Προσεχώς το Έργο της Ζωής μου....

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012


-Μπορώ να είμαι όλα και τίποτα, είπε η πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός.
Η ηρωίδα μου σπούδασε θέατρο στο σκαλοπάτι της ζωής. Με επέλεξε σεναριογράφο και σκηνοθέτη.

Της είπα εξαρχής:

"Κούκλα, είμαι δύστροπη. Το ρομάντζο για μένα δεν είναι αποτύπωμα ωραίων τοπίων. Είναι φιλοσοφία. Δεν επενδύω σε χρήμα. Ρακένδυτη θα σε έχω. Θα σε ωθήσω σε οριακό ξέσπασμα. Θα σου μπήξω το μαχαίρι να ματώσεις κι ίσως πεθάνεις πρόωρα. Θα σου φιμώσω τα λόγια, όταν θα έχεις δίκιο. Θα σε μαστιγώνω, όταν τρυφερά κοιμάσαι. Θα σε αφήνω μόνη σε άδειους σκηνοθετημένους δρόμους. Θα σου σβήνω τ' αστέρια. Θα σε κρεμάω από γέφυρες αυτοκαταστροφής. Θα σου παρουσιάζω ξεφτισμένους θεούς και ωραιοποιημένους ήρωες-δολοφόνους να δοκιμάσω την κοριτσίστικη πίστη σου. Θα σε ταΐζω αποφάγια ποιητικής σχιζοφρένειας. Θα σε ποτίζω αρσενικό σε μορφή δηλητηρίου. Θα αποζητάς αρσενικό με σάρκες να το φας για να χορτάσεις. Θα σε λούζω στην όξινη βροχή του μολυσμένου μέλλοντος και αν αντέξεις θα σε αποζημιώσω με αποθέωση ισορροπίας που θα πλάσει έναν ιδιωτικό παράδεισο ανθρωπιάς. Μιας και ανθρωπιά σημαίνει να μάθεις να αγαπάς εμένα που σε τυράννησα τόσο για να σου μεταδώσω τα μεγάλα μαθήματα. Κι άντεξες. Κι άντεξα. Και στο τέλος θα ξέρω πως αν γυρίζαμε ξανά το Έργο της Ζωής μας, Εγώ θα διάλεγα Εσένα ηρωίδα-πρωταγωνίστρια κι Εσύ Εμένα σκηνοθέτη και σεναριογράφο σου. Και θα με λατρέψεις βαθιά και ισόβια."



Πρωταγωνίστρια του Έργου της Ζωής μου: Εγώ
Σκηνοθέτης: ο Εαυτός μου
Σεναριογράφος: το Alter Ego που κρύβω μέσα μου

Σαφάρι........

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Άγρια Γη
παρθένο ξημέρωμα
με δίχως Ήλιο να δαμάζει το φως.
Αρκεί των ματιών της η σπίθα
κι ανατέλλουν οι μέρες
στην Ήπειρο της Έλξης.

Σ’ αθόρυβη σύνταξη,
οι εντός κυνηγοί μου,
συστοιχία δυνάμεων
σ’ αρσενικό σπείρωμα
μιας πολιορκίας φθίνουσας διαμέτρου
γύρω απ’ τ’ απάτητα Δάση της.

Ανύποπτα.
Μέσα στον Άγιο Ύπνο της
η ζέστη του Ονείρου
γίνεται Κίνδυνος.
Κι εκείνη επιμένει να ονειρεύεται.

Ερπετό που σφυρίζει κατάκτηση
με γλωσσικές σαϊτιές
διχάλες στ’ άσπρο κορμί
εισχωρώ στ’ Όνειρό της.

Αόρατο χάδι μου
πώς την ξεσκέπασες
κι όλη η γύρη του κορμιού της
έπνιξε το στόμα μου?

Μία που πείνασα για το έδεσμά της
και μία που μαρμάρωσα,
αιχμηρό θαυμαστικό
καρφωμένο στο στήθος της.

Όλα τα βέλη μου βαθιά καρφωμένα
να εξασφαλίσω την Κυριαρχία
και μόλις λίγο ταράχθηκε ο Ύπνος της
ένα ένα
τα είδα ν’ ανθίζουν.

Τόσα χρόνια
καλλιεργώ το κορμί της
κι ακόμη δεν κατάλαβα
πώς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο
με μεταμόρφωσε
από κυνηγό
σε κηπουρό παραδείσου.

Κοριτσίστικος Μονόλογος....

