Οπτασία...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Στάθηκε μπροστά στον ήλιο μου.
"Μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου προσφέρεις" της είπα, 

ανακαλώντας φιλοσοφική ρήση.

Γύρισε αέρινη και με κοίταξε.
Ένας ήλιος μέσα στα μάτια της!
Τυφλός από οράματα, είδα το φως.

Μία Οπτασία.
Στα μαλλιά της μπλεγμένες ιδρωμένες φλόγες εμπρηστικής θηλυκότητας,
να πυρώνουν τον άνεμο
και να φτάνει σε μένα λίβας ερωτικού αναστεναγμού.

Πριν ανασάνω ένα "αχ" ονειροπόλησης
έσβησε το περίγραμμά της,
μέσα στη σκόνη που σήκωσε ο εσωτερικός μου καλπασμός.

Έφυγε, 

όπως φεύγουν οι Γυναίκες των ποιημάτων
δίχως ίχνη στο χώμα
αφήνοντας ίχνη στην καρδιά μου.

Ψυχές Αιώνιες...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Βόρειο σέλας.
Νυχτωμένο κόκκινο σε μία δύση που ίπταται,
δε βυθίζεται στον ορίζοντα, ίπταται,
μαζί με πράσινες φλόγες αειφορίας.

Στοιχειώνεται ο ουρανός από ίχνη Ψυχών
που ξέχασαν αναμμένο το φεγγάρι,
που δε λησμόνησαν το μονόδρομο προς το θάνατο
και ακολουθώντας ψίχουλα φωτός
επέστρεψαν δίπλα στην αστρική ενέργεια
να παίξουν με τη θνητή μας αθωότητα,
που δεν υποψιάζεται όλες τις διαστάσεις
και σαστισμένη μπροστά στο ανεξήγητο
ερμηνεύει Θεών βήματα,
σε επεξηγηματικές ιχνηλασίες ανούσιας θεολογίας.

Γράφει η ψυχή τα ιερογλυφικά της στη στρατόσφαιρα.
Καίει το ίχνος της, καθώς αγγίζει τ' οξυγονούχο διάλυμα της κομμένης μας ανάσας.

Μην αναπνέετε!
Μόνο θαυμάστε εκστασιασμένοι
τον πολύχρωμο χορό των Ψυχών
σε μία διαγαλαξιακή διάλεκτο ενεργειακής ανακύκλωσης.

Ψυχή που γίνεται Φως.
Φως ορατό στο παιχνίδισμα του βόρειου σέλαος
κι όταν στάξει υγρό το σημάδι,
μία ρευστοποίηση αέρινης ζεστασιάς
πιστοποιεί την αλήθεια:
κάποιες ψυχές δεν εγκλωβίζονται στο χρονικό τους περίβλημα,
δε χωράνε στο χωροταξιακό τους ταξίδι.

Σκάβουν το κενό και παρεισδύουν.
Γίνονται χαρταετοί άχρονης πτήσης.
Το ελεύθερο αποτύπωμά τους ένα βόρειο σέλας πολύχρωμης κίνησης,
σαν ρεύμα οπτικού ανέμου που σ' αγγίζει και ηλεκτρίζεσαι.

Ψυχές Αιώνιες...

Αμαζόνα...

Απρόσιτη στην αυτοκυριαρχία της...
Αυτοφυής στο βράχο της Αυτονομίας..
κι όμως παντα Γυναίκα..
πιο εύθραυστη μεσα στη δυναμική της..
πιο τρυφερή στο εκπαιδευμένο βλέμμα της μάχης...
Πίσω από συρματοπλέγματα αφής,
ένα χνούδι πρόωρης μετανάστευσης από την Aθωότητα
στην Απόλυτη Κυριαρχία της Ζωης...

Γυμνή στην Αλήθεια του Κόσμου..
Ανυπότακτη στο φθηνό Συναίσθημα του αναλώσιμου...
Επιλεκτική..
Φειδωλή..
και ταυτόχρονα να προσφέρει Γη και Ύδωρ στο Ιδανικό της...

Ζήλεψα την ανταρσία της ατομικότητας...
την δυναμική εκείνου του σφριγηλού κορμιού,
που αλληλεπιδρά με την οξυδέρκεια του πνεύματος
και κατακτά Χώρες έξω από το Χάρτη...

Η αποτελεσματικότητα κατάκτησης του στόχου της, είναι ατομική Υπόθεση...
Η καθε Αμαζόνα αυτόνομη και όχι πίσω από την ασφάλεια της Ομάδας..
Σήμερα, πιο επίκαιρη από ποτέ...

Ηγέτης στη χώρα του Εαυτού της..
Παντοδύναμη στο Σύμπαν, που η ίδια ορίζει
και όταν αλληλεπιδρά με ίδιας διάστασης Άντρα Κατακτητή,
να μπορούν μαζί και ταυτόχρονα ανεξάρτητοι,
να κάψουν και να ξαναχτίσουν τον κόσμο!!!

Μεθυσμένη...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πήρε τον ίσκιο της από το χέρι.
Περπάτησε στο χείλος του σπασμένου ποτηριού,
πάνω σε ραγισμένες κορυφές γυάλινης ζάλης.
Μιας ζάλης που ξεπερνά τον ίλιγγο της υψοφοβίας.
Καθρεφτίζει κάθε τόσο το πρόσωπό της
στο λιγοστό κρασί.
Τόσο λίγο πια,
που δε φτάνει για έναν αξιοπρεπή πνιγμό!
Πνίγει νηφαλιότητες.
Έμαθε, εξάλλου, να μεθά πίνοντας κίνδυνο, σύννεφο, χορό,



κι ο κόσμος, ένα στροβίλισμα σε ενήλικο λούνα παρκ
πάνω σε τεθλασμένες γραμμές
επικίνδυνης ολισθηρότητας.

Το ζεστό της σώμα σε άγρια εγρήγορση,
αίμα και κρασί ένα μείγμα,
ιδρωμένο υγρό, σταγόνα χορού γυναικείας παραίσθησης,
γύρω από το κόκκινο του κινδύνου,
ερωτοτροπώντας με το θάνατο και με την πιθανότητα.

Μ' ένα φιλί, ρευστό αποτύπωμα μεθυσμένης αλήθειας
να ομολογεί κρυφές υποσχέσεις,
που ήπιαν το "θα" γουλιά γουλιά.
Τώρα εισέρχονται δειλά στο δικό της μεθυσμένο χορό
γυμνές από τις εξαρτήσεις μιας εκπλήρωσης,
ελεύθερες από το πεπρωμένο,
σε χωροταξιακή ευθυγράμμιση με τα σχήματα του κορμιού της,
μέσα στο τραγούδι των αρνήσεων:
"Αρνιέμαι Εαυτό, όταν μου μοιάζει λίγος".

Κι εκείνη πιο ατίθαση μέσα στο κόκκινο,
με το φόρεμα σκισμένο ν' ανεμίζει,
τη σκέψη να εκθειάζει τη λεπτομέρεια
κι ένα χαμόγελο υγρής ματιάς,
να στάζει μέθη,
μέσα από ταλαντώσεις εύθραυστης ισορροπίας
κι η ζωή ένα παιχνίδι στα χέρια της,
γιατί
οι πιο ευτυχισμένοι είναι οι μεθυσμένοι,
οι τρελοί,
και τα παιδιά.

Κι εκείνη μέσα της
κρατούσε ιερή την αγία αυτή Τριάδα.

Μεθυσμένη μία.
Ευτυχισμένη τρεις.