Κρίσεις πανικού

Άφησες άξιους αντικαταστάτες σου πίσω, μπαμπά
εκπαιδευμένοι να μ' επικρίνουν μ' ένα βλέμμα
να μού θυμίζουν ποια ήθελες να γίνω
που δεν έγινα
να μου τονίζουν τα πρέπει και τα μη
με εκείνο τον τρόπο σου τον αλάθητο, 
τον μεγαλειώδη, τον αδιαμφισβήτητο.
Έχουν εξελίξει τις μεθόδους σου
μού φόρεσαν ένα δαχτυλίδι στο στομάχι
να μην καταπίνω πολύ συναίσθημα,
πάντα έλεγες πόσο κακό μού κάνει,
να μην παρασύρομαι απ' τη βουλιμία του παρορμητισμού μου,
έχω κινδυνέψει τόσο απ' την αυθόρμητη φύση μου
και το χαλάλι δεν ήταν ικανό να κοπάσει τις αιμορραγίες.
Όμως, βρήκα τρόπο να καταπίνω το αίμα
να καταπ(ν)ίνω επιθυμίες
να καταπ(ν)ίνω την ηδονή της ζωής.
Βρήκα ένα άνοιγμα για την εσωτερική μου Άβυσσο.
Εκεί ρίχνω όσα δεν μού επιτρέπει να απολαύσω
το κομμάτι της συνείδησης 
που μου σμίλεψες από παιδί.

Ο πιο άξιος αντικαταστάτης σου 
ζει μέσα μου.
Μισή εγώ.
Έχει το ανάστημά σου και το βλέμμα σου.
Κρίνει, κατακρίνει, κατακρεουργεί.
Κανένας πατέρας δεν είναι δολοφόνος.
Όλοι θέλουν το καλό μας.
Ο τρόπος είναι που δολοφονεί.
Ύπουλα.
Δίχως αίμα.

Καταπνίγεις μεγάλα κομμάτια αλήθειας σου
κι εκείνα συσπειρώνονται μέσα στην Άβυσσο
και σε ανύποπτο χρόνο επιστρέφουν.
Στρατοί τρομοκρατών 
συλλαμβάνουν το μυαλό σου
ανοίγουν τις βάνες και το πλημμυρίζουν
από όλα όσα έθαβες στα κλειδωμένα υπόγεια.
Και μουδιάζεις και τρέμεις.
Ανήμπορη βιώνεις ένα θάνατο,
δίχως να πεθαίνεις.
Πονάς, δίχως διάγνωση.

Δυσαναπνέεις με υγιή πνευμόνια.
Δυσαναπνέεις από την στέρηση της κραυγής.
Το κορμί σου συσπαται
γιατί ο εαυτός που κατέπνιξες
τεντώνεται κι ετοιμάζεται να εκδικηθεί.

Την επόμενη φορά
θα σε νικήσω μπαμπά.
Θα τού επιτρέψω να γεννηθεί,
να επιστρέψει,
να καταστρέψει την τάξη 
που επιβάλλεις στο ασυνείδητό μου.
Θα αναλάβω τα ηνία
και θα σφραγίσω το παράθυρο
απ' όπου επιμένεις να με παρατηρείς και να με ελέγχεις..
τάχα για το καλό μου.