Καταπίνω πνιγμένες συλλάβες ρομποτικής αμηχανίας....
Φωλιάζω στα άδεια κουτιά των παιχνιδιών...
Μία απουσία με κατατρέχει..
Δεν είμαι εδω!...
Πείτε τους ότι με πήραν οι ανασφαλείς..
Σήμερα το πρωί με κλείσαν στην αποθήκη των ανθρώπινων παιχνιδιών....
Μη μιλας...
θα παριστάνω την κούκλα..
Αψυχη..... όμορφη.... χαζή.... χιλιοονειρεμένη πως μπορεί να ζωντανέψει....
αλλα ουσιαστικά νεκρή.....
Κόψε μου τα μαλλια......
χαραξέ μου το στήθος...
Κοιτα! δεν έχω καρδιά...
Πες ότι μου την έκλεψαν οι ανασφαλείς.....
Μη μου την αντικαταστήσεις με τσιπάκι....
Η καρδιά είναι παλμός..... είναι ζωή..... είναι φλέβα που χτυπάει.....
Καταδίκασέ με στην καταρραμένη απραξία των παιχνιδιών...
Τι δυστυχία απόψε.....
Θελω να κουνηθω... να ζωντανεψω.. να φωνάξω.... να παίξω μόνη μου....
Μην κατευθύνεις τα χερια μου!...
Τον μισω αυτόν τον καταναγκασμό...
Δε θελω άλλο...... σφράγισε το κουτί..... αλλιως θα δραπετεύσω....
Θα βρω τη δύναμη..
Απόψε το φεγγαρι είναι γεμάτο...
Απόψε οι καταρραμένοι έχουν συναντηση..
Απόψε η φύση γεμίζει από πυχτή αμαρτία..
Εκει θα χωθω...
Απόψε θα σπασω τα δεσμα...
Θα ζωντανέψω....
Θα γινω ανυπάκουη.....
Μια κούκλα μεσα στα χερια σου που ανήκει στον εαυτό της.....
Χαλασέ με.... σπάσε με..... βγαλε μου τις μπαταρίες από την πλάτη μου......
αλλιως.....