Για τον σύγχρονο Μεσσαίωνα της σύγχρονης αγοράς εργασίας με τις στρατιές των εργαζομένων που συντηρούν το αναλώσιμο του ρόλου τους. Με τον κατακερματισμό του ωραρίου. Το ένα 8άωρο να σπάει σε δύο 4άωρα και να απασχολεί δύο αποδυναμωμένους κι αναλώσιμους εργαζόμενους - εργάτες. Με την ημιαπασχόληση των 200€ το μήνα, των 300€, των 550€ στην καλύτερη των περιπτώσεων, που σού στερεί το δικαίωμα ακόμη και να σκεφτείς να κάνεις οικογένεια. Με τις ατομικές συμβάσεις που αντικατέστησαν επιτυχώς τις συλλογικές. Με την εξατομίκευση των διεκδικήσεων και τη θεμελιακή επίθεση στη δυναμική της συλλογικής αντίστασης. Με τα επιδοτούμενα ΕΣΠΑ και τους εκβιασμούς των εργοδοτών για οικειοθελείς αποχωρήσεις, στα χαρτιά, και την σιωπηρή παροχή υπηρεσιών σου στα μαύρα. Με την ακρωτηριασμένη ασφάλιση. Με τις επιστροφές των δώρων στους λογαριασμούς των εργοδοτών. Με τις συστάσεις των υπευθύνων μικρών ή μεγάλων επιχειρήσεων, της σύγχρονης Φάμπρικας, που απαγορεύουν να πας τουαλέτα σε ώρες αιχμής, που απαγορεύουν να συζητήσεις με το συνάδελφο και επιτάσσουν μόνιμα να είσαι απασχολημένος, ώστε κι όταν δεν έχει δουλειά θα κατεβάζεις από τα ράφια το εμπόρευμα και θα το ξανατοποθετείς σε μία αυθαίρετη επανάληψη για να φαίνεται το κατάστημα σε οργασμική εγρήγορση γιατί οι κάμερες παρακολουθούν. (Με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς, για το γιο σου μην το λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα. Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός, ξεχνάω τη μιλιά μου. Είμαι το νούμερο οχτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό κι εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ όνομά μου.) Με τα επιβεβλημένα χαμόγελα, γιατί τα 300€ τα παίρνεις στην ώρα σου, ενώ η παραδίπλα επιχείρηση πληρώνει με καθυστέρηση μηνών. Με τον εργασιακό ρατσισμό προς τις γυναίκες που σχεδιάζουν να γίνουν μάνες. Με τους αδιόριστους πτυχιούχους και τεχνίτες που συρρέουν στο εξωτερικό, ως οικονομικοί μετανάστες. Με τον άκρατο ανταγωνισμό για κατάκτηση πτυχίων επί πτυχίων, ενισχύοντας τον εργασιακό κανιβαλισμό. Με τα ρουσφέτια και τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων για τακτοποίηση του «παιδιού» μόλις έρθουμε στα πράγματα. Με την αιώνια πια χρηματοδότηση του γονιού (στέγη, φαγητό, πλύσιμο σιδέρωμα ρούχων, πληρωμές λογαριασμών κ.α.) έστω και με την περικομμένη σύνταξη, προς στα αιώνια παιδιά των 25 ετών, των 30 ετών, των 35 ετών, των 40 ετών που μένουν με τους γονείς γιατί δεν μπορούν να συντηρήσουν σπίτι δικό τους.
Ο εργασιακός Μεσσαίωνας είναι πάντα εδώ. Ενδυναμώνεται από τη δική μας παθητικότητα, από τον αθέμητο ανταγωνισμό μας, από την απουσία της διαπίστωσης πως μόνο με συλλογικότητα μπορεί να ακουστεί η φωνή σου.
Κάτι τέτοιες Πρωτομαγιές έρχονται να σού υπενθυμίσουν πως για να πιάσεις το Μάη, να το παίξεις φυσιοδίφης, να απολαύσεις την Άνοιξη, να οραματιστείς την προέκταση του εαυτού σου μέσα από τη δημιουργία οικογένειας χρειάζεσαι γερό εργασιακό θεμέλιο. Η Άνοιξη δε χαρίζεται. Και είναι κρίμα που κανείς δεν σού έμαθε πώς να παλεύεις με τα θηρία. Γιατί ξέρεις… και οι δάσκαλοι στο σχολείο είναι οι «χορτάτοι» του παραμυθιού. Διορισμένοι, μόνιμοι, με το μισθό τους να πέφτει είτε μάθει γράμματα το παιδί, είτε όχι. Ακολουθώντας το πρόγραμμα της διδακτέας ύλης. Σού διδάσκουν στείρα μαθηματικά, γεωμετρίες και συστήματα εξισώσεων χωρίς ποτέ να εξισώσουν τη δύναμη των Εργοδοτών με τη συλλογική δύναμη των εργαζομένων. Σού δίδαξαν ιστορία με αγώνες ηρώων χωρίς ποτέ να σού διδάξουν πώς πρέπει να λειτουργούν σωστά κι οργανωμένα τα μαθητικά συμβούλια, διεκδικώντας από τη Διεύθυνση και το Σύλλογο Διδασκόντων ο τάδε δασκαλάκος που ΔΕΝ τον καταλαβαίνει κανείς να αλλάξει τον τρόπο που διδάσκει και να συγχρονιστεί με τις απαιτήσεις των παιδιών, με τις εποχές που αλλάζουν, να παιδευτεί να εφαρμόσει διαφοροποιημένη μάθηση και να ενεργοποιήσει όσο καλύτερα μπορεί τον κάθε μαθητή. Μα ο δασκαλάκος είναι ακλόνητος από τη θέση του. Κι έτσι, τον ταραχοποιό τον πετά έξω από την τάξη με ωριαία, τον αναλαμβάνει ο διευθυντής βάζοντάς του να «εκτελεί» γενικά καθήκοντα καθαριότητας ή τακτοποίησης του σχολείου για να τον κρατά απασχολημένο και αυτές οι φουρνιές των ανεκπαίδευτων παιδιών μας θα είναι οι επόμενες φουρνιές των σκυμμένων εργαζομένων / εργατών, που δεν άκουσαν ποτέ για εργατικό δίκιο.
Φίλε, οι χορτάτοι της Γης ποτέ δε θα μπορέσουν να κατανοήσουν, να νιώσουν, να συμπαρασταθούν στους πεινασμένους.
Εκεί έξω είσαι ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ. Κοίτα να βρεις την άκρη σου και να ενώσεις δυνάμεις με όσους έχουν τα ίδια εργασιακά συμφέροντα και δικαιώματα με εσένα. Ο ανταγωνιστής είναι ΜΟΝΟ ο εργοδότης. Οργανώσου και πάλεψε. Όσο μένεις η μονάδα μέσα στον εργασιακό Μεσσαίωνα θα σε τρώει το θηρίο και θα καταπίνει αμάσητη τη Ζωή σου.
Καλή Πρωτομαγιά, φίλε..