Η Αξία του ναυαγώ

My picture is swimming in here:

https://owlswithfins.deviantart.com/art/Midnight-Mermaid-462014208

Ναυάγιο στο ναυάγιο

μεταμορφώθηκα σε γοργόνα.

Δεν πνίγομαι πια.

Πεφταστέρι και Πεφτάνθρωπος

Κάθε που πλησιάζει μία νέα Πρωτοχρονιά μικραίνω κι όλο πιο φτωχή στέκομαι μπροστά στ' αστέρια. Τα φωτάκια όλο και πιο φτηνά και ψεύτικα, πληθαίνουν θαρρείς, όπως πληθαίνει ο όγκος της αυταπάτης. Δε στόλισα και φέτος. Δε διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με το βρέφος. Οι εγκυμοσύνες μου γεννούν ανυπότακτους καλικατζάρους. Είμαι ταγμένη στην άλλη όχθη της γης. Ροκανίζω το δέντρο. Φυτρώνω παρασιτικά στο ευωδιαστό Χριστουγεννιάτικο κλίμα. Αναφύονται μυτερά αυτιά στο κεφάλι μου. Ζωγραφίζεται ένα μοχθηρό μου χαμόγελο μπρος στην ευγενική υποκρισία των ημερών. Σ' αγαπώ. Σε σκέφτομαι. Σού πήρα ένα δώρο, μέρες που είναι. Αύριο, στην πρώτη καθημερινή, θα σε σκοτώσω πάλι.

Σε κάθε πεφταστέρι οφείλεις να κάνεις μία ευχή. Εγώ επιμένω να κοιτάζω το μαύρο σκοτάδι που αφήνει πίσω του ένα αστέρι που πέφτει, που σβήνει, που χάνεται. Είχα από πάντα αδυναμία στο Κενό, στο Μεγάλο Τίποτα που μένει πίσω όταν χάνεται κάτι πολύτιμο. Καταπίνω τον εαυτό μου με μία αυτοκαταστροφική επιμονή για να δω πόσο Μεγάλο Κενό θα αφήσει το ίχνος μου. Πέφτω. Χάνομαι. Τ' αστέρια δεν έχουν μάτια να διακρίνουν τους πεφτανθρώπους και να κάνουν μία ευχή στο όνομα του κάθε εκλιπόντα. Εκλείπω.

Έχω ολόκληρες συλλογές ποιημάτων στο συρτάρι. Κι ένα παραμύθι παιδικό. Ανέκδοτα όλα. Γελάνε μαζί μου οι λέξεις. Τόσο ξόδεμα! Παράπλευρές μου απώλειες. Στα περιθώρια των ποιημάτων ζω τις πιο δυνατές στιγμές μου. Εκεί όπου δε διαβάζει κανένας αναγνώστης. Εκεί που σκίζεις το απόκομμα και το πετάς για να γλιτώσεις γραμμάρια στο γράμμα και να χρεωθείς λιγότερο. Σε χρέωσα λιγότερο. Εκλείπω. Μην μου πάρεις δώρο φέτος. Οικονομία. Ένα πακέτο λιγότερο. Εξάλλου αυτό που ζήτησα δεν τυλίγεται. Δεν κοστολογείται. 

Σκαρφαλώνω στην μύτη της κεραίας και στέκομαι με τις μύτες των ποδιών, σαν μπαλαρίνα. Τεντώνομαι να πιάσω τα σήματα. Δεν εκπέμπει κανείς. Τόση σιωπή είχα να αισθανθώ από την τελευταία φορά που χρησιμοποίησα τ' αποσιωπητικά μου. Φίμωσα την ανάσα μου  και σταμάτησα την καρδιά μου. Ούτε ροή, ούτε πνοή, ούτε σκέψη. Νεκρική Σιγή  σαν Ύμνος στο Μεγάλο Γεγονός της Αυτοσυγχώρεσης. 

