Καθόμουν στο μπαλκόνι
τραγικά ήρεμη
θλιβερά αδιάφορη
με μία κούπα ευεργετικό αφέψημα
στο χέρι
κολυμπώντας στου δυτικού κόσμου
τις φρέσκες ψευδαισθήσεις
κι επιτρέποντας τη ζωή μου
να πλατσουρίζει στα ρηχά
φορώντας μαγιό πολυτελείας
και σωσίβιο με εγγύηση του σχεδιαστή του.
Γλίτωνα από τον πνιγμό και το θάνατο.
Φυτοζωούσα.
Αξιότιμη καθηγήτρια
στις δίμηνες καλοκαιρινές διακοπές της
αδειάζει το μυαλό της στο βυθό της κούπας της,
κάνει απολέπιση στο ηλιοκαμμένο κορμί της,
αποτοξινώνει τη συνείδηση
ατενίζοντας άθελά της έναν ορίζοντα
που κοιτά σε μιαν φλεγόμενη Ανατολή.
Το κυματάκι σκάει στα πόδια μου
και ποτίζει τις στρουθοκαμήλους μου
που κρύβουν το κεφάλι τους στην κινούμενη άμμο.
Τί κυρία θα ήμουν χωρίς κατοικίδια ζωάκια;
Εξαντλώ την στοργή μου
στην ράχη των ακίνδυνων Επαναστατών,
που είναι υπό εξαφάνιση.
Φυσικά είμαι και οικολόγος!
Την ώρα που υπογράφω ηλεκτρονικά
για τη διάσωση της λευκής τίγρης
η ήρεμη θάλασσα μαζεύει επικίνδυνα τα νερά της,
ο βυθός ξεμπροστιάζεται γλοιώδης
και ακούγονται φωνές βοήθειας.
Το ναρκοπέδιο διασχίζει όλο τον ωκεανό συνειδήσεων
μ' ένα τσουνάμι άγριας ανάγκης
κι από την φλεγόμενη Ανατολή
εισβάλει στην αγκαλιά μου και ζητά βοήθεια
βοήθεια
βοήθεια
βοήθεια...
Μικρά ανθρωπάκια, σχεδόν ασχημάτιστα,
χελωνάκια υπό εξαφάνιση,
σκαρφαλώνουν στο σώμα μου
μυρμηγκιάζουν το μυαλό μου
συστήνονται με ονόματα μιας γλώσσας που δε γνωρίζω...
Μολύνουν με μία τεράστια Αιματοκηλίδα
το καλοκαίρι της Μεσογείου..
Οι ναυαγοσώστες κατάλληλα εκπαιδευμένοι
απομακρύνουν τους ακρωτηριασμένους ανθρώπους
και παλεύουν να καθαρίσουν το τοπίο
μην στιγματιστεί η περιοχή και φύγουν οι τουρίστες.
Απορροφητικά σφουγγάρια, χλωριούχο διαλυτικό...
Σε μεγάλες σακούλες απορριμάτων
πνίγουν τη γενοκτονία
που σπαρταρά στα χέρια της Ιστορίας.
Καθησυχάζουν τους τουρίστες.
Δυο τρία χελωνάκια κρύφτηκαν στις τσέπες του μυαλού μου.
Επιμένουν.
Με τραβούν από το γιακά της άθλιας, δειλής ζωής μου.
Κλείνω τα μάτια και ξεκινώ διπλωματία:
"Εγώ μία καθηγητριούλα είμαι.
Διδάσκω ιστορία στα παιδιά.
Αν θέλετε θα τους μιλήσω για τον πόλεμο που ζείτε,
για την φρίκη της γενοκτονίας,
όπως εμείς οι δυτικοί έχουμε συνηθίσει
να παρακολουθούμε τους πολέμους
από την ασφάλεια της εξιστόρησης.
Δεν διδάχθηκα τίποτε άλλο!
Αν θέλετε επιπλέον βοήθεια
μπορώ να σας δώσω τη διεύθυνση των γραφείων του Ερυθρού Σταυρού.
Μια στιγμή...
από το tablet θα κάνω μόνο ένα λεπτό..."
"Δεν μας απέμεινε ούτε ένα λεπτό Ζωής"
απάντησαν τα χελωνάκια...
.
.
.
Το Σεπτέμβρη τα χελωνάκια είχαν εξαφανιστεί.
Η καθηγήτρια δίδασκε Ιστορία
ασφαλής
την ώρα που κρίθηκε ανίκανη να προσφέρει
λίγο Εαυτό, λίγο αίμα, λίγο από το χρόνο της
ενάντια στο μακελειό του παράλογου Κόσμου,
που είναι ο εργοδότης της...