Στο ανθρώπινο μάτι
μοιάζω πλήρης κι άρτια
να κυριαρχώ στις αγέλες μου
σκαρφαλώνοντας με άνεση
στον πρώτο όροφο του γραφείου μου
στον τρίτο όροφο του σπιτιού μου
στο ρετιρέ της ζωής μου
ορειβατικά ανεβαίνοντας στο σύννεφο
κι όμως πάντα βρίσκομαι καθισμένη
στο πεζοδρόμιο ενός υψιπετή γκρεμού
με σκυμμένο εαυτό
να ενορχηστρώνω μέσα μου
την υπαρξιακή μου μουσική
μελωδική μου κλίμακα
από τον ανθρώπινο ως το θείο εαυτό μου
και ζητιανεύω από τους αγγέλους
ένα ψήγμα ουρανού
στο απλωμένο προς τον παράδεισο καπέλο μου
γνωρίζοντας καλά
πως ο Θεός που μ' αφουγκράζεται
νανουρίζεται άπειρος
μέσα μου.