Βγάζω το χέρι από την πρίζα.
Φράσσω τον ηλεκτρισμό που ρέει εντός.
Αυτοκτονούν τα σκεπτόνια στο
κενό
ανάμεσα στην ανοιχτή επαφή του διακόπτη,
εκεί,
στα δάχτυλα που αρνούνται να
σμίξουν τριαδικά
για την προσευχή μου.
Διακόπτω τον αέρα
και το αίμα.
Διακόπτεται και η επικοινωνία με τους θεούς.
Σπαρταράνε οι Ζωές μου.
Ηδονικά απολαμβάνω τις αυτοκτονίες τους.
Πηδούν μία μία από τον πίνακα ελέγχου.
Κάτι καίγεται.
Ο ηλεκτρολόγος δεν απαντά.
Κάτι καίγεται.
Μία ασφάλεια Εαυτού.
Ίσως…
Περίπου 16A 3680W...
16 Αλήθειες για να φωταγωγήσουν
έναν Παράδεισο
σε περίοδο αθεΐας.
3680 Witches για να ανάψουν το
Φεγγάρι
σε περίοδο έκλειψης.
Βραχυκυκλώνω το Ναι
κάτω από υγρασίες ιδρωμένων διλημμάτων.
Ο τοίχος πότισε.
Το χαλί στάζει.
Το ταβάνι απορρόφησε τον υδρατμό.
Το Κορμί μουσκεμένο εξατμίζει
τους βυθούς του.
Το ένα μου χέρι ψάχνει το άλλο
μέσα στο αφωταγώγητο σκοτάδι της Ζωής.
Εντοπίζονται.
Σφιχταγκαλιάζονται
σε ιεροτελεστία προσευχής:
Οι λογαριασμοί μου απλήρωτοι.
Οι Ζωές μου με δόσεις.
Το ρεύμα κομμένο.
Ο αέρας στεγνός.
Αν γλιτώσω απ’ αυτό το στίχο
με τις χούφτες θα αδειάσω
αυτό το ενυδρείο των αποσιωπητικών μου
και θα χτίσω Ναό
εις το όνομα των μικρών ανθρώπων
που φόρεσαν μεγάλα Όνειρα
ρευματοδοτώντας τα σκοτάδια των Απαγορεύσεων,
των Αρνήσεων,
του Αδυνάτου.
Κάτι καίγεται.
Είναι η Ασφάλεια του Εαυτού μας.