Έλα, σε συγχωρώ, Κοριτσάκι μου. Πάψε να μου λες τα κάλαντα με αυτή τη φωνή που σβήνει. Τα σπίρτα σου τελείωσαν. Τα παραμύθια επίσης. Κι εγώ ξέμεινα από ψιλά. Δεν έχω φιλοδώρημα πια να καλοπιάσω τις φιλότιμες  προσπάθειές σου να με συγκινήσεις. Κοριτσάκι μου, ψήλωσες αρκετά και τα λάθη δεν εφαρμόζουν στο Ανάστημά σου. Σε συγχωρώ όμως για όλη την ταλαιπωρία. Για την μετανάστευση στον Άδη των άψυχων πραγμάτων. Ίσως αυτό το ταξίδι είναι η μόνη σου ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις σωστά τη λιγοστή φωτιά που σού απέμεινε και να πυροδοτήσεις την Ψυχή ενός νεκρού Αστεριού που περιμένει Ανάσταση. 

Πόσες μέρες παραμένουν νεκρά τ' αστέρια περιμένοντας ανάσταση; Οι άνθρωποι, τρεις; Έχω τρεις μέρες να σού χαρίσω. Κάνε το Θαύμα σου.

Ξέμεινα από φωνή, από σπίρτα, από ψιλά, από Ψυχή. Άσε με να πω τα κάλαντα σαν πεφτάνθρωπος που πέφτει από το σύννεφο στο χώμα και σαν θα με βλέπεις να διασχίζω το μοιραίο τόξο της πτώσης μου κάνε  μία ευχή:

Αύριο, στην πρώτη καθημερινή να έχω τη δύναμη να σ' αγαπήσω από την αρχή, Κοριτσάκι. Σαν μόλις να γεννηθήκαμε δίδυμα πεφταστέρια. Εγώ Καλικάτζαρος κι Εσύ Αγγελάκι. Εγώ να ροκανίζω τη Ζωή σου κι Εσύ να με συγχωρείς που δε συμβιβάζομαι. 

Γέννηση

Όσο κρυώνει ο καιρός

ρίξε φωτιά στο χαμόγελό σου

ψύχεται η Ψυχή του Ανθρώπου.

Πεθαίνουν τα όμορφα έμβρυα 

στην παγωνιά.

Μένει άδειο το διαμέρισμα του έσω κόσμου

και οι τοίχοι μαραζώνουν από θλίψη.

Δε βοηθά ο συνωστισμός.

Θέλω να κλείσεις την πόρτα

έρχεται κρύο από έξω.

Οι άνθρωποι που μας αγαπούν

θα σκάψουν αν θελήσουν να μας φτάσουν.

Κλείδωσε

και ρίξε τον εαυτό σου στη φωτιά

χρειάζεται ζέστη η ζωή μας.

Έλα να κάνουμε ένα παιδί

σ' αυτό το λευκό δωμάτιο αυτού του ποιήματος

το δίχως ηλεκτρικό

που βρίθει από δισταγμούς 

κι ανθρώπινη αγωνία.

Έλα να κάνουμε ένα παιδί

να έχει ένα λόγο η ύλη

να αγαπήσει τον εαυτό της

να αποκτήσει λόγο ύπαρξης 

η αιωνιότητα των λέξεων

να θέλει να παραμείνει ζωντανή η φλόγα

να έχουν ένα λόγο να σμίγουν οι τοίχοι

αγκαλιάζοντας τις ζωές μας

που δεμένες σκαρφαλώνουν στα χρόνια.

Στην κορυφή αυτού του έπους

θα γεννήσω το γιό σου

θα σού μοιάζει

θα είναι ο παιδικός ήρωας 

που δεν είχες ποτέ

θα κρατά τη σπίθα που χρειάζεται το χαμόγελό σου

για να μείνει αναμμένο

όταν τ' άστρα θα έχουν πια χαθεί.

Μη χαϊδεύεις την κοιλιά μου.

Δε θα νιώσεις το σκίρτημα.

Άπλωσε την παλάμη σου στην καρδιά μου.

Εκεί κυοφορώ το παιδί μας

με κείνη τη συναισθηματική νοημοσύνη 

των ευαίσθητων ανθρώπων

γεμίζω τις φλέβες του.

Σ' αυτή τη γωνιά που ονομάζω παράδεισο

μακριά από τα βλέμματα

γεννώ έναν μύθο

και είναι στο χέρι σου να του δώσεις ζωή.

