..σαν νηστεία

Καταναλώσαμε τόσες κραυγές σφαγιασμένων ζώων. Αποσιωπήσαμε τόσες κραυγές αδικημένου ανθρώπου. Μεταμορφώσαμε τόσες κραυγές μας σε ωραιοποιήσεις. Βούλιαξαμε σε φτηνούς κορεσμούς. Υπερπροστατεύσαμε εαυτό μην μάς λείψει τίποτα. Τον φιλέψαμε πλεονασμό. Αποθηκεύσαμε προμήθειες για επερχόμενους πολέμους.

Ήρθε η ώρα να δοκιμαστούμε οικειοθελώς στην έλλειψη. Να μετρήσουμε στερητικά σύνδρομα, να αξιολογήσουμε άμυνες, να πολεμήσουμε εξαρτήσεις. 

Δεν είναι νηστεία. Ούτε φιλοσοφική άρνηση.

Είναι πρόκληση Εαυτού να ορίσει το Εγώ του έξω από το Έχειν ενός κόσμου που συνεχώς ρίχνει την ποιότητα ενισχύοντας την ποσότητα των προς κατανάλωση σκουπιδιών.

Domino

Ένα Ντόμινο Επιλογών η Ζωή...... κι όταν η απόσταση από πύργο σε πύργο είναι μεγάλη χαλά η ροή των επιτευγμάτων και μένουν όρθιοι πύργοι - φράγματα που εγκλωβίζουν τον εαυτό, κόβουν το δρόμο, μπλοκάρουν τη ροή και χρειάζεται μια γενναία απόφαση να κινήσει ο Εαυτός μόνος του να τους ρίξει με τα χέρια, σαν πάλη Ένας προς Έναν με την Επιλογή μας ή με τον Φόβο μας.

Διαστροφή

Τί όμορφοι που είναι οι απλοί άνθρωποι, που χαίρονται με τα απλά, που απολαμβάνουν το αυτονόητο, ζεστό φαγητό, μία δουλειά, τα παιδιά που μεγαλώνουν όμορφα, τις ηλιόλουστες μέρες, την ψύχρα του χειμώνα, τις σειρές στην tv, έναν ήρεμο καφέ με την παρέα, που για όλα έχουν μία απάντηση κι ένα "έχει ο Θεός" και απέχουν τόσο από εμάς τους σχιζοφρενείς που σαν ξεπροβάλλει μια Ευτυχία γεμίζουμε την κάννη του μυαλού μας με ατσαλένιες σφαίρες και ρίχνουμε στο ψαχνό σε κάθε χαρούμενο είδωλό μας που σκάει μύτη στους καθρέφτες, στις βιτρίνες, στα μάτια του άλλου και κυνηγάμε εαυτό μην και στεριώσει στον Παράδεισο.... λες και η κοκκινοσκουφίτσα του δικού μας παραμυθιού δεν το χει σκοπό να βγει από το στόμα του Λύκου, ακόμη κι όταν εκείνος είναι χορτάτος κι αρνείται να παίξει το ρόλο του κακού..

Στοιχειό

Να στοιχειώνεις το βράχο και να επιτρέπεις με τη σειρά του να σε στοιχειώνει το πέτρωμα. Να αφήνεις πνεύματα, νεράιδες και ξωτικά να διασχίζουν το σώμα σου και τις ιδέες να διαπερνούν το μυαλό σου. Να προεξέχουν ρίζες και κλαδιά από το κεφάλι σου. Δίχως ενδοιασμό, φραγμούς κι  άμυνες. Να ενσωματώνεις και να ενσωματώνεσαι. Να ορμάνε οι απολιθωμένες κραυγές και μνήμες της Γης μέσα σου. Να απορροφάς τους καθρεφτισμούς του υγρού στοιχείου. Να σε απορροφά η σιωπή των υπόγειων ρευμάτων.  Να δίνεις το σχήμα σου στα αόρατα και να παίρνεις το σχήμα των αμετάφραστων της Φύσης. Να οργώνεις τη γεωλογία των δύσβατων περιοχών και να μεταγγίζεις μέσα σου την ενέργεια των στοιχείων. Κι άσε τους γήινους να σε λένε στοιχειό.

