Εύθραυστο στην όψη
άθραυστο στην ουσία του
ένα υάλινο πολυκατοπτρικό επίπεδο
καταμεσής στο λευκό μου δωμάτιο
κατακερματίζει το Ένα μου
το Όλον
με μία αιχμηρή διαφάνεια
με αμείλικτες αντανακλάσεις.
Με τί χέρια πιάνεται ο χρόνος;
Αρπάζω την άκρη του νήματος
τραβώ όλες τις χρονικές μου συνιστώσες
να σμίξουν οι τοίχοι,
να ταυτιστεί η ύλη με την αντιύλη μου,
να πάρω το βρέφος μου αγκαλιά,
να θρηνήσω τη γριούλα
που φορώντας τ' όνομά μου
θα πεθάνει στα χέρια μου,
να με ζήσω μ' επίγνωση
σα μάνα
σαν κόρη
σαν ερωμένη,
να θρυμματίσω το διαχωριστικό
και πιο σάρκινη από ποτέ
και πιο ουσιώδης
να ξεκινήσω για κείνο το ραντεβού μας
έξω από τις πολυκοσμίες
να Σε περιμένω εκεί
κουβαλώντας όλη τη Ζωή μου
και το Θάνατό μου
στα χέρια, στους ώμους, στις τσέπες,
στις κυψέλες των κυττάρων μου
και να με βοηθήσεις να τα μεταφέρω
μετακομίζοντας στο σπίτι σου
ακόμη κι αν το σπίτι σου
είναι ο άυλος χώρος
ανάμεσα στους δικούς σου
κατακερματισμένους Εαυτούς
που περιμένουν ν' αγαπηθούν.