Μεγαλώνοντας ακονίζονται καλύτερα τα ξίφη. Το ξέρουμε το ραντεβού κι ας μην το έχουμε ορίσει. Οι καρέκλες απέναντι. Διαρκώς σε αναμονή. Μόλις φτάνω παίρνω θέση. Εκείνη είναι πάντα έτοιμη. Πάντα η ίδια φράση στο βλέμμα "Είσαι έτοιμη μικρή?".
Κι εγώ, τόσα χρόνια, παλεύω να την ξεπεράσω. Να την νικήσω. Μα εκείνη μεγαλώνει μαζί με την εμπειρία της που πάντα με ξεπερνά.
Ποτέ δεν παίζαμε σώμα με σώμα. Όλοι οι αγώνες είναι με το μυαλό και τις ευνοϊκές συγκυρίες που μπορούμε να προκαλέσουμε σε ένα ζευγάρι ζάρια.
Ταχύτητα, συνδυασμοί, ξόρκια από κείνα που τα ψιθυρίζεις μέσα απ'τα δόντια γυρίζοντας τα ζάρια στην παλάμη σου, όπως ακριβώς στη Ζωή.
Όλοι οι αγώνες είναι ντέρμπι. Και σημαίνουν πολλά περισσότερα απ' αυτό που φαίνεται. Χτυπάς στις πόρτες και το σκας απ' το σπίτι, βιάζεσαι να μαζέψεις τα πούλια μην σε προλάβει, σε προσπεράσει, σού κλείσει τις πόρτες, χάσεις το παιχνίδι, επιστρέψεις στο παιδικό σου δωμάτιο κλειδωμένη.
Ακολουθεί το πλακωτό. Απάντηση στην απάντηση. Ποια θα βγει από πάνω. Ποια θα πει την τελευταία λέξη. Ποια θα υποχωρήσει.
Και μετά φεύγα. Αγώνας για τον απογαλακτισμό, την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Αγώνας να δείξεις ότι δε χρειάζεσαι τη μαμά, ούτε εκείνη εσένα. Τί ψευδαίσθηση! Μα ποτέ δεν ήταν θέμα ανάγκης. Είναι η δύναμη του δεσμού. Μάνας κόρης. Με όλα τα ομόρροπα κι αντίρροπα διανύσματα.
Και τέλος, σαφώς το απαγορευμένο. Το γκιούλ. Έξω από τη λογική των κανόνων. Σωστό μπαρμπούτι. Ρίχνεις άσσους, τα παίζεις όλα. Αν προλάβεις να την εγκλωβίσεις παίζεις και τα δικά της. Δε σού χαρίζεται όμως. Είναι γρήγορη, τυχερή, και καπάτσα. Πάντα λαχανιάζω να νικήσω. Και είναι φορές που σηκώνω το βλέμμα και απέναντι βλέπω εμένα σε 20 χρόνια από τώρα. Όση η διαφορά μας.
Και ρίχνω την επόμενη ζάρια και στη μάχη μου να αποδείξω πως δεν είμαι πλέον παιδί εκείνη είναι πάντα μία ζάρια Ζωής μπροστά.
Ακόμη κι όταν κερδίζω.
Γιατί εκείνη δε χάνει ποτέ.