Αόρατη τοιχογραφία...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Δίψασα για εκείνο το ψήγμα
που γεννά ιδρώτα
στ’ απολιθώματα της σκέψης.

Κάποιοι το φυλάκισαν
σε μιας σπηλιάς την τοιχογραφία
μ’ όνομα να το συνοδεύει ιερογλυφικό.
Να γλείφει υγρασία από το βράχο,
να φυτρώνει τη ρίζα του
πάνω στο κάρβουνο που το δημιούργησε.

Κρύβει φωτιά το σχέδιο
κρύβει και υγρασία,
μα όσα επιβίωσαν της λήθης,
τ’ απογύμνωσε με αναλύσεις
ο αρχαιολόγος ερευνητής σ’ ένα βαρύ βιβλίο.

Γι’ αυτό πρέπει να καις τη σπηλιά
πριν την εγκαταλείψεις.

Γιατί τα ψήγματα, τα ίχνη και τα στίγματα
δεν τ’ αγγίζουν όλοι με μεταμορφωτική μαγεία ερμηνείας.
Κάποιοι με αποστειρωμένα γάντια
τ’ απογυμνώνουν από το παραμύθι τους.

Βάζω φωτιά
καίω το ποίημα.
Υδατογράφημα καπνού στον τοίχο της Ψυχής μου.

Μόνο οι ανειδίκευτοι ερασιτέχνες
που ακόμη γοητεύονται, θα το αναγνώσουν.

Οι ερευνητές θα βρουν τον τοίχο μου
άδειο… απολίτιστο… ανέκφραστο… κενό…

Χίλια Ονόματα...

Είμαι ένα σημείο στο χάρτη των Κοινωνικών προεκτάσεων… άλλο ένα είσαι εσύ..
Η αντιστοιχία που με συντροφεύει είναι ένα προς χίλια.

Το γνήσιο όνομα, που με αντιπροσώπευε το έσβησα αυτόβουλα. Το θεώρησα υποκρισία πλέον να υπάρχει, αφού για τον κάθε χώρο στον οποίο ελίσσομαι και υπάρχω έχω κι ένα κωδικοποιημένο όνομα και σε εξαιρετικές περιπτώσεις με ταυτίζουν με έναν αριθμό.

Πριν ακόμη βαφτιστώ ένας αριθμός δημοτολογίου κόλλησε πάνω μου. Στο Δήμο με βρίσκουν πιο εύκολα με αυτό το νούμερο 435/Β/25/3 παρά με τ’ όνομά μου.
(Γλίτωσα από το μητρώο αρρένων βέβαια… όντας κοριτσάκι)

Επόμενος ο αριθμός μητρώου ως μαθήτρια, ως φοιτήτρια, ως καθηγήτρια, ως ασφαλισμένη στο ΤΣΜΕΔΕ, ως μέλος στο ΤΕΕ, αριθμός Α.Τ., πρόσφαλα απέκτησα και ΑΜΚΑ, ενώ πολλαπλασιάζονται οι αριθμοί Τραπεζικών λογαριασμών λόγω καρτών, δανείων σε αντιδιαστολή με εκείνον των πληρωμών που πεισματικά παραμένει ένας και σταθερός.
Τραπεζικές ταυτότητες, λοιπόν, με ένα νούμερο στη θέση του ονόματος που με ορίζει επαρκώς, χωρίς ο υπάλληλος να ζητά επιπλέον στοιχεία για να καταλάβει ποια είμαι!...

Αλλάζουμε πορεία και πεδίο.
Αριθμοί τηλεφώνου. Ο φανερός και ο κρυφός!... (γελάς?.... εσύ μόνο ένα έχεις?.. Ναι???.... μα τι γλυκός ψεύτης που είσαι!...)

Επόμενο το όνομα με το οποίο με έχεις αποθηκευμένη στη λίστα των επαφών σου…
Αλήθεια πώς?...
Αριθμημένη με νούμερο κι εσύ?
Με λυρικό όνομα ποιητικής ονειροπόλησης?
Με παραπλανητικό όνομα ενός υδραυλικού?
Δικαίωμά σου… δε μου πέφτει λόγος!.. Εσύ με βάφτισες, η επιλογή σου ανήκει!...

Τα usernames που συνοδεύουν τα mail μου… (πόσα είναι αλήθεια?.. έχασα και τον αριθμό!...)

Τα nicknames με τα οποία θα με βρεις να εμφανίζομαι με τοποθετήσεις σε φόρουμς, μπλοκς, προφιλάκια…

Κι έτσι διχάστηκα…

Έχασα την αληθινή μου ταυτότητα… Ποιος νοιάζεται εντέλη?..

Μήπως τα γραπτά μου δε με καθορίζουν και δε με προσδιορίζουν πλήρως?.. Τι το θέλεις το όνομά μου?... Αν με διαβάσεις, με μαθαίνεις πολύ καλύτερα… και υιοθετώ, αυτόβουλα ξανά, σαν όνομα στιγμιαίου προσδιορισμού τον τίτλο της κάθε μου ανάρτησης!...

