΝ μ' αγγίζεις........... Ζούμε πιο νεκροί από ποτέ... Δεν είναι βάλσαμο πια το παραμύθι σου...... Αρχίζω να σε μισώ... Κι Εσένα και Μένα.... Σε μισώ που ΔΕΝ έσωσες ένα παιδί.... Με μισώ που ξαπλώνω κάθε ώρα αγκαλιά με τις λέξεις και κλαίω...... Δεν είμαστε Ήρωες... Ένα τίποτα είμαστε που φιγουράρει ντυμένο με κουρελιασμένες σκέψεις άνευ αντικρίσματος..... Μην πλησιάζεις..... Ο κόσμος κατέρρευσε.... Τί νόημα έχει πια το παραμύθι που λέγαμε στα Παιδιά μας?....... Πώς να με πείσεις πια?... Πως να κάνω πως σε πιστεύω?.....
Διαλύομαι.........
Μη φεύγεις.........
Κλαίω... πάρε με αγκαλιά... να νιώσω πως τούτη τη στιγμή τουλάχιστον Ένας Άνθρωπος είναι κοντά μου, να μου βεβαιώσει πως........................
πως?................................
Τί μπορεί να μου υποσχεθεί πια το ... παραμύθι σου?...... Δίπλα πεθαίνουν.... Δίπλα φοβούνται..... Δίπλα κρύβονται........ και μας πλησιάζει ο θάνατος, ο φόβος, η εξορία από τη Ζωή μας.............
Μίλα μου... Κι Εγώ θα κλείσω τα μάτια και το μυαλό στις εκρήξεις, στον τρόμο και στη σκόνη...
Υπόσχομαι να πιστέψω το παραμύθι που θα μου πεις... Υπόσχομαι να μην με πάρουν τα δάκρυα, να μην ακουστούν λυγμοί και να μην τρομάξω τις νεράιδες, που πάντα προστάτευαν, όπως έλεγες, τα παιδιά.... Υπόσχομαι να μην αποκοιμηθώ σε έναν Θάνατο απόδρασης, όπως ο Ύπνος του Απελπισμένου που τον βυθίζει στα Όνειρα, όταν η Ζωή Σκοτώνει και Σκοτώνεται.... Υπόσχομαι να αντέξω ... Υπόσχομαι να πιστέψω... Υπόσχομαι να βγούμε από το παραμύθι Υγιείς... κι ας μας έχει βρει η Σφαίρα του Κόσμου...
Μίλα μου.... Πάρε με αγκαλιά και πες μου πως Υπάρχει Θεός, Υπάρχει Άνθρωπος, Υπάρχει Ελπίδα... Κοίτα με βαθιά στα μάτια και συγκλόνισε τις Αντιρρήσεις μου... Καθήλωσέ με με την σταθερή και γλυκιά φωνή σου..... Σφίξε με... Ταρακούνησέ με να ξυπνήσω από τη Ζωή, να μπω στο παραμύθι....... Τράνταξε μέσα μου τις Αγωνίες και δώσε Νέο Όνομα στις νεράιδες της Γης....
Κλαίω..... Τρέμω..... Με πιάνει πάλι το στερητικό μου σύνδρομο... Έλλειψη Ανθρωπιάς.... ΣκοτεινιάΖει πάλι.... Μην μ' αγγίΖεις.... Δε θέλω παρηγοριά... ΔΕ θέλω Θεούς... Δε θέλω Ελπίδες.....
ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ήθελα...
Μιαν Ανθρωπότητα να αγκαλιάσει το παιδί και μένα.....
Άσε με Εμένα...
Να αγκαλιάσει το Παιδί....
ΔΕΝ αντέχω να βλέπω άλλα παιδιά με βόμβες για μάτια, με κροτίδες για χέρια, με ακρωτηριασμούς για παιχνίδια στην αυλή τους, με θάνατο ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ....
ΠΟΙΟΣ διεστραμμένος σερβίρει ΘΑΝΑΤΟ ως κύριο πιάτο ΖΩΗΣ στα ΠΑΙΔΙΑ?????.....
Κλαίω... ΜΗΝ μ' αγγίζεις........... Ζούμε πιο νεκροί από ποτέ... Δεν είναι βάλσαμο πια το παραμύθι σου...... Αρχίζω να σε μισώ... Κι Εσένα και Μένα.... Σε μισώ που ΔΕΝ έσωσες ένα παιδί.... Με μισώ που ξαπλώνω κάθε ώρα αγκαλιά με τις λέξεις και κλαίω...... Δεν είμαστε Ήρωες... Ένα τίποτα είμαστε που φιγουράρει ντυμένο με κουρελιασμένες σκέψεις άνευ αντικρίσματος..... Μην πλησιάζεις..... Ο κόσμος κατέρρευσε.... Τί νόημα έχει πια το παραμύθι που λέγαμε στα Παιδιά μας?....... Πώς να με πείσεις πια?... Πως να κάνω πως σε πιστεύω?.....
Διαλύομαι.........
Μη φεύγεις.........
Κλαίω... πάρε με αγκαλιά... να νιώσω πως τούτη τη στιγμή τουλάχιστον Ένας Άνθρωπος είναι κοντά μου, να μου βεβαιώσει πως........................
πως?................................
Τί μπορεί να μου υποσχεθεί πια το ... παραμύθι σου?...... Δίπλα πεθαίνουν.... Δίπλα φοβούνται..... Δίπλα κρύβονται........ και μας πλησιάζει ο θάνατος, ο φόβος, η εξορία από τη Ζωή μας.............
--------------------------------
Οι Αμερικανοί θα χτυπήσουν τη Συρία...
Οι Έλληνες εξαθλιώνουν την Νέα Γενιά με καταδίκη αιώνιας ανεργίας....
Κι Εγώ κάποτε φοβόμουν και την γρατσουνιά στο μέτωπο του Παιδιού {μου}...