Μοιάζει να περιμέναμε το λίγο πριν του θανάτου για να πούμε τα όμορφά μας λόγια, να ποτίσουμε τους κήπους του κόσμου, να φυτέψουμε μια καλοσύνη, να υπερασπιστούμε το όνειρο, να λευθερώσουμε τις αλήθειες, να μετανιώσουμε για τους φόνους, να συγχωρέσουμε τους εχθρούς.. να παραπονιόμαστε πως δεν προφταίνουμε να ολοκληρώσουμε το έργο μας.
Θέλει τη φοβέρα του ο καλός εαυτός. Να νιώσει πως ο χρόνος τελειώνει. Το παραμύθι φτάνει στο τέλος του. Τότε, ξαφνικά, μ' έναν ευγενή καταναγκασμό, στριμώχνει όσα είχε από πάντα να δώσει στα χέρια του άλλου, που, αν δεν βρίσκεται στο λίγο πριν ενός δικού του θανάτου, δεν είναι έτοιμος να μάθει να δέχεται..