Την παρακολουθούσαν μόνιμα από τις ρωγμές. Ένιωθε τα ζευγάρια μάτια
σαν συγχρονισμένα δάχτυλα, δείχτης αντίχειρας, να της λαβώνουν -αν ο Νους είχε στόμα- τη γλώσσα, για να καταγράψουν τα πάντα, όταν με αλήθεια
ομολογούσε τα παραμύθια της. Υπήρχε κι ένας μονόφθαλμος. Εκείνος, με το
βλέμμα σαν νύχι, της χάραζε τατουάζ στο γυμνό μπράτσο... πεινασμένους
αετούς, λυσσασμένα σκυλιά, αποτρελαμένους ανθρώπους. Ήθελε να της
δημιουργήσει φοβίες. Εκείνη όμως είχε μάθει το μυστικό της ηρεμίας.
Έπαιζε μουσική με έγχορδο τον καρπό της.
Ήξερε και να κεντά. Με κλωστές έντυνε τους δαίμονες, να μην γυρίζουν γυμνοί μέσα στο κεφάλι της, και τους μάθαινε ταγκό και τον χορό των αγγιγμάτων.
Τα μάτια την παρακολουθούσαν, μερόνυχτα, καθώς μόνη της χόρευε με τους αόρατους. Την είχαν για τρελή. Το κελί ήταν στενό για τα μέτρα της, μα οι τρελοί ποτέ δεν υπάρχουν εκεί που είναι το σώμα τους. Στενό κελί το σώμα. Κρίμα να μην είσαι τρελός.
Είχε συνηθίσει πως δεν ήταν μόνη πια και πέρασε ο καιρός που ντρεπόταν να ξεντυθεί. Όταν αποδεχθείς το Ρόλο, τότε απολαμβάνεις το Μεγάλο Σενάριο.
Τοποθέτησε στο τραπέζι το ραδιοφωνάκι και πάτησε το REC. Όλοι ανασκουμπώθηκαν, σαν να άρχιζε το έργο. Βουβός κινηματογράφος και οι παρατηρητές έπρεπε να μαντέψουν το ρόλο που υποδύεται, τους διαλόγους με τους αόρατους κομπάρσους, την εποχή και την πρόθεση της τρελής...
-Είναι φορές που τοποθετείς ένα πειραματόζωο στο κέντρο και μελετάς τη συμπεριφορά του. Πώς νιώθεις λοιπόν;
-Σε έχω τοποθετήσει στο κέντρο και σε μελετάω.
-Δε με θυματοποιείς πια. Εγώ πάτησα το REC. Εγώ γράφω ...και καταγράφω.
-Εγώ σε παρατηρώ όμως. Δε νιώθω. Το ξέρεις. Επιστημονική καταγραφή κάνω και τηρώ τον όρκο μου. Δεν νιώθω.
-Δεν υπάρχει σύνορο που δεν ξεπερνιέται υπό συνθήκες αιφνιδιασμού.
-Τί είναι αυτό;
-Λύνεται σε 9 κομμάτια. Κοίτα.
Υποκρίνεται πως κρατάει ένα Glock 19 στα χέρια της και το λύνει σε χρόνο εκπαιδευμένου αστυνομικού ή αδέξιας τρελής. Έπειτα το δένει σε χρόνο λιγότερο απ' όσο χρειάζεται η σφαίρα να καρφωθεί στο μυαλό σου. Το γεμίζει και απαντά:
-Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι.
-Μόνο η σφαίρα σκοτώνει. Υποκρίνεσαι.
-Οπλίζει με συναίσθημα. Μην επιμένεις. Σκοτώνει.
Ξηλώνει το μανίκι της και φτερουγίζει στο μπράτσο της ο πεινασμένος αετός παλεύοντας να ξεφύγει από τα δόντια του λυσσασμένου σκύλου.
-Βλέπεις; Ο ένας πεινά, ο άλλος λυσσάει. Ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος;
-Δε χορεύουν τα τατουάζ! Ψευδαίσθηση είναι.
-Πείνα και Λύσσα. Δεν έχουν σάρκα, μα σε τρώνε. Τα στομάχια των τρελών χορταίνουν με πλημμύρες. Τα μυαλά τους με τίποτε. Ψευδαίσθηση είναι?
Στρέφει την κάννη του αόρατου Glock 19 στο μάτι του μονόφθαλμου. Από ένστικτο πετυχαίνει ακριβώς τη ρωγμή απ' όπου την κοιτά. Τον καρφώνει με το βλέμμα της. Σκιάζεται και κλείνει βίαια το ένα του μάτι.