Δεν προσκυνώ βασιλιάδες ούτε θεούς.

Υποκλίνομαι περήφανα

στην πιθανότητα το Αδύνατο

να γίνει Δυνατό

κι αν νιώθεις δεν μπορείς

εγώ μπορώ να σε κάνω να πιστέψεις..

Όταν θα 'ρθεις

          

        

 Όλοι οι προς μελοποίηση στίχοι μοιάζουν παιδικές προσπάθειες να χωρέσεις την αλήθεια σου σε μία χούφτα λέξεις..

(Η Άννα Αδαμοπούλου έχει τους στίχους στα χέρια της για μελοποίηση..)

-----------------------------------------------

Πλάθω τον κόσμο για όταν θα ‘ρθεις

δεν ακουμπάει την αλήθεια κανείς

είμαστε μόνοι στο πλάνο αυτό

όταν θα έρθεις, Εσύ κι Εγώ.

Δε θα σε ψάξω σε επίσημα μέρη

ο Έρωτας χόρτασε φεγγάρι κι αστέρι

θέλει σκοτάδι και φώτα σβηστά

θέλει μια νύχτα με βαθιά μυστικά.

Κεντάω το μαύρο λινό φόρεμά μου

πάνω στα άγρια, τρελά όνειρά μου

σκαρφαλώνω, όροφος τελευταίος

θα ‘ναι θάνατος ή Έρωτας μοιραίος.

Σε θέλω ανάμικτο. Κεντρί και μέλι.

Να ‘χει η Ψυχή μου λόγο να θέλει

αιώνια να μένω στο δωμάτιο αυτό

μια σταλιά χώρος, βασίλειο σωστό.

Θα έχουμε στους τοίχους παράσημα μαχών

ψίθυροι, κραυγές, λόγια των ψυχών

και τα σώματά μας στο κέντρο του κύκλου

οι σκιές τρελές, λάδι θα τους ρίχνουν.

Κι όλα μια φωτιά στην ήσυχη πόλη

γύρω μας νεκροί, υπνοβάτες,  όλοι

απομείναμε εμείς, σώσε με να σε σώσω

αγάπησέ με, πριν με σκοτώσω.

Άπλωσε χαλί μου τα ξερά τα χόρτα

στέκομαι με σπίρτο και φωτιά στην πόρτα

δε θ’ αγαπηθούμε όπως όλοι οι άλλοι

να ‘χεις ετοιμάσει βαλίτσα μεγάλη.

Θα αναστηθούμε στην αντίπερα όχθη.

Θα ψαρεύουμε με τεράστια απόχη

Εγώ την Ψυχή σου, Εσύ τη δική  μου

θα ‘ναι η Ζωή σου, Μωρό μου, Ζωή μου.

Θα με χορταίνεις με σάρκα και αίμα

θα σε χορταίνω με παλμούς στη φλέβα.

Μία αιωνιότητα οι μικρές στιγμές μας

ορατές στο απέραντο γυαλίζουν οι σκιές μας.

Κι αν κάπου θα υπάρχουμε αιώνες μετά

θα ‘ναι στο αγκάθι που τη σκέψη τρυπά

και φυτρώνει όνειρο στων ανθρώπων τον ύπνο.

Εκεί πάντα θα ‘ρχομαι να σε βρίσκω.

Εκεί που γεννιέται ο σπόρος της τρέλας

ο Έρωτας καλπάζει άγριος αέρας

σαρώνει το σύμπαν το καλοφτιαγμένο.

Εκεί πάντα θα σε περιμένω.

Μην αργείς, αγριεύει ο καιρός

Υψώνονται κτίρια, πόλεις, γκρεμός

στενεύει ο χώρος, κελί φυλακής,

όσο  αργείς, πεθαίνω  νωρίς

κι αν ζωντανεύω κάθε πρωί

είναι γιατί σ’ αγαπώ σαν Τρελή.

Πλάθω τον κόσμο για όταν θα ‘ρθεις

δεν ακουμπάει την αλήθεια κανείς

είμαστε μόνοι στο πλάνο αυτό
όταν θα έρθεις, Εσύ κι Εγώ.

 -----------------------------------------------