Ό,τι μου χεις χαρίσει το έχω ερωτευτεί σαν κομμάτι δικό σου, σάρκα από τη Σάρκα σου κι ενέργεια από την Ψυχή σου.Το φόρεσα μέσα μου και είναι πλέον κομμάτι δικό μου. Ακόμη κι αυτό το πλάσμα που μεγαλώνει μαζί μου, μα πιο γρήγορα από μένα! Σε ανθρώπινα χρόνια οι επιστήμονες λένε πως είναι ήδη 23 ετών (!), ενώ το έχω μαζί μου μόλις 18 μήνες.
Αιλουροειδές. Συνώνυμο της ανεξαρτησίας, της αυτόβουλης κίνησης, της οριοθέτησης του εαυτού του, της αιχμηρά σταθερής ματιάς που σκίζει τις ανασφάλειες, της αυτοκυριαρχίας, του αδιαπραγμάτευτου σεβασμού στην διαφορετικότητα. Δεν δέχεται να κάνει συμβιβαστικά ό,τι του πεις και δεν φορά λουρί στο λαιμό του.
Αρχοντικό πλάσμα, αν και ράτσα κοινή ευρωπαϊκή, όπως διαπίστωσε ο κτηνίατρος.
Δεν θα προσαρμοζόμουν με κανένα άλλο συγκάτοικο. Δεν είμαστε κατοικίδιοι ο ένας του άλλου. Συγκατοικούμε με μία παράξενη ισοδυναμία ισορροπώντας πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο. Είναι φορές που εγώ είμαι το ζώο κι αυτός ο άνθρωπος. Είναι φορές που εγώ λυγίζω και αυτός με παίρνει αγκαλιά. Είναι φορές που κλαίω, έρχεται δίπλα μου και νιαουρίζει παρηγορητικά με μία αλλόκοτη μετάφραση: "Ελα... μην κάνεις έτσι... Εγώ είμαι εδώ..." Κι άλλες φορές αδιαφορεί επιδεικτικά, σαν να φέρνει έναν καθρέφτη για να δω τα χάλια μου και μου λέει "Τί έγινε Κοριτσάκι; Πάλι θα γεμίσουμε τις λίμνες με δάκρυα; Δεν έχει αγκαλιά σήμερα. Κακομαθαίνεις! Σήμερα θα σηκωθείς μόνη σου πιο πάνω από την ομίχλη που προκάλεσες εξατμίζοντας όλη σου την αυτοκυριαρχία.."
Και μετά ζητά να φάει ή να παίξει με την μπάλα ή να απλωθεί στην αγκαλιά μου για να χαϊδεύω με τις ώρες το λαιμό του. Και δε βολεύεται αν δεν πάρει αυτό που θέλει. Αν τον αγνοήσω, βγάζει τα νυχάκια του και ορμάει πάνω μου. Μου θυμίζει όσα κάνω πως ξεχνώ. Δεν γυρίζει την πλάτη να φύγει. Δεν παραιτείται. Πολεμά ως το τέλος για καθετί μικρό που λαχταρά η ψυχή του.
Είναι φορές που αναλογίζομαι πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές και των δυο μας, αν δεν είχαμε συναντηθεί.
Και θα μου πεις: "Μα... οι γάτες είναι φτιαγμένες να ζουν έξω, κι όχι φυλακισμένες σ' ένα διαμέρισμα, με κάποιον που ισχυρίζεται πως... τους έσωσε τη ζωή από βέβαιο θάνατο, εφόσον βρέθηκαν ορφανές δίπλα στον αυτοκινητόδρομο.."
Ναι, το σκέφτηκα κι εγώ. Και με παιδεύει άγρια μέσα μου ό,τι πηγαίνει κόντρα στη φύση. Έτσι αφού ο λατρεμένος μου γάτος πάτησε στα πόδια του, τον μετέφερα στο χωριό. Αυλή, βόλτα δίχως σύνορα, κυνηγητό με άλλες γάτες, απόλυτη ελευθερία, όπως τέλος πάντων την εννοούν οι γάτες που δεν συγκατοικούν σ' ένα σπίτι με ανθρώπους! Όμως, αυτό το ιδιόρρυθμο γατί έκανε την βόλτα του, εξερεύνησε το χώρο, γνωρίστηκε φιλικά και εχθρικά με τις θηλυκές και τις αρσενικές γάτες της γειτονιάς και μετά από κάμποσες ώρες ήρθε και γρατζούνισε επίμονα την πόρτα του σπιτιού, νιαουρίζοντας με την γατίσια μετάφρασή του "Πέρασα υπέροχα. Πάμε σπίτι τώρα. Θέλω να αράξω στην κουβέρτα μου!.."
