Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Πολιορκία




Δεν αρκεί
να γίνει το ύφασμα 
πανοπλίας υλικό
στο ρούχο που ντύνει το κορμί σου
ούτε αρκεί 
να γίνουν τα χιλιόμετρα χάος
στη μεταξύ μας απόσταση
κι η σπηλιά σου 
δεν μπορεί να με αποθαρρύνει
γιατί ο στόχος μου δεν είναι υλικός.
Στον πυρήνα σου 
που κατευθύνομαι 
δεν υπάρχουν εμπόδια να φτάσω
γιατί πλέον
δεν υπάρχω μέσα από το σχήμα μου
διαχέομαι διάφανη
μ' απορροφούν οι τοίχοι σου
και οι σιδερένιες σου κλειδαριές
φτύνουν από το στόμα τα κλειδιά
και ψιθυρίζουν καλωσορίσματα
στην εισβολή μου
που δεν είναι κατάκτηση
ούτε νίκη
είναι παράδοση του εαυτού μου
μέσα στα χέρια σου.




----------------------------------------







Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Μέλισσα




Θέλω να γράψω ένα βιβλίο
παιδικό
γιατί οι λέξεις μου τεντώθηκαν τόσο
ανάμεσα στην ψυχή μου
και στο κενό
ζητώντας εαυτό να παραδώσω
μα των ενήλικων βλεμμάτων οι αναγνώσεις
με των κρυμμένων φόβων τους
το βάρος
αβάσταχτες πολέμου κλιμακώσεις
που κάνουν ρίμα με το λήμμα χάρος
τραυματισμένες κρεμούν τις πανοπλίες
στα ελαστικά των στίχων μου σκοινιά μου
βουλιάζω, θάβομαι
ζωντανή μες στη σκιά μου
όμηροι πιάνονται της ζωής μου οι αναρχίες
καμπυλώνεται στο χώμα ο ουρανός
σκάνε χειροβομβίδες στο σώμα μου τ' αστέρια
σκοτώνεται το πλήρωμα
κι ο διαστημικός μου εαυτός
ενώ πλησίαζα απρόσιτα λημέρια.


Δεν είναι το βιβλίο
είναι ο κόσμος που θέλω να γράψω,
παιδικός,
τον εαυτό του να γεννάει προς τα πάνω
όπως εξατμίζεται η θάλασσα σε φως
υγρή φιγούρα μιας γυναίκας από άμμο
εκατομμύρια οι κόκκοι της χρυσοί
γαλαξιών ωάρια αμέτρητα εντός της
να σκάει το κύμα σε τροχιά ελλειπτική
και η φαντασία ν' αναδεικνύεται θεότης
ένας ήλιος να 'χει ρίζες του στη γη
μ' ηλιόσπορο να θρέφονται οι μάνες
σμήνη παιδιών από μήτρα μυθική
λεύτερα να 'ναι στων συμπάντων τις αλάνες
με φωτεινά αστέρια
στο τσάκρα του μετώπου
ν' ανταγωνίζονται του νου θεούς δαιμόνια
βλέμμα να φέρουν
μαχαιριού δικόπου
να επιμηκύνουν τη ζωή αιώνια
στρατιές παιδιών με μουσικό ταλέντο
τη νεκρική του διαστήματος να σπάνε σιγή
νότες ν' ανθίζουν στο γενεαλογικό τους δέντρο
κι η αλυσίδα της ζωής να μην μπορεί
να διασπαστεί.


Ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο
παιδικό
ένα κεντρί κρατώντας για μολύβι
αρνήθηκα ανθρώπους και θεό
κι ό,τι τ' 'ονειρο με όρια συνθλίβει
τον εαυτό μου πέθανα στην πρώτη τη σελίδα
όπου μιας μέλισσας σχεδιάζω το περίγραμμα
διακεκομμένης περιμέτρου μια κουκκίδα
με χωρά στης ιστορίας το αρχίγραμμα
σαν η ψυχή μου να επιστρέφει
από το μέλλον
πετώντας να εκπληρώσει
το χρησμό της.




















Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Καρναβάλι




Θα έρθω μασκαρεμένη
δε θα έρθω
θα περάσω μόνο
μία σκιά που ξύνει 
της όρασής σας την περιφέρεια
ματώνει τις άκρες 
με ένα δίχως τακούνια βήμα 
αιχμηρής όμως υποψίας
πως αυτό το μασκαρεμένο πανηγύρι
ένας θεσμός που καθαγιάζει 
με αλκοόλ και καπνό
τους εξαγορασμένους χρησμούς σας
καλύπτει με πέπλα
μάσκες και παραπετάσματα
τη χυδαιότητα της υποκρισίας σας
που χορεύει πάνω στο διφορούμενο
εκπληρώνοντας μόνο 
τη σκοτεινή πλευρά των Μύθων
καταδικάζοντας αυτήν την ιστορική συνοικία 
σε φτηνή γειτονιά 
κεκαλυμμένης αλήθειας.

Θα περάσω μασκαρεμένη 
τραγούδι παιδικό
κι αν κάποια μάσκα ντραπεί
μπροστά στο υπονοούμενο
της υποκρισίας μου
ίσως αυτή  η ειρωνεία 
να λήξει με μετάνοια
και στην άκρη αυτού του χειμάρρου
να υπάρχει ένα ανόθευτο παιδί
να ερμηνεύσεο το προσωπείο του κόσμου
με αφολιστική ειλικρίνεια.






Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Εμφύλιος ενός διαμερίσματος


Photo by Sandy Skoglund, taken from here: 

http://mymodernmet.com/incredibly-elaborate-non-photoshopped-scenes



Κλείνουν τα φώτα
οι τοίχοι πλησιάζουν 
έλκονται θαρρείς από τον τρόμο μου
ψιθυρίζουν στ' αυτιά μου
κουβέντες κλεμμένες 
από τους καβγάδες της διπλανής πολυκατοικίας.

Οι αθώοι ένοικοι
της διπλανής μου πόρτας
βασανιστές με μαστίγια
ματώνουν τους τοίχους
ποτίζουν τα χαλιά 
με ένα απωθημένο 
κακοποιημένου παιδιού.

Ανεβαίνουν στο τραπέζι
ακούω τα τέσσερα πόδια του να τρίζουν
γονατίζει
δε σηκώνει το βάρος
ένας στρατός ντυμένος με πολιτικά
επιτίθεται στ' αντικείμενα
λυσσομανάει η στεγνή ψυχή του
μαίνεται ο εμφύλιος
στα σύνορα του διαμερίσματος
οι κουρτίνες τρέμουν
τα φώτα χαμηλώνουν
οι βρύσες στο μπάνιο ανοιχτές
τέρμα
ξεπλένουν τους ομήρους από τις ασέλγειες
οι καθρέφτες σκεπασμένοι 
με τα πουκάμισα των νεκρών
γυμνές κρεμάστρες τα κορμιά
των φυλακισμένων..

Αθώοι πολίτες
ο φούρναρης
ο μανάβης
ο ταμίας της τράπεζας
ο δάσκαλος
ο καντηλανάφτης
...
ζυγώνουν το πυρωμένο σίδερο
στο πρόσωπο μιας τηλεόρασης
που δε συνεργάζεται
συνεχίζει το πρόγραμμά της
σαν γυναίκα τρελή
δεν απαντά
παπαγαλίζει τον εαυτό της
κοροϊδεύει την παράνοια του αφεντικού της
το ανθρωπάκι
που ανακρίνει τα ράφια της βιβλιοθήκης
τα ποτήρια με τα σφραγισμένα χείλη
τα στόμια των μπουκαλιών 
που μεθυσμένα υποκρίνονται θάνατο
τις κλειδαρότρυπες που πάντα 
κρυφοκοιτούν τις αλήθειες
κι όμως
με τόση μανία
με τόσο πόλεμο
δεν καταφέρνει ν' αποσπάσει ούτε λέξη
ίσως γιατί οι λέξεις
που 'χουν αξία
βγαίνουν απ' τη φωλιά
μόνο με το χάδι
-κάηκε ζωντανό σε μία μάχη
μακρινού παρελθόντος...

Κλείνουν τα φώτα
οι τοίχοι πλησιάζουν 
έλκονται θαρρείς από τον τρόμο μου
ψιθυρίζουν στ' αυτιά μου
κουβέντες κλεμμένες 
από τους καβγάδες της διπλανής πολυκατοικίας.

Δεν υποκύπτω
κρέμομαι από μία εσωτερική μου κλωστή
τεντώνω το βέλος της ψυχής μου
πετυχαίνω το μυαλό μου που
διατηρεί ζεστή την ανάμνηση απ’ το χάδι
περιμένω το κλειδί σου να γυρίσει στην πόρτα
να 'ρθεις
να γλιτώσεις τον κόσμο μου
κι εμένα
απ’ τον εμφύλιο...




------------------------------