art: Jacek Yerka
Πρέπει να
περάσουν αιώνες
να
καταλαγιάσει η σκόνη των μαχών,
να καθίσει
το χώμα πάνω στους νεκρούς,
να γεννηθεί
ένας μακρινός συγγενής
που θ’
αγαπήσει τη θυσία,
θα μελετήσει
την ιστορία της
και θ’
αφήσει την καρδιά του
να τρυπηθεί
από το ίδιο σπαθί,
θα δεχθεί
στο στήθος την ίδια σφαίρα,
θα πέσει
νεκρός στο ίδιο σημείο
μ’ όλη την
αφοσίωση του μελετητή
που τάσσεται
στο στρατόπεδο του ήρωα.
Θα σκοτωθεί
πολλές φορές
στο τελείωμα
της κάθε παραγράφου,
εις το όνομα
των νεκρών στρατιωτών,
και το
κόκκινο ποτάμι
θα περάσει
ολόκληρο από μέσα του.
Το αίμα δε
θα χωρά πια
ούτε στις
φλέβες, ούτε στο Νου.
Τότε θ’
αρπάξει την αξίνα
και θ’
αρχίσει να σμιλεύει το μάρμαρο
για να
μεταγγίσει τις Μνήμες
σε κάτι
αθάνατο
ή έστω, πιο
αιώνιο από τον ίδιο.
Η αξίνα, το
μολύβι του γλύπτη,
εξιστορεί
στις γραμμές της προτομής
όσα δεν
πρόλαβε να πει
το επιφώνημα
του θανάτου.
Εισβάλλουν
στρατοί τα αγάλματα
μέσα στις
δημοκρατικές μας ώρες.
Μάς
ψιθυρίζουν ιαχές
κι αφοσίωση
σε μία Μεγάλη Ιδέα.
Μας μιλούν
με τα μάτια
στους
περιπάτους μας στα πάρκα
με τα
σκυλάκια να λευτερώνονται απ’ το λουρί,
με τα παιδιά
να κυνηγιούνται από το γονιό
που τρέχει
να τους αιχμαλωτίσει το χέρι,
με τους
ερωτευμένους
να πεθαίνουν
για ένα φιλί.
Άλλαξαν οι
αιτίες σκλαβιάς, λευτεριάς και θανάτου.
Η Ιστορία
αποτυπώνει Αρχιτεκτονικές Νέων Κόσμων,
Υψηλά Σκορ
και Ταχύτητες,
Επιτεύγματα
Νέας Τεχνολογίας,
Φτώχεια
χρόΝου,
Πλαστικότητα
Ηθικής.
Στην
ομογενοποίηση των Πάντων
οι μνήμες χάθηκαν
κι όλοι
μοιάζουμε μεταξύ μας
και με το
μελλοντικό άγαλμα
του αγνώστου
Ανθρώπου
που θα το
σμιλέψει μία μηχανή
την ώρα που
όλοι οι άνθρωποι
θα έχουν
εξαφανιστεί από το σκηνικό
αυτού του
ακήρυχτου πολέμου.
Και θα έχουν
μείνει μόνα τα Μνημεία
στις
πλατείες
στα ιστορικά
μέρη
να μαρτυρούν
πως κάποτε
πέρασε από εδώ
ο Άνθρωπος.