Τις στιγμές απουσίας
χτίζω.
Κάθε χτύπος καρδιάς
και νεκρού χρόνου
ένα θεμέλιο
κι ένα ακόμη άγριο σκαλοπάτι
πιο πανοραμικό να γίνει
το Κάστρο.
Σκαλίζω το βράχο
να πάρει το σχήμα του Υποφέρω.
Κλειδώνομαι μέσα
και διορίζω δράκο τον Πόνο
να με φυλά
μην το σκάσω
και παραδοθώ ξανά.
Μαζεύω τις περιουσίες
σκάβω στ' απαγορευμένα μου δωμάτια
για όσα δεν ανακαλύφθηκαν ακόμη
και δίπλα τους
κρύβω τα κλεμμένα.
σκάβω στ' απαγορευμένα μου δωμάτια
για όσα δεν ανακαλύφθηκαν ακόμη
και δίπλα τους
κρύβω τα κλεμμένα.
Κρύβομαι κι εγώ.
Θησαυρός γίνομαι.
Μύθος της φήμης του Υπάρχω,
μιας και μόνος
δεν Υπάρχει κανείς
μέχρι να τον ανακαλύψουν
ξανά.
Μύθος της φήμης του Υπάρχω,
μιας και μόνος
δεν Υπάρχει κανείς
μέχρι να τον ανακαλύψουν
ξανά.
Όταν θα ρθεις
έλα πετώντας
μην σύρεις το βήμα ασθενικό
πάνω στο δρόμο.
Δεν υπάρχει δρόμος πια.
Όταν θα ρθεις
έλα Βασιλιάς
με όλο τον καλπασμό της Ψυχής σου.
Έλα Θεός
που αντέχει να δημιουργήσει
τον Εαυτό του από την αρχή.
Οι δράκοι μου δεν προσκυνούν
ανθρώπους.
Κι αν έχω χτίσει τόσο ψηλά
το Κάστρο μου
το Κάστρο μου
μην παραιτηθείς.
Εσύ ευθύνεσαι
για το υψόμετρο της μοναξιάς μου
που αργείς να επιστρέψεις
κι όσο αργείς
όλο πιο καλά κρύβω τον Εαυτό μου.
_____________
_____________