Χίλια ονόματα...
Χίλιοι Εαυτοί...
Κομμάτια δικά μου...
Ένα παζλ ανθρώπινης προέκτασης… ένα παζλ σκέψης… συναισθημάτων… Τρέλας…

Μία κινούμενη εικόνα που δεν είναι πλήρης αν της στερήσεις ένα κομμάτι…
Δεν είναι πλήρης σε κανένα από τα μεμονωμένα κομμάτια της …

Είμαι πλήρης κάθε πρωί που καλημερίζω τον εαυτό μου με τ’ όνομά του… το αληθινό…

Είμαι πλήρης κάθε βράδυ, που μαζεύονται γύρω μου.. μέσα μου… όλα τα κομμάτια αποζητώντας ίχνη ασφαλούς ολοκλήρωσης…

Μπορεί να έσβησα το βαφτιστικό μου, μα η συνείδηση θρέφει τις συλλαβές και νανουρίζει όλες μου τις προεκτάσεις ψιθυρίζοντας το όνομά μου… Όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να εμπεδώσει το υποσυνείδητο ότι δεν είμαι ένας αριθμός, όπως με θέλει η εκάστοτε εξουσία… ούτε ένα nickname, όπως με θέλει η ψηφιοποιημένη κοινότητα…

Είμαι Εγώ, παρούσα, πλήρης, μέσα από χίλιες προβολές μου, μα πάντα ίδια:
Η Κάκια που γνώρισες…

Δίχως Όνομα...

Δίχως όνομα…
αυτό το κορμί αρνείται τις ετικέτες…

Δίχως ρούχα…
αυτό το κορμί αρνείται τη συγκάλυψη..

Ένα ίχνος νωπής επιβίωσης
στο ημικύκλιο του Ανατέλλοντος Ονείρου
επιβεβαιώνει το πέρασμά του
από τη χώρα της Εμπειρίας…

Ήρθα από μία ανάγκη χθεσινή,
που γρήγορα ενηλικιώθηκε…

Το κορμί αλλάζει…
οι σκέψεις πιο πολύ…
Γιατί όχι το όνομα?
Γιατί αυτό επιμένει σε μία αδιάλλακτη στασιμότητα?

Το ξεκολλάω από πάνω μου..
Ρούχο καλοραμμένο στη σάρκα της συνείδησης…

Ένα ένα τα ράμματα…
Πληγή υποσυνείδητου,
ο αποχωρισμός από το Οικείο…

Αστάθεια…
Πτώση στο χάσμα ανάμεσα στην αναγνώριση και στην ταυτοποίηση…

Επιμένω…
Το κορμί διψά για Ανεξαρτησία…
Παραιτούμαι του συμβατικού Εαυτού μου…
Δεν είμαι Εγώ που ήξερες…

Δίχως όνομα…
Πιο Ελεύθερη από ποτέ…

Αδέσμευτη, στο Ολοκλήρωμα της Αναίρεσης…
Δύσκολη πράξη…
Στο μέγιστο της κυματομορφής
αγγίζω το άνω Όριο της εκπαίδευσης:

Αυτοαναίρεση…

Τεχνητός θάνατος
κι ένας Νέος Εαυτός
στη χαραυγή των Μελλοντικών Υποσχέσεων…

Η κούκλα

Καταπίνω πνιγμένες συλλάβες ρομποτικής αμηχανίας....
Φωλιάζω στα άδεια κουτιά των παιχνιδιών...
Μία απουσία με κατατρέχει..

Δεν είμαι εδω!...
Πείτε τους ότι με πήραν οι ανασφαλείς..
Σήμερα το πρωί με κλείσαν στην αποθήκη των ανθρώπινων παιχνιδιών....
Μη μιλας...
θα παριστάνω την κούκλα..
Αψυχη..... όμορφη.... χαζή.... χιλιοονειρεμένη πως μπορεί να ζωντανέψει....
αλλα ουσιαστικά νεκρή.....

Κόψε μου τα μαλλια......
χαραξέ μου το στήθος...
Κοιτα! δεν έχω καρδιά...
Πες ότι μου την έκλεψαν οι ανασφαλείς.....
Μη μου την αντικαταστήσεις με τσιπάκι....
Η καρδιά είναι παλμός..... είναι ζωή..... είναι φλέβα που χτυπάει.....
Καταδίκασέ με στην καταρραμένη απραξία των παιχνιδιών...

Τι δυστυχία απόψε.....
Θελω να κουνηθω... να ζωντανεψω.. να φωνάξω.... να παίξω μόνη μου....
Μην κατευθύνεις τα χερια μου!...
Τον μισω αυτόν τον καταναγκασμό...
Δε θελω άλλο...... σφράγισε το κουτί..... αλλιως θα δραπετεύσω....
Θα βρω τη δύναμη..

Απόψε το φεγγαρι είναι γεμάτο...
Απόψε οι καταρραμένοι έχουν συναντηση..
Απόψε η φύση γεμίζει από πυχτή αμαρτία..
Εκει θα χωθω...
Απόψε θα σπασω τα δεσμα...
Θα ζωντανέψω....
Θα γινω ανυπάκουη.....
Μια κούκλα μεσα στα χερια σου που ανήκει στον εαυτό της.....
Χαλασέ με.... σπάσε με..... βγαλε μου τις μπαταρίες από την πλάτη μου......

αλλιως.....