Εκείνη παίζει α μπε μπα μπλομ με την παιδική φωνή της:
-α μπε μπα μπλομ ... Γιατρός, Αστυνομικός, Πολιτικός, Δικαστής, Λαμόγιο, ο Γείτονας, ένας Δολοφόνος.... ίσως ο Δάσκαλος ή ο Εραστής ή ο Πατέρας ή ο Θεός...α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλομ... Πάντα ένα αντρικό μάτι παραμονεύει παρακολουθώντας την Ζωή μας. Ποιος κρύβεται εκεί?...
Σκίζει το ρούχο της και σε κάθε κομμάτι γράφει ένα νούμερο. Τραβάει τυχαία και μοιράζει χαρτάκια προτεραιότητας στους υποψήφιους δολοφόνους της Ζωής της. Τους ξεγελά. Μέσα από τις διόπτρες των ματιών τους όλοι στοχεύουν σ΄αυτό που βλέπουν. Εκείνη υπάρχει έξω. Έξω από το σώμα της, από το δωμάτιο, από το σενάριο... Στροβιλίζεται αργόσυρτα στο δωμάτιο και κοιτάζει κατάματα όλους όσους κρύβονται -πιο αόρατοι από τα αόρατα δαιμόνια του μυαλού της. Χορεύει γύρω από τον άξονά της και τραγουδά:
-Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι
εισχωρούν μέσα σου, καθώς κοιμάσαι...
Ξηλώνει το μανίκι της και ξεπροβάλλει στο αριστερό της μπράτσο ο αποτρελαμένος άνθρωπος. Ο κάθε κατασκοπευτικός Παρατηρητής στο τατουάζ διακρίνει τον εαυτό του. Ο αντίλαλος με την παιδική φωνή επιμένει:
-Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι
εισχωρούν μέσα σου, καθώς κοιμάσαι...
Όταν οι δολοφόνοι σου ξέρουν πως χειρίζεσαι τ' αόρατα καλύτερα απ' όσο εκείνοι τα ορατά, το σκέφτονται πολύ πριν στρέψουν τη διόπτρα τους πάνω σου. Κι όταν από λάθος συμβεί, δεν τολμούν ν' αποκοιμηθούν αν δεν διασφαλίσουν πως αποκοιμήθηκες πρώτη Εσύ...
-α μπε μπα μπλομ....
Φαίνομαι, δε φαίνομαι, απόψε...
Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι
εισχωρούν μέσα σου, καθώς κοιμάσαι...
τικ τακ.... στο Clock 19 είναι ώρα για Παντομίμα...
Ήξερε και να κεντά. Με κλωστές έντυνε τους δαίμονες, να μην γυρίζουν γυμνοί μέσα στο κεφάλι της, και τους μάθαινε ταγκό και τον χορό των αγγιγμάτων.
Τα μάτια την παρακολουθούσαν, μερόνυχτα, καθώς μόνη της χόρευε με τους αόρατους. Την είχαν για τρελή. Το κελί ήταν στενό για τα μέτρα της, μα οι τρελοί ποτέ δεν υπάρχουν εκεί που είναι το σώμα τους. Στενό κελί το σώμα. Κρίμα να μην είσαι τρελός.
Είχε συνηθίσει πως δεν ήταν μόνη πια και πέρασε ο καιρός που ντρεπόταν να ξεντυθεί. Όταν αποδεχθείς το Ρόλο, τότε απολαμβάνεις το Μεγάλο Σενάριο.
Τοποθέτησε στο τραπέζι το ραδιοφωνάκι και πάτησε το REC. Όλοι ανασκουμπώθηκαν, σαν να άρχιζε το έργο. Βουβός κινηματογράφος και οι παρατηρητές έπρεπε να μαντέψουν το ρόλο που υποδύεται, τους διαλόγους με τους αόρατους κομπάρσους, την εποχή και την πρόθεση της τρελής...
-Είναι φορές που τοποθετείς ένα πειραματόζωο στο κέντρο και μελετάς τη συμπεριφορά του. Πώς νιώθεις λοιπόν;
-Σε έχω τοποθετήσει στο κέντρο και σε μελετάω.
-Δε με θυματοποιείς πια. Εγώ πάτησα το REC. Εγώ γράφω ...και καταγράφω.
-Εγώ σε παρατηρώ όμως. Δε νιώθω. Το ξέρεις. Επιστημονική καταγραφή κάνω και τηρώ τον όρκο μου. Δεν νιώθω.
