Στο κέντρο της Ζωής
υπάρχει ένας Ναός
που δεν γκρεμίζεται
δεν πολιορκείται
δεν κατακτιέται
δεν λεηλατείται
δεν ταξινομείται
δεν ανήκει.
Έχει εικόνισμα μία παιδική σου φωτογραφία
τοιχογραφίες από όλες σου τις προσπάθειες
προσευχές τους παιδικούς σου όρκους
και τις καμπάνες χτυπά η παιδική σου συνείδηση.
Δεν μπορεί να τον βεβηλώσει κανείς
απλά γιατί δε σχεδιάστηκε ποτέ
από εμπνευσμένους αρχιτέκτονες
δε χτίστηκε ποτέ
από σκλάβους εργάτες
δεν κόστισε τόνους χρυσάφι
δεν φτιάχτηκε να προκαλεί θαυμασμό.
Ο Ναός στέκει εκεί
αόρατος
να σού θυμίζει πως ο Θεός είναι ένα παιδί
δίχως πατρίδα και δίχως διάλεκτο
που σε παρατηρεί
την ώρα που θρηνείς
τα βεβηλωμένα κτίρια του κόσμου,
την ύλη και το συμβολισμό της,
προσπερνώντας το βεβηλωμένο Πνεύμα της ανθρωπότητας
που, αιώνες τώρα, έπαψε να πιστεύει
στα ανόθευτα ιδανικά
του παιδικού εαυτού της.