Το Σκίτσο είναι από τον Φίλο μου Kalio και δημοσιεύτηκε στις 16-11-2013 στο ΚΑΡΦΙ.
------------------------
Σπατάλησα τόσα χρόνια σπουδών, χωρίς ένα βασανιστήριο Εαυτού. Μία ανάκριση βρε αδερφέ:
-Ποιο χρέος ανέλαβες να ξοφλήσεις?
- Να φάω ήρθα.
Με φάγανε οι επωνυμίες του Τίποτα. Οι ανωνυμίες του Κάτι. Μια Ζωή ο ανώνυμος πολίτης του Πλήθους. Πάντα χωμένος πίσω από σημαιάκια που ανεμίζουν ασθενικά . Ποτέ η φωνή μου δε συναθροίζεται. Πάντα χάνεται κάτω από τα συνθήματα που ουρλιάζουν τα μεγάφωνα. Κλέβουμε μνήμες από περασμένες εποχές να ντύσουμε διαμαρτυρίες των 24ωρων ωρών. Τόσα Πολυτεχνεία "γιορτάσαμε" όντας φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Ούτε Ένα δε χτίσαμε μόνοι μας.
Ο φόβος του Θανάτου ενδυναμώνει την Ιδέα της Ζωής. Μπαρούφες. Ψευτοδιλήμματα φασιστικής νοοτροπίας σε καθημερινές δόσεις, για να μένουν τα προβατάκια στο μαντρί. Και έμειναν. Πάντα είχαν έναν Αστυνόμο να τα τρομάζει για να μην ξεπερνούν τα όρια και να εκτιμούν δήθεν αυτό που έχουν. Πάντα υπήρχε ένας Λύκος να απειλεί το στάβλο, για να μην φωνάζουν πολύ και δώσουν στίγμα, να μην ξεμακραίνουν από την Εντολή του Αρχιβοσκού. Ήθελα να βγούμε μία βόλτα μακρινή, να δούμε με τα μάτια μας αν υπάρχει στ' αλήθεια Λύκος. Κι αν Ναι, να αναμετρηθούμε μαζί του, να ματώσει αυτό το απαίδευτο σώμα μας, να τεντωθεί η Ψυχή, να δοκιμάσουμε την γεύση που έχει η Ύπαρξη όταν μολύνεται από το μικρόβιο της Ελευθερίας, όταν αρρωσταίνει από το μικρόβιο της Διεκδίκησης, όταν τραυματίζεται για να γίνει Άνθρωπος ο άνθρωπος.
Δε με βασάνισε ποτέ κανείς. Δεν με κλείσανε σε κελί ανήλιαγο. Δεν μου ασκήθηκε ωμή βία. Μόνο μασκαρεμένη, μα σ' αυτήν δε μου έμαθε κανείς πώς να απαντώ. Δεν ήρθαν να με ανακρίνουν, να μου ζητήσουν να ομολογήσω. Έτσι, δε είχα Τί να κρύψω και από Ποιον. Τα έλεγα όλα. Φλυαρούσα Αλήθειες που δεν κόστιζαν τίποτα ή κόστισαν μία ολόκληρη Ζωή χαμένη στον Απόηχο Εορταστικών Επετείων Εξέγερσης. Κατέθετα στεφάνια εις την Μνήμην. Αφειδώς, ενώπιον της κάμερας, για να υπάρχει ένα ντοκουμέντο κι από μένα. Ήμουν στο Πολυτεχνείο, 20 χρόνια μετά. 1993 πρωτοετής στη σχολή. Δεν πολέμησα ποτέ. Με πολέμησαν, μα δεν το έμαθε η Ιστορία, δεν το έμαθα ούτε κι Εγώ. Στη Γυάρο ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου. Και το νησί δεν καταδέχεται νομίζω να με φιλοξενήσει. Δεν μαγαρίζει έτσι το αίμα και τον ιδρώτα όσων πότισαν το χώμα του. Κατανοώ. Κάθομαι παράμερα να μην ενοχλήσω την Ιστορία, να μην μπω στα πόδια της την ώρα που ψάχνει τους επόμενους Ήρωες.