Αγώνας για διαρκή Επανάσταση

Αγαπητοί συναγωνιστές,
η Ελλάδα μας βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Το ιστορικό σταυροδρόμι της θέσης μας, η ανυπότακτη Ψυχή μας, τα Υψηλά Ιδεώδη που κληρονομήσαμε στο DNA μας, ο απέραντος γαλάζιος ουρανός μας, η πλούσια γη μας, το Ελληνικό Πνεύμα που ταξιδεύει και ευδοκιμεί παντού, η Ιστορία που κουβαλάμε, μας θέτουν στο επίκεντρο των Ιμπεριαλιστικών τάσεων των γειτόνων μας και όσων θα ήθελαν η Ελλάδα να αλλοιώσει το στίγμα της.

Οι εορτασμοί των Μεγάλων Επετείων εξαρχής είχαν ιερό στόχο την ευαισθητοποίηση του Έλληνα απέναντι στην Ιστορία και την Ταυτότητά του. Για την επίτευξη του στόχου δε αρκούν όμορφες επίσημες γιορτές, όμορφα επίσημα ρούχα. Απαιτείται εσωτερική εγρήγορση, απαιτείται γνώση της ιστορίας μας. Απαιτείται μόρφωση. Η μόρφωση διαφέρει από την εκπαίδευση που παρέχει το σημερινό  ελληνικό σχολείο. Η μόρφωση βασίζεται στην προσωπική ευθύνη του καθενός μας να μελετήσει, να κατανοήσει, να απορροφήσει, να συλλάβει τα Μεγάλα Νοήματα που συνθέτουν την Ελλάδα και να ζει με βάση αυτά. Τον Αγώνα της Επανάστασης τον πυροδότησαν με το Πνεύμα τους οι Μεγάλοι του Έθνους και έπειτα τον υπερασπίστηκαν πολεμώντας σώμα με σώμα. Καλούμαστε όχι μόνο στις επετείους, μα καθημερινά να ακονίζουμε τη συνείδησή μας και να ενισχύουμε τη στάση Ζωής μας. Ας αναρωτηθούμε ζούμε ως Έλληνες; Τιμούμε τους προγόνους όπως τους πρέπει ή τους θυμόμαστε μόνο στις επετείους;

Θρέφουμε και κρατάμε ζωντανό μέσα μας τον Κολοκοτρώνη, τον Μπότσαρη, την Μαντώ και όλους τους αθάνατους  ήρωες, να πολεμήσουν να κρατήσουν ζωντανή την Ελλάδα ώστε να θυμίζει Ελλάδα και όχι μία μεταφρασμένη εκδοχή μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, γυρίζουμε πίσω στο 1453. Συντάσσουμε εαυτό και βιώνουμε τον κύκλο των γεγονότων από την πολιορκία και την Άλωση της Πόλης. Την εξάπλωση του εχθρού που εισέβαλλε απειλητικά και κυριάρχησε στην επικράτεια με σπαθιά, άρματα, λεηλασίες. Που επιχείρησε να αλλοιώσει την ταυτότητα του Έλληνα, μα παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς δεν τα κατάφερε. Θρηνούμε για τα παιδιά που χάσαμε στο παιδομάζωμα. Συντηρούμε έννοιες άδικων κι ατιμωτικών φόρων, όπως το χαράτσι, να μας θυμίζουν να μην σκύβουμε το κεφάλι σε όποιον μας θέλει φτωχούς, τρομοκρατημένους, εξαθλιωμένους. Πανηγυρίζει η Ψυχή για το θάρρος των Ελλήνων να υπερασπιστούν τη γλώσσα και τις αξίες τους κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Κρύβουμε μέσα μας ένα κρυφό σχολειό, μία κιβωτό ενός πάντα σύγχρονου Νώε που κουβαλά και διασώζει τις Αξίες μας. Δυστυχώς την επιστρατεύουμε μόνο στον κίνδυνο. Κίνδυνος υπάρχει πάντα.. Όταν ένας  λαός εφησυχάζεται στην καθημερινότητά του, τότε αργά μα σταθερά γεννιέται ο κίνδυνος. Ο κίνδυνος πλέον έρχεται ντυμένος εξευγενισμένες απειλές, που κάνουν περικοπές στην πλούσια ελληνική μας γλώσσα, που ωθούν τα νέα παιδιά στην κατάρτιση, μα όχι στη μόρφωση.