-Δεν υπάρχει σύνορο που δεν ξεπερνιέται υπό συνθήκες αιφνιδιασμού.
-Τί είναι αυτό;
-Λύνεται σε 9 κομμάτια. Κοίτα.
Υποκρίνεται πως κρατάει ένα Glock 19 στα χέρια της και το λύνει σε χρόνο εκπαιδευμένου αστυνομικού ή αδέξιας τρελής. Έπειτα το δένει σε χρόνο λιγότερο απ' όσο χρειάζεται η σφαίρα να καρφωθεί στο μυαλό σου. Το γεμίζει και απαντά:
-Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι.
-Μόνο η σφαίρα σκοτώνει. Υποκρίνεσαι.
-Οπλίζει με συναίσθημα. Μην επιμένεις. Σκοτώνει.
Ξηλώνει το μανίκι της και φτερουγίζει στο μπράτσο της ο πεινασμένος αετός παλεύοντας να ξεφύγει από τα δόντια του λυσσασμένου σκύλου.
-Βλέπεις; Ο ένας πεινά, ο άλλος λυσσάει. Ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος;
-Δε χορεύουν τα τατουάζ! Ψευδαίσθηση είναι.
-Πείνα και Λύσσα. Δεν έχουν σάρκα, μα σε τρώνε. Τα στομάχια των τρελών χορταίνουν με πλημμύρες. Τα μυαλά τους με τίποτε. Ψευδαίσθηση είναι?
Στρέφει την κάννη του αόρατου Glock 19 στο μάτι του μονόφθαλμου. Από ένστικτο πετυχαίνει ακριβώς τη ρωγμή απ' όπου την κοιτά. Τον καρφώνει με το βλέμμα της. Σκιάζεται και κλείνει βίαια το ένα του μάτι.
Εκείνη παίζει α μπε μπα μπλομ με την παιδική φωνή της:
-α μπε μπα μπλομ ... Γιατρός, Αστυνομικός, Πολιτικός, Δικαστής, Λαμόγιο, ο Γείτονας, ένας Δολοφόνος.... ίσως ο Δάσκαλος ή ο Εραστής ή ο Πατέρας ή ο Θεός...α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλομ... Πάντα ένα αντρικό μάτι παραμονεύει παρακολουθώντας την Ζωή μας. Ποιος κρύβεται εκεί?...
Σκίζει το ρούχο της και σε κάθε κομμάτι γράφει ένα νούμερο. Τραβάει τυχαία και μοιράζει χαρτάκια προτεραιότητας στους υποψήφιους δολοφόνους της Ζωής της. Τους ξεγελά. Μέσα από τις διόπτρες των ματιών τους όλοι στοχεύουν σ΄αυτό που βλέπουν. Εκείνη υπάρχει έξω. Έξω από το σώμα της, από το δωμάτιο, από το σενάριο... Στροβιλίζεται αργόσυρτα στο δωμάτιο και κοιτάζει κατάματα όλους όσους κρύβονται -πιο αόρατοι από τα αόρατα δαιμόνια του μυαλού της. Χορεύει γύρω από τον άξονά της και τραγουδά:
-Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι
εισχωρούν μέσα σου, καθώς κοιμάσαι...
Ξηλώνει το μανίκι της και ξεπροβάλλει στο αριστερό της μπράτσο ο αποτρελαμένος άνθρωπος. Ο κάθε κατασκοπευτικός Παρατηρητής στο τατουάζ διακρίνει τον εαυτό του. Ο αντίλαλος με την παιδική φωνή επιμένει:
-Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι
εισχωρούν μέσα σου, καθώς κοιμάσαι...
Όταν οι δολοφόνοι σου ξέρουν πως χειρίζεσαι τ' αόρατα καλύτερα απ' όσο εκείνοι τα ορατά, το σκέφτονται πολύ πριν στρέψουν τη διόπτρα τους πάνω σου. Κι όταν από λάθος συμβεί, δεν τολμούν ν' αποκοιμηθούν αν δεν διασφαλίσουν πως αποκοιμήθηκες πρώτη Εσύ...
-α μπε μπα μπλομ....
Φαίνομαι, δε φαίνομαι, απόψε...
Αυτά που δε φαίνονται να τα φοβάσαι
εισχωρούν μέσα σου, καθώς κοιμάσαι...
τικ τακ.... στο Clock 19 είναι ώρα για Παντομίμα...