Κι εκεί που η ωρολογιακή μου
μετρά αντίστροφα
τις ώρες που 'μαι χαρούμενη
σκάει στα χέρια μου
μία σταγόνα σκοτάδι
και θυμάμαι πώς είναι
να τυφλώνεσαι
σ' έναν κόσμο
που ξοδεύει τα οπτικά του χαμόγελα
στις επιφάνειες..
..κι αρχίζω να σκοντάφτω
στις ρυτίδες
που μού χαράζουν οι γκριμάτσες
που μού μάθατε
μέχρι να συνηθίσει και πάλι το σώμα
να μιλά την σκοτεινή μητρική του γλώσσα
με κείνον τον βελούδινο συλλαβισμό αφής
που πλέον δεν αφήνει περιθώρια
συνεννόησης με τον κόσμο...