Πέρασαν άλλα 20 χρόνια από το '93. Θυμήθηκαν πως υπάρχω. Με εντόπισαν μέσα στην ιερή μου Ανωνυμία. Ήρθαν σύσσωμοι οι Στρατοί να με ανακρίνουν να πω κι άλλα, να δώσω κι άλλα. Δεν κατάλαβα τί έγινε. Βρέθηκα στο κελί. Ποτέ μόνη. Πάντα με τον τάδε αριθμό ταυτότητας που μαρτυρά την αριθμητική μου επωνυμία μέσα στο πλήθος. Το κελί τεράστιο. Μην σου πω ίσα με μία Μεγάλη Ελλάδα, σαν εκείνη που ενέπνεε κάποτε την Μεγάλη Ιδέα. Όλοι στη σειρά. Ουρές ανθρώπων. Σε τράπεζες, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, στον ΟΑΕΔ, άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, πεινασμένοι. Η κάμερα καταγράφει εν έτει 2013 ένα σύγχρονο Άουσβιτς. Οι αλυσίδες, οι χειροπέδες, οι πανομοιότυπες στολές των Φυλακισμένων Εαυτών μας δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Ευτυχώς οι Κρατικές Ασκήσεις της Κρατικής Παιδείας, που προηγήθηκαν, κατέστρεψαν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα και κανείς ΔΕ βλέπει σωστά. Μόνο σκιές διακρίνουμε... μία υποψία Φασισμού που χορεύει πάνω από το βιασμένο, νεκροζώντανο σώμα της Δημοκρατίας. Οι Αρχαίοι όλοι Ζουν. Μη φοβάσαι. Τους διαβάζουμε κάθε μέρα. Υπάρχει ελευθερία επιλογής. Επιλογή δεν υπάρχει. Ο διακόπτης του διαδρόμου γύρισε στο "Too Fast" και έτσι δεν προλαβαίνει η Αλήθεια να απορροφηθεί από το αίμα που κινεί τον Εγκέφαλο. Τυφλοί, λοιπόν και στα μάτια και στον Νου.
Ο ανακριτής μας πάντα φορά κουκούλα. Ξέρουμε το όνομά του, το έχουμε διαβάσει σε τόσες Αναρτήσεις Ποιημάτων. "Είναι ο Φασισμός, Ηλίθιε". Δεν είναι ποίημα αυτό, ξέρω... ή μήπως είναι;
Κάθομαι σταυροπόδι. Φοβάμαι να καθίσω άνετα. Οι βιαστές πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα κι από τις φήμες! Ψάχνω τρόπο να βάλω σταυροπόδι και το Μυαλό μου! Δέχομαι κακοΠοιήσεις. Γλοιώδη ακροδάχτυλα συνθέτουν στους νευρώνες του Εγκεφάλου μου μουσικές παιδεραστίας, ασελγώντας στα νεογέννητά μου Όνειρα. Κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά μου. Το ξέρω. Ο διπλανός ακούει σουξεδάκια στα ακουστικά του. Το βλέπω στη φάτσα του. Αποχαυνωμένος στα ηδονοτράγουδα χαριεντίζεται με τις παραισθησιογόνες φαντασιώσεις του Τίποτα. Η παλάμη του ιδρωμένη. Μαστουρωμένος από γυμνές γυναίκες που παρελαύνουν στο πεινασμένο μυαλό του, Ηλεκτρισμένος από τα γυμνά καλώδια που τρυπούν τη φλέβα στο χέρι του, ώστε το "φάρμακο" της Wi-Fi ύπνωσης να δράσει σε χρόνο dt, πριν ξεκινήσουν και φέτος τα Συνθήματα για το Πολυτεχνείο του '73.
Λογοκρισία μηδενική. Σήμερα δεν κόβεται τίποτα. Έτσι, ορίζεται η ψευδοελευθερία. Αφήσανε τον Πεινασμένο λυτό μέσα στο λαβύρινθο. Βρες και φάε ανθρωπάκο. Self Service... Φάε Ηδονή, Φάε Φιλοσοφία, Φάε Σκουπίδια, Φάε Μπρεχτ, Φάε Τσιντσιολίνες, Φάε Μνήμες Ηρωισμού, Φάε Ενημέρωση, Πληροφόρηση, Ψυχαγωγία... Φάε να χορτάσεις.... Τρέξε όμως, γιατί δε θα προλάβεις να φας από όλα κι από λίγο... Πολλή Τροφή. Πολλή Τέχνη. ΠολυΤεχνείο Μηδέν.
Εσύ τρέχεις, ανθρωπάκο. Ο Πόλεμος μαίνεται. Ένα Παιδί πίσω στα Παρασκήνια της Ζωής ακόμη αφηγείται: "Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου. Ναι, ήμουν εκεί."
Κι εγώ μουρμουρίζω στο κελί με τους πολλούς:
Το αίμα δεν είναι δικό μου.
Είναι της Κοινωνίας, που έχασε την παρθενιά της.. Ο Βιαστής ασύλληπτος τόσα χρόνια ...κι άλλα τόσα ακόμη... γιατί, ανθρωπάκο, συνήθισες στις οθόνες να βλέπεις, σαν σίριαλ, τα Γεγονότα.
Πολλή Τέχνη. ΠολυΤεχνείο Μηδέν.