Στις διάφορες περιόδους της Ιστορίας μας, ο Έλληνας άφησε κληρονομιά έναν πολιτισμό που μύριζε Ελλάδα. Σήμερα τι πολιτισμό παράγουμε; Αν χαθούμε, τι ελληνικό φέρουμε επάνω μας, τι ελληνικό αφήνουμε πίσω μας, δίπλα στα αρχαία των αρχαιολογικών μας ανασκαφών, τι ελληνικό αφήνουμε εμείς εν έτει 2019 που να θυμίζει, να μυρίζει, να ανασαίνει Ελλάδα;

Μέσα στον καθένα μας ένας Σολωμός ψιθυρίζει έναν πάντα επίκαιρο Ύμνο στην Ελευθερία. Η Ελευθερία ορίζεται πάντα σύμφωνα με τις απειλές τις κάθε εποχής.

Ας αναρωτηθούμε πώς έρχεται σήμερα ο εχθρός; Τι φορά; Τι όπλα κρατά; Εχθρός δεν είναι ο ξένος επισκέπτης που βρίσκεται στην ίδια ή σε πιο δυσχερή θέση με μας. Θεωρώντας εχθρό τον αδύναμο, μαρτυράμε τη δική μας κατάφορη αδυναμία. Ο εχθρός έρχεται δυνατός κι ενίοτε μασκαρεμένος.

Ποιο είναι το σχέδιο δράσης μας για την αναγνώρισή του; Για τη διάσωση της Ιστορίας μας, του Ελληνικού Στοιχείου που διαφώτισε τον κόσμο, που ενέπνευσε τους Διανοούμενους ανά την υφήλιο, που δίδαξε δημοκρατικά ιδεώδη, πείσμα για ανεξαρτησία και ελευθερία;

Πώς αντιμετωπίζουμε την κατάρα του εθνικού διχασμού που στιγματίζει κρίσιμα σημεία της Ιστορίας μας; Πέφτουμε πάλι στην παγίδα του; Και τι κάνει ο καθένας από μας για να σπείρει και να καλλιεργήσει Ομόνοια;

Η γνώση και η μελέτη της Ιστορίας βοηθά στην αποφυγή εθνικών λαθών που μας στοίχισαν.

Δεν αρκούν οι ετήσιοι εορτασμοί των επετείων. Χρειάζεται να ξυπνήσουμε τις στρατιές των Ηρώων μέσα μας. Χρειάζεται να μιλήσουμε σωστά την ελληνική μας γλώσσα,  να τη διδάξουμε στα παιδιά μας. Ποιος από μας, τους ενήλικες,  υπερασπίζεται αυτό τον Σκοπό στην καθημερινότητα της Ζωής του; Ο πόλεμος είναι η καθημερινότητα. Εκεί χάνουμε πλέον τις μεγαλύτερες μάχες, εκεί τελείται το παιδομάζωμα, και τα παιδιά μας, όχι, δεν εξισλαμίζονται  πια, μα ψηφιοποιούνται μέσα σε οθόνες ψευδαισθήσεων, χάνονται μέσα σε πλατφόρμες ψηφιακών παιχνιδιών, ενώ η Ιστορία καταγράφει τη δική  μας ανοχή. Παιδομάζωμα τελείται όταν μεγάλο ποσοστό των νέων μας, που είναι το μέλλον της χώρας, μεταναστεύουν  εις το όνομα της επαγγελματικής αποκατάστασης και του οράματος μιας καλύτερης ζωής.

Δύο λέξεις ας κρατήσουμε μέσα μας: Αφύπνιση και Μόρφωση. Οι πρόγονοί μας δεν επένδυαν στα αντικείμενα που γέμιζαν την καθημερινότητά τους. Επένδυσαν στην Ψυχή και στο Πνεύμα. Γι’ αυτό τους θυμόμαστε έως και σήμερα και θα τους θυμόμαστε για πολλά χρόνια ακόμη.
Εμείς τι αφήνουμε στα παιδιά μας να θυμούνται; Στα παιδιά μας που έχουν ανάγκη από καθημερινούς Ήρωες που δεν παραιτούνται και μάχονται να σώσουν τα Υψηλά Ιδεώδη της μικρής μας αυτής χώρας, της Ελλάδας.