Οπότε, υπό μία έννοια, ο γάτος "Με διάλεξε". Κάθε μέρα είναι εδώ, γιατί διαλέγει να είναι εδώ. Από επιλογή του, όχι από ανάγκη. Μεγαλείο!
Κι αυτό γίνεται συνέχεια. Κάθε φορά που πηγαίνουμε στο χωριό, παίζει, εκτονώνεται, εξερευνεί, μάχεται, κυνηγά και κυνηγιέται και στο τέλος έρχεται να με πάρει να φύγουμε.
Δεν είναι κατοικίδιο, είναι συγκάτοικος.
Όπως και οι γάτες στη γειτονιά. Δεν είναι αδέσποτες. Είναι ελεύθερες. Από επιλογή τους ζουν εκεί έξω ή έστω επειδή δεν έτυχε να γνωριστούν από μικράκια με έναν άνθρωπο που θα τους χάιδευε το λαιμό με τις ώρες.
Κατάλαβες πως δεν αποδέχομαι τον όρο "αδέσποτο" για κανένα ζωντανό που κυκλοφορεί ελεύθερο στις πόλεις, στα χωράφια, στους δρόμους αυτής της, τάχα μου ιδιοκατοίκητης από τον άνθρωπο, γης. Η ετικέτα αυτή προσβάλλει την αυτοκυριαρχία κάθε ζωντανού πλάσματος, καθώς μεταφράζεται, όπως υποδεικνύουν τα λεξικά:
"αγνώστου κυριότητας"
"που δεν ανήκει σε κάποιον"
Αλήθεια; Ο γάτος μου μου ανήκει; ή μήπως του ανήκω Εγώ; Κι αν του ανήκω, δεν είμαι αδέσποτη δηλαδή;
"Ω Θε μου, σ' ευχαριστώ που έστειλες έναν αρσενικό γάτο να με έχει στην κατοχή του, να με νοιάζεται, να ταΐζει την ψυχή μου με όλα εκείνα τ' ανείπωτα που δεν μπορούν να συλλαβίσουν οι ανθρώποι!!!..."
ή μήπως είμαι?... Όπως είναι κι ο γάτος μου;.. Τρελοί κι αδέσποτοι παρόλη την αγάπη?..
ΧαμοΓελάω.
Δεν ανήκω.
Δεν ανήκει ούτε ο γάτος μου.
Αγαπιόμαστε παράφορα. Ναι. Μα δεν ανήκουμε.
Άλλη μία λεπτομέρεια ουσίας. Δεν μου ανήκει σημαίνει πως ΔΕΝ έχω δικαίωμα να προβώ σε κανέναν ακρωτηριασμό προκειμένου να τον έχω αιώνια -όσο θα ζει- ΔΙΚΟ μου.
Σε όλες τις επισκέψεις μας στον κτηνίατρο, ο καλός -για το συμφέρον του ανθρώπου -ιδιοκτήτη- γιατρός πρότεινε ό,τι προτείνει σε κάθε ιδιοκτήτη:
"Καλό είναι να τον στειρώσετε, για να μην σας φύγει. Διότι όταν τους πιάνει ο οίστρος έχουν τάσεις φυγής. Το σκάνε για να βρουν θηλυκό και γίνονται άγριες μάχες ανάμεσα στα αρσενικά, για τα μάτια μιας θηλυκιάς γάτας. Οπότε, αν θέλετε ο γάτος σας να ζήσει ήρεμα, για πολλά χρόνια, χωρίς να ταλαιπωρείται με επιθετική συμπεριφορά, λόγω των ορμών του, χωρίς να βγαίνει στο κατόπι των θηλυκών και να πέφτει θύμα των πολέμων της κατάκτησης, καλό είναι να τον στειρώσετε. Η επέμβαση διαρκεί ελάχιστα. Μαζί με τη νάρκωση, περίπου 2 ωρίτσες. Κοστίζει 50 ευρώ και μετά ο γάτος σας θα είναι πολύ ήρεμος, δεν θα έχει διάθεση για βόλτες και εσείς δεν θα ανησυχείτε για τίποτε."
