Τα παυσίπονα ποιήματα απεργούν
μπρος στον πόνο του ανθρώπου
σαν διέκριναν
το μαζοχισμό του γεγονότος
να μπορείς να γιάνεις
μα να επιμένεις βαριά άρρωστος
στις ουρές της αναμονής
μιας ψευδαίσθησης που υπόσχεται
Ζωή χαρισάμενη
καταναλώνοντας ανυπολόγιστες ποσότητες αντιπερισπασμών.
Από σήμερα θα πονάμε
με την προσδοκία πως
όσο μεγαλώνει ο πόνος
ίσως στραφούμε στο ν ανακαλύψουμε
πως ...δεν υπάρχει.