Κβαντική Αθανασία (Cat οίκον περιορισμός)

Είμαι η γάτα του Σρέντινγκερ, κλεισμένη στο θάλαμό μου, μαζί με τα ραδιενεργά μου στοιχεία και το δηλητήριό μου, σε μία αλληλένδετη αλληλουχία αντιδράσεων και πιθανοτήτων. Οι παρατηρητές μου υποθέτουν ότι είμαι ζωντανή γιατί με διαβάζουν, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού και του σημειωματαρίου τους πως μπορεί να έχω ρυθμίσει το ρομποτικό μου σύστημα να με μιμείται κατά άτακτα χρονικά διαστήματα, ορισμένα από χρονικούς αλγορίθμους, ώστε να μοιάζει πως έρχομαι γράφοντας, αναιρώντας την νεκρική μου ηρεμία. Κανείς δεν ξέρει αν εξακολουθώ να ζω ή αν είμαι νεκρή. Το μυστικό της αθανασία το έμαθα. Υπάρχεις όσο κάτι δικό σου ταξιδεύει στο μυαλό των ανθρώπων. Υπάρχω, χωρίς να είναι απαραίτητο να.... ζω! Έχω κατορθώσει κβαντικούς εναγκαλισμούς και ώσπου να εξατμιστεί το τελευταίο ίχνος της ύλης που οικειοποιήθηκα στ' όνομά μου θα είμαι εδώ, μέσα στον σάρκινο θάλαμό μου με τις ατσάλινα αδιαπέραστες ιδιότητες. Κι αν η μύτη σας υπαινιχθεί μυρωδιές απόκοσμης αποσύνθεσης οι αστυνομίες σας, οι ιατροδικαστές σας, οι νεκροθάφτες σας δε θα κατορθώσουν να ανοίξουν το θάλαμο. Είμαι στον αιώνιο κόμβο ζωνταΝού και νεκρού Εαυτού που συνενώνει τα παράλληλα σύμπαντα των μελλοντικών εκδοχών αυτής της μικρής Ζωής που μου χάρισε ο σφοδρός Έρωτας των γονιών μου. Είμαι η γάτα. Είμαι τα ίδια τα ραδιενεργά μου στοιχεία. Είμαι το δηλητήριο. Είμαι ο θάλαμος. Είμαι το πείραμα. Είμαι ο ερευνητής. Είμαι ο παρατηρητής που σας παρατηρεί να με παρατηρείτε ποντάροντας στην κβαντική πιθανότητα να είμαι σχιζοφρενής ή/και με σώας τας φρένας, να είμαι ζωντανή ή/και νεκρή, να είμαι εγώ η ίδια ή/και ένα ρομπότ που μού μοιάζει κι όσο κάτι δικό μου θα ταξιδεύει με κβαντική διεμπλοκή στο μυαλό σας, θα Υπάρχω χωρίς να είναι απαραίτητο να............Ζω!

First thing

First thing: να ανοίγεις ματάκια και να σιγοτραγουδάς έναν στίχο.. κι ο υπερβατικός ζητιάνος που θα σε συναντήσει την ώρα που πηγαίνεις να πάρεις ψωμί να βλέπει γύρω σου Θεούς και Δαίμονες να έχουν συμμαχήσει Υπέρ σου κόντρα στη μιζέρια του κόσμου και να χαζεύουν τα σμήνη και τις αγέλες σου που χορογραφούν σπάνιες καθημερινότητες..

ΈξΟδος παραμυθιού

Τα βράδια στους δρόμους ζωγραφίζονται τρισδιάστατες στροφές, εκτός οδικού χάρτη, και καταπίνουν επιλεκτικά κάποιους μοναχικούς ταξιδιώτες, δίχως ίχνη εξαφάνισης. 

Οι αγνοούμενοι αφήνουν πίσω τις Ζωές τους, χάνουν το δρόμο, βρίσκουν τον Εαυτό τους και συνεχίζουν σε ένα σκηνικό παραμυθιού μέσα σε μία απίθανη πιθανότητα επιβίωσης.

Την επόμενη μέρα σε κάποιο παιδικό βιβλίο γεννιέται ένας ήρωας που τους μοιάζει και ζωγραφίζει εξόδους φυγής στο μυαλό των παιδιών, που κάτω από τη μύτη των γονιών τους ζωγραφίζουν χάρτες για μέρη που δεν υπάρχουν.... ή μήπως υπάρχουν?

Εξερεύνηση

Βιβλίο "πόνος στην πλάτη", εκδόσεις Άνω Τελεία, 2024

Ας χαθώ.
Δεν έχω τίποτε να χάσω 

παρά το δρόμο της επιστροφής. 

Μα.. δε σκοπεύω να επιστρέψω.