"Μικρό παράθυρο με θέα..."

{Από τα απλά κι όμορφα που κρατούσα στο συρτάρι μου...}


Εγώ ένα παράθυρο λαχτάρησα ν'ανοίξω
να μπει φως, άνεμος και χρώμα
στο κλειδωμένο μου δωμάτιο.
Να κλέψω λίγο άρωμα
και να διώξω τη βαριά μυρωδιά της απραξίας...

Λίγη κίνηση ν'αγναντέψω στο πέλαγος..
Λίγη εντροπία να δανειστώ Ονείρου..

Δεν ξέρω αν ήταν ο Θεός ή η Τύχη που αποφάσισε..
{δεν πιστεύω ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο}

Τι σ'έφερε στ'αλήθεια
εκείνη την ώρα
τόσο λουσμένο φως,
τόσο ντυμένο στο χρώμα των ανέμων,
μπροστά στο παράθυρο
πoυ λαχτάρησα ν'ανoίξω?...

Μικρό παράθυρο με θέα.... Εσένα!

Μέρος Μαγικό!....

Σκέψου...
μία άδεια πλατεία
ερειπωμένου χωριού,
κυκλωμένη με αναμνήσεις.
Ο χρόνος περαστικός
αφήνει βήμα μοναχικό
με αντίλαλο που μελαγχολεί.
Μείνε λίγο μαζί του!

.............
.............
.............
.............


Τώρα φτάνει τόσο κενό...
Ξημέρωσε...
Είναι η μέρα που το χωριό έχει πανηγύρι.

Σκέψου..
Η πλατεία γεμάτη κούνιες του Λούνα Παρκ..
γεμάτη πάγκους με πολύχρωμα ζαχαρωτά...
γεμάτη παιδιά ... γονείς... παππούδες... γιαγιάδες..
ζευγαράκια ερωτευμένων..
γέλια..
φωνές..
τραγούδια στο μεγάφωνο της μπαλαρίνας...
εισιτήριο....
Ζάλη..
Παραζάλη....
.............

Τώρα σκέψου:

Από πού ξεπήδησαν όλα αυτά???...

Τσιγγάνα....

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Πιάστηκε το φόρεμα
σ' ένα καρφί αρραβώνα.
Σκίστηκε το κόκκινο,
γέμισε ο αέρας
γονίδιο Φυγής
κι έμεινε δίχως αναχωρήσεις,
δεμένη στου Έρωτα την πατρίδα,
η Τσιγγάνα....

Σε διακλαδώσεις χωμάτινης ρίζας
μπλεγμένα τα εβένινα μαλλιά της
κι ας το βλέμμα διασχίζει ταξίδια στο φως...

Σ' έναν οργασμό τυλιγμένο αιώνια
στο δέντρο της Δέσμευσης,
ασάλευτη να ημιανθίζει σε στάσιμα νερά..
Μισός ανθός, μισο αγκάθι...
ζωή προσκήνυμα σ'αταίριαστο Θεό...

κι όλο της το κόκκινο σπασμένη νότα,
σε ένα ταγκο
που ξέχασε τα βήματα
προς την ανεξαρτησία της Ψυχής..

Ακονίζει το ψαλίδι των δαχτύλων
στον αέρα που μυρίζει ελευθερία από μακριά...
Σκίζει το ρούχο,
ξεριζώνει απ'το στήθος το θεμέλιο..
λουλούδι η αιμορραγία...
μα Ζωή το μουρμούρισμα της Απόδρασης....

Λυγίζει το καρφί...
Γυμνή, ντυμένη τα μαλλιά της,
γραφει με το βήμα το ακράτητο
δρόμους στη Γη του κόκκινου Φεγγαριού..

Την χώρεσε ολόκληρη η Σαιξπηρική μου ανακάλυψη:
"Η φαντασία έχει τρείς οπαδούς:
Τον ερωτευμένο
τον τρελό
και τον ποιητή..."

Κι εκείνη, παράξενα ντυμένη
γυμνή την Άνοιξη
εχει το βλέμμα του τρελού
που ερωτεύεται
τους Ποιητές...

Αγάπης πνευματικό δικαίωμα...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Μετάπτωση από το ανείπωτο
στο φλύαρο της ερωτικής σιωπής μου.
Καταλύτης Εσύ.
Συνθέσεις στ' όνομά σου.
Λόγια κόκκινα
ερωτευμένα φωνήεντα
της ιδιωτικής μου διαλέκτου.
Μία καρδιά που μιλούσε μόνο για σένα.

Κάθε πνοή γράμμα στο ερωτικό μου αλφάβητο.
και να σου γράφω
και να διαβάζεις.

Λέξη φιλί
λέξη χάδι
προσαρμογή κάθε γραμμής
στου κορμιού σου το περίγραμμα.

και είπα τόσα...

μα..
ποιος μύθος δεν απομυθοποιήθηκε, μάτια μου;
Ήρθε η φθορά μας.
Από αναγνώστης έγινες εσύ ο συγγραφέας
με άλλο παραλήπτη
και πήρες κομμάτια μου
σε αναδημοσίευσης χρήση.

Και μαγεύεις νέα μάτια
με τις εικόνες μου.
Εκείνο το πρώτο της άκουσμα
σε σκίρτημα καρδιάς παραδομένο,
από τα λόγια μου, που οικειοποιήθηκες.

Φοβάμαι να πλησιάσω
μην ακούσω την ίδια χροιά ψιθυρίσματος
μ' αυτή που έντυνα τα λόγια μου.
Ερωτευμένες λέξεις
δικές μου
δικές σου
δικές της τώρα.

