Όταν σκοτεινιάΖει στα μάτια του παιδιού
οι μέρες ξημερώνονται θολές
η Ζωή εκμαυλίζεται κι αρρωσταίνει
ο Άνθρωπος υποκύπτει στα τραύματά του...
Στην Αλάνα ενός χωριού τα παιδιά, αθώα ακόμη, θυμούνται το Ιερό Σκοπό των παιχνιδιών. Κοιτούν τριγύρω. Αγριεύονται. Κάνουν σφιχτό κύκλο Φιλικής Εταιρείας και αναρωτιούνται. Τον λόγο πήραν τ' Αγόρια:
-Τί να παίξουμε;
-Δεν έμεινε τίποτε. Με το κυνηγητό δεν μπορούμε πια να ξεφύγουμε από λάθη των Μεγάλων. Με το κρυφτό δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τις συνέπειές τους. Με το τσιλίκι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις σφαίρες, τα γκλοπ και τα μαχαιρώματα. Με το σκοινάκι δεν μπορούμε να πηδήξουμε πιο ψηλά από την μοίρα που ορίζει η Ιστορία που παραλάβαμε. Με τη σφεντόνα δεν καταρρίπτονται τα αεροπλάνα τους, τα ελικόπτερα, οι πύραυλοι. Με το ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορούσαμε να σκοράρουμε στην εστία τους. Με το "κορόιδο" πάντα εμείς κάναμε το κορόιδο. Με τα "μήλα", δε χορταίναμε ποτέ. Με τους κλέφτες κι αστυνόμους πάντα παίζαμε το παιχνίδι τους, των Μεγάλων.
-Δε θέλω να πάρουμε τα όπλα.
-Ακόμη κι αν τα παίρναμε, με νεροπίστολα και με χαρτοπόλεμο δεν τελειώνει αυτός ο ακήρυχτος Πόλεμος που παραλάβαμε.
.......
Βαθιά Σιωπή που την έσπασε ο λυγμός μιας Μαρίας:
-Κι εγώ που ήθελα να "παίΖΩ" Ζωή?....
οι μέρες ξημερώνονται θολές
η Ζωή εκμαυλίζεται κι αρρωσταίνει
ο Άνθρωπος υποκύπτει στα τραύματά του...
Στην Αλάνα ενός χωριού τα παιδιά, αθώα ακόμη, θυμούνται το Ιερό Σκοπό των παιχνιδιών. Κοιτούν τριγύρω. Αγριεύονται. Κάνουν σφιχτό κύκλο Φιλικής Εταιρείας και αναρωτιούνται. Τον λόγο πήραν τ' Αγόρια:
-Τί να παίξουμε;
-Δεν έμεινε τίποτε. Με το κυνηγητό δεν μπορούμε πια να ξεφύγουμε από λάθη των Μεγάλων. Με το κρυφτό δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τις συνέπειές τους. Με το τσιλίκι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις σφαίρες, τα γκλοπ και τα μαχαιρώματα. Με το σκοινάκι δεν μπορούμε να πηδήξουμε πιο ψηλά από την μοίρα που ορίζει η Ιστορία που παραλάβαμε. Με τη σφεντόνα δεν καταρρίπτονται τα αεροπλάνα τους, τα ελικόπτερα, οι πύραυλοι. Με το ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορούσαμε να σκοράρουμε στην εστία τους. Με το "κορόιδο" πάντα εμείς κάναμε το κορόιδο. Με τα "μήλα", δε χορταίναμε ποτέ. Με τους κλέφτες κι αστυνόμους πάντα παίζαμε το παιχνίδι τους, των Μεγάλων.
-Δε θέλω να πάρουμε τα όπλα.
-Ακόμη κι αν τα παίρναμε, με νεροπίστολα και με χαρτοπόλεμο δεν τελειώνει αυτός ο ακήρυχτος Πόλεμος που παραλάβαμε.
.......
Βαθιά Σιωπή που την έσπασε ο λυγμός μιας Μαρίας:
-Κι εγώ που ήθελα να "παίΖΩ" Ζωή?....