"Χριστούλη μου, σκέφτηκα, ο γιατρός είναι .... δήμιος! Τί όμορφα περιέγραψε την πράξη αφαίρεσης της γενετήσιας ορμής από το γάτο μου. Τί αβίαστα υιοθέτησε την παραδοχή πως έτσι ο γάτος θα ζήσει μία καλύτερη ζωή, εγώ δεν θα ανησυχώ μην τον ...χάσω και θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι!
Ναι... Φυσικά... Ο αποχαυνωμένα ευτυχισμένος γάτος.
Αλήθεια, σε ανθρώπινη προέκταση ζωής θα ευνουχίζατε τον σύντροφο-συγκάτοικό σας για να διασφαλίσετε πως... ΔΕΝ θα σας φύγει ποτέ???....
Ο γάτος μου δεν στειρώθηκε. Δεν ευνουχίστηκε. Τιμά με το παραπάνω τη φύση του και κάθε φορά που πηγαίνουμε στο χωριό -ναι, ψέματα δεν θα πω- τρέμει η καρδιά μου μην και το σκάσει ακολουθώντας την ερωτική μυρωδιά μιας γατούλας, αλλά τί θα ήταν η Ζωή χωρίς την συγκίνηση του απρόβλεπτου;
Μέχρι σήμερα, κάθε φορά που αφήνεται ελεύθερος, κάνει το κουμάντο του και στο τέλος της βόλτας επιστρέφει να με πάρει να γυρίσουμε στο σπίτι. Αν κάποια στιγμή δεν επιστρέψει, θα ξέρω πως κυνήγησε τον Έρωτα ώσπου να τον κατακτήσει, δεν παραιτήθηκε, δεν γύρισε από συνήθεια ή συμβιβασμό με την ουρά στα σκέλια στην ασφάλεια του σπιτιού. Κυνήγησε κι έζησε το παράτολμο και κάθε γρατζουνιά του την απολαμβάνει σαν τεκμήριο Υπέροχης και Γεμάτης Συγκινήσεις Ζωής.
Ο κτηνίατρος, λοιπόν, δεν ξέρει από Έρωτα!
Ξέρει μόνο από την ασφάλεια μιας εξαρτημένης αγάπης που φυτοζωεί κατατρώγοντας τους φόβους της.
Ο κτηνίατρος δεν ξέρει πως υπάρχουν Άνθρωποι και Ζώα που αγαπιούνται χωρίς ακρωτηριασμούς, πιο βαθιά από ό,τι αγαπιούνται οι θνητοί άνθρωποι -αγράμματοι και σπουδαγμένοι- της ακρωτηριασμένης καθημερινότητας.
Όταν κλείνω τα μάτια και ξαναθυμάμαι τη φράση του επιστήμονα κτηνιάτρου:
"Καλό είναι να τον στειρώσετε για να μην ανησυχείτε μήπως τον χάσετε μία μέρα.."
σκέφτομαι, με αβίαστο παραλληλισμό:
η επιστημονική κοινότητα μήπως θα μπορούσε να προτείνει να ...στειρώνονται και οι άνθρωποι για να .... μην ανησυχούμε μήπως μας φύγουν μία ...μέρα?...
Δεν είναι μαγευτικό να είναι δίπλα σου Ολόκληρος ο Άνθρωπος (Ναι, κι ο Γάτος!) και να μένει κάθε στιγμή από Επιλογή στην Απόφασή του να είναι Μαζί σου?............
Παγκόσμια Μέρα για τα Αδέσποτα σήμερα...
Χρόνια μας Ευτυχισμένα λοιπόν και κυρίως ΟΧΙ στειρωμένα!!!
: )