Ismi Kakia.
Όταν λες "αγαπάω τα λουλούδια" είναι πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπάω τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "αγαπάω τα ζώα" είναι σαφώς πιο ουσιώδες από το να πεις "αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".
Όταν λες "αγαπώ τα παιδιά" δεν ξεχωρίζεις κανένα παιδί από την Αγάπη.
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016.
Κέντρο Φιλοξενίας Γιαννιτσών.
50.... ίσως 60.... μπορεί κι 80 παιδιά σε μία μεγάλη σκηνή με ξύλινο πάτωμα. Χωρίς καρέκλες. Χωρίς άλλη υποδομή. Χωρίς ρεύμα. Χωρίς εποπτικό υλικό.
5 δασκάλες κι ένα ραδιόφωνο με μπαταρίες.
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις πως ΕΣΥ είσαι το μόνο εποπτικό μέσο που έχεις για να δημιουργήσεις "Δημιουργική Δράση" και να απασχολήσεις χαρούμενα τα μικρά πιτσιρικάκια από 2 έως 12 ετών.
Και δικαιώνεσαι κατανοώντας πως στη γνωριμία σου με το παιδί, δε χρειάζεσαι μεταφραστή, δε χρειάζεσαι λέξεις, παρά μόνο δύο χαμογελαστά μάτια και μία παλάμη ανοιχτή να πιαστεί το μικρό χεράκι που απλώνεται.
Δεν ξέρω πώς συνεννοηθήκαμε. Όμως ξαφνικά όλοι μπήκαμε σε έναν κύκλο. Ίσως ο κύκλος, σαν σχηματική ταξινόμηση, να δημιουργείται αυτόκλητα για να μπορεί ο καθένας να έχει οπτική επαφή με όλους. Η μπαλαντέζα δεν έφτανε ως τη σκηνή. "Δεν θα έχετε ρεύμα" ήταν η διαπίστωση των υπευθύνων. "Θα τραγουδήσουμε" ήταν η απάντηση η δική μας.
Ξεκίνησαν παιδικά τραγούδια. Η σκηνή χόρευε ολόκληρη. Το πάτωμα απορροφούσε τους κραδασμούς από τα χοροπηδητά. Σαν να είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε ένα πάρτι αφιερωμένο.... εμμμμ..... αφιερωμένο (πού αλλού?) στο Παιδί.
Σ' αυτό το παιδί που όπου κι αν βρεθεί μετατρέπει το μέρος σε παιδική χαρά. Που δεν ξεχνά πώς ζωγραφίζεται το χαμόγελο. Που δε φοβάται την ανθρώπινη επαφή. Που δείχνει εμπιστοσύνη στην σιωπηρή καλή σου πρόθεση. Που συγχρονίζεται με το τραγούδι κι ας μην καταλαβαίνει τα λόγια. Που θέλει να μάθει το όνομά σου κι ας μην το θυμάται μετά. Που δεν μετρά τον άνθρωπο από το τί ρούχα ή παπούτσια φορά, μα από το τί ψυχούλα κουβαλάει.
Δεν ξέρω αν εμείς οι 5 δασκάλες δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις "Δημιουργικής απασχόλησης" για τα υπέροχα παιδιά ή αν αυτά τα μικράκια, χωρίς να το γνωρίζουν, μάς δίδαξαν πως είναι δυνατόν να γίνει μάθημα χωρίς αίθουσα, χωρίς βιβλία, χωρίς τετράδια, χωρίς υπολογιστές, χωρίς πίνακες, χωρίς θρανία, χωρίς ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο με Ανθρώπινο Δυναμικό.
Όταν σαν χώρα περάσαμε το κατώφλι της κρίσης (περίπου το 2010) και των μνημονίων διαδίδονταν πολλές αλλαγές στο χώρο της εκπαίδευσης. Συγχωνεύσεις σχολείων, πολυπληθείς τάξεις, αυξήσεις του ωραρίου των καθηγητών, ελλειπή συγγράμματα, παύση διορισμών, απολύσεις, ελλειπή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πάνω στα νέα προγράμματα, αυτοσχεδιασμός όπου χρειάζεται.
Τότε είχα αναφέρει "Δε με νοιάζει ό,τι κι αν αποφασίσουν οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας στη συνεργασία τους με το Υπουργείο Οικονομικών. Εγώ μάθημα μπορώ να κάνω και σε υπαίθριο σχολείο χωρίς τίποτε άλλο από τους μαθητές και τον εκπαιδευτικό. Αίθουσα διδασκαλίας η Φύση. Με καύσωνα, με βροχή, με χιόνι, με αέρα, με βιωματική μάθηση, με αυτοσχέδιο φυτολόγιο, με μελέτη του βιοτόπου της περιοχής, με απεγκλωβισμό του παιδιού από τις αλυσίδες των νέων τεχνολογιών, με επιστροφή στη Φύση, με κριτική σκέψη να αφορμάται από τα κίνητρα της Ζωής."
Έλεγα πολλά παρεμφερή που έμοιαζαν ουτοπίες μιας ανέφικτης πραγματικότητας.
Είχα γράψει τον "Ενστικτώδη Συλλαβισμό" που υπερέβαινε τη μητρική γλώσσα και την οποιαδήποτε διάλεκτο.
Είχα γράψει την "Ενεργειακή Υπογραφή" και επιμένω σε όλα όσα ψιθύρισα ή ούρλιαξα.
Ismi Kakia.
μα ... ακόμη κι αν είχα άλλο όνομα, η ενεργειακή μου υπογραφή θα ήταν η ίδια:
Μικρούτσικη μουτζούρα στην άκρη μιας παιδικής μου ζωγραφιάς που ακολουθεί το Παιδί σε κάθε του βήμα.
Σήμερα τα παιδιά που δεν μιλούν τη γλώσσα μου μού δίδαξαν πως:
όταν λες "Αγαπώ τα λουλούδια" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "αγαπώ τα τριαντάφυλλα".
Όταν λες "Αγαπώ τα ζώα" είναι πιο σπουδαίο από το να πεις "Αγαπώ τις γάτες" ή από το ιδιοκτησιακό "αγαπώ τον γάτο μου".
Όταν λες "αγαπώ τα Παιδιά" είναι τόσο σπουδαίο που ταυτίζεται με το "αγαπώ και σέβομαι τη Ζωή" και εδώ δεν υπάρχει περιθώριο εξαιρέσεων.
Ευχαριστώ αυτά τα χαμογελαστά μουτράκια που μου θύμισαν πως η Ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να διαιωνίσει την Ευτυχία της Ύπαρξης.