Σε ποιον ανήκει το πρωτότυπο, μάτια μου;
Αγάπης πνευματικό δικαίωμα.
Θέλω πίσω τα νοήματα που επινόησε η καρδιά μου
για σένα.
Θέλω τα κομμάτια μου που χαρίζεις
στο νέο σου αντάμωμα.

Μα υπάρχω, λέει η παρηγοριά μου.
Υπάρχω μέσα σου με κάθε επανάληψη που επιχειρείς.

Δε με καλύπτει.
Ζητώ αγάπης πνευματικό δικαίωμα κατοχυρωμένο!

Στο πλάι του περιθωρίου είχα σχεδιάσει
σ' ερωτευμένο άνθισμα ένα τριαντάφυλλο.
Πες μου ότι δε μαράθηκε ακόμη.

Πες μου ότι δεν το χάρισες κι αυτό.
Γιατί πεθαίνουν τα λουλούδια, μάτια μου;
Γιατί σε δανεικό χώμα δεν φυτρώνει ο έρωτας.

Σε δεύτερο ανάγνωσμα τα λόγια μου,
κλεμμένη ιδιoκτησία ενός έρωτα
που γέμισε κήπους συγγραφής.
Και σου 'χα πει:
"Οι σκέψεις και οι υγρασίες εισχωρούν παντού"..
ακόμη και στην παρανομία,
μα πάντα φέρουν την υπογραφή του συγγραφέα που τα επινόησε!

Φυλακισμένος σε ένα ΚΛΙΚ

Συλλέκτης στιγμών,
έγκλειστος στο Κλικ της αποθήκευσης.
Σιγής απόκτημα... η φωτογραφία..
Δράση βαλσαμωμένη..
κίνηση άεργη..
χαμόγελο, ρωγμή στο χαρτί
που ανασαίνει ακίνητο φύσημα..

Χαράζω ημερομηνία
μην λησμονήσω τη χρονική αντιστοίχιση...
Πάντα ένα παρελθόν..
ποτέ ένα μέλλον στο αποτύπωμα..

Ποια η αξία της φωτογραφίας, μάτια μου?..

Αγναντεύεις θάλασσες στατικές,
ένα κορμί αιώνια στραμμένο στον ίδιο ασάλευτο ορίζοντα,
μία πλατεία αλησμόνητης σιωπής,
τα χρόνια μας τα παιδικά..

Παιχνίδι σιωπής,
μα το παιχνίδι θέλει φωνή!...

Απολίθωμα συγκίνησης
κι η κορνίζα
αταίριαστο υλικό
δυσανάλογης αξίας
προς τη θωπεία της ροής του αέρα
που εγκλωβίζεται ανεπιτυχώς...

Απάνθισμα Άνοιξης
σε αναπηριας στασιμότητα...

Μία φωτογραφία στα χέρια μου..

ενέχυρο συναισθήματος..
τεκμήριο ζωής!..
{τι ψέμα, μάτια μου!...
Ζήσαμε ούτως ή αλλως...}
αντίγραφο πραγματικότητας..
μα..
δε φυλακίζεται η ενέργεια του παλμού μας!..

Μία φωτογραφία
κουκίδα Ζωής
και πώς να συναρμολογήσω το Όνειρο?...

Κρυσταλλωμενες αποχρώσεις
στο φόντο της κιτρινισμένης αποθήκευσης!..

Διχως το λαχάνιασμα της σκέψης
και της μνήμης το Έργο,
που σφραγίζει τ'Αρώματα και τις Γεύσεις
στο μπουκαλάκι της Νοσταλγίας,
μοιάζει σαν μία μόνο νότα
απ' όλο το τραγούδι...

Σου δίνω μία νότα..
Τραγούδησέ μου άρτιο το τραγούδι..
Μπορείς, μάτια μου?...

Ποια η αξία της φωτογραφίας, λοιπόν?..

Χαράζω οπή στο χαρτινο Φεγγάρι
κι η φθορά της πραγματικότητας που ρέει
παρεισδύει στο τοπίο που μου χάρισες
για να θυμάμαι..

μα θυμάμαι, μάτια μου..
έτσι κι αλλιώς!...

Το μυστικό...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


Αγνή. Έδαφος δύσβατης προσέγγισης
μπρος στην ιχνηλασία του ερωτικού σου ενστίκτου.
Εκτεθειμένο το μονοπάτι της εσωτερικής μου ανάγκης,
στην περιπετειώδη σου ανακάλυψη.
Η ψυχή μου καλοδέχτηκε το βαθύ γιατί σου,
που άγγιξε φλέβα ύπαρξης.

Σου μετέφρασα τα ιερογλυφικά μου.
Σε μύησα στο τελετουργικό μου,
μπροστά στο ιδιωτικό μου φεγγάρι
που προσκυνά τη διψασμένη υπομονή του ταξιδιώτη.

Έγινες ο ταξιδιώτης.

Όμως,
όσο κι αν εισχώρησες στη χερσαία γη μου,
όσες πύλες κι αν άνοιξε το αιώνιο κλειδί του έρωτα,
εκείνο το πύρινο μυστικό μου, δε σου φανερώθηκε ποτέ.

Στο βάθος του κώδικα της ύπαρξης,
στο άβατο χαράκωμα της ιερής απομόνωσης,
όπου ο αντίλαλος της σκέψης πνίγει το ηχητικό του είδωλο,
εκεί,
το μυστικό κουρνιάζει ανέγγιχτο.
Σύνθεση απόκοσμης συστοιχίας μουσικών φθόγγων,
αμετάφραστο,
φως που πάλλεται,
σιωπή που βρυχάται,


Αμόλυντη Ππγή ενέργειας
να φωταγωγεί το Είναι μου,
όταν το άγριο σκοτάδι της εγκατάλειψης
τυλίγει τον κόσμο.