Ποτέ δε φόρεσα το ροζ…
πάντα ντυνόμουν ένα τζίν σκαρφάλωμα
κι ένα μαύρο κολλητό μακό κυνηγητού …
προσπερνούσα τους κανόνες από δεξιά
και στην εκπνοή του κόκκινου
επιτάχυνα…
Είχα μία βέρα ασημένιας Υπόσχεσης
σφηνωμένη στον αντίχειρα:
«Δε θα προδώσω ποτέ το παραμύθι μου.»

Εκπαιδευμένη να κολυμπάω κόντρα… ίσως από βίτσιο…
να δραπετεύω από το παράθυρο προς τον αποπροσανατολισμό,
γεμάτη μισά ερωτηματικά με σκιές θαυμαστικού.
Να μουτζουρώνομαι σε υπόγεια Υψηλών Τάσεων,
επιδιώκοντας προσομοιώσεις κεραυνών.
Το πέτυχα!
Δέκα ατόφιο στη Διπλωματική!

Οι σελίδες του παραμυθιού γύριζαν αβίαστα…
χόρταινα ανταγωνισμό…
μα…
η πιο μεγάλη νοστιμιά:
να ξεπερνάω το όριό μου…

Τους καθρέφτες τους είχα σπάσει από μικρή…
πάντα έβγαζαν πιο όμορφες τις νεράιδες…
ποτέ δε γράφτηκε παραμύθι για τα «αλλόμορφα» κορίτσια…
εκείνα που ονειρεύονται να σκαρφαλώσουν στη φασολιά…
να ερωτευτούν τον Γίγαντα Θεό…
να κλέψουν από την τσέπη του το κλειδί του Παραδείσου…
να ψήσουν αμαρτίας εδέσματα στα κάρβουνα της Κόλασης…
να ξεφύγουν της τιμωρίας…
να μη μάθουν ποτέ το μάθημα νεράκι…

Όσο μεγάλωνα, ο κόσμος μίκραινε,
στένευε το Όνειρο
και ο ύπνος είχε ασυνέχειες.

Τίποτε ορατό δε φανέρωνε το κόκκινο που είχα εισπνεύσει..
ούτε το μαύρο που πύρωνε τα κάρβουνα της σκέψης
με ποιητική πλημμύρα μαύρου χρυσού, ασυναγώνιστης ασυναρτησίας!

Έψαξα κατά καιρούς το τραύμα μου..
Μάταια..
Λιπόθυμη απ’ τις ταχυπαλμίες μιας εγρήγορσης,
μόλις έβρισκα ξανά τις αισθήσεις μου
ξεχνούσα, σαν δευτερεύουσα προτεραιότητα, το αυτοερώτημα:
«Ποιο είναι το τραύμα μου?»

Σήμερα το υποψιάστηκα:

ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΟΡΕΣΑ ΤΟ ΡΟΖ!!!

Σήμερα ξύπνησα άγρια από το ξυπνητήρι των Καθηκόντων…
36 πιά!
Ολόκληρη Γυναίκα….

Ανοίγω την ντουλάπα μου…
Θα ντυθώ στα ροζ!

Όμως, μαζί μου, μεγάλωσε και το χρώμα…
έγινε κόκκινο…

Τίποτε άλλο από κόκκινο…

Κόκκινο περιτύλιγμα η συσκευασία του Δώρου
και το περιεχόμενο πάντα ίδιο:


«Το παραμύθι μου, που δεν το πρόδωσα ποτέ…»

Δίχως τίποτε, μα με όλα

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Απεραντοσύνη στο μπαλκόνι μου,
τυλιγμένο όλο το σύμπαν
σε μία βελούδινη κουβέρτα.
Όλες οι λέξεις
μια γουλιά καφέ.

Κινήσεις μετρημένες
στον άβακα
που παιδικά μετράει ως το 10.
Κλείνω τα μάτια
κι εκεί ζωντανεύουν όλα.
Όλα όσα δε χωράνε στην αγκαλιά μου.

Οι ευτυχίες, που γλυκαίνουν τον καφέ μου.
Οι περίπατοι, που μου έμαθαν τον κόσμο σου.
Οι εξομολογήσεις σου, που ακόμη ανάβουν τ' αστέρια.

Οι πειρασμοί, που με αδέξια κόλπα,
χύνουν λίγες σταγόνες καφέ στην κουβέρτα.

Όμως, πάντα ξεχείλιζε το συναίσθημά μας.
πάντα έσταζε το κόκκινο του φιλιού
περίσσεμα αποχρώσεων
και γινόταν χάλια η ζωή μας.

Σήμερα, δίχως τίποτε, μα με όλα,
κουλουριασμένη γύρω από το κέντρο του εαυτού μου
μπροστά στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας,
σε νιώθω...
τριγυρίζεις ακόμη εδώ

σαν βραχνή χροιά φωνής,
στο παρασκήνιο των τραγουδιών,
σαν γεύση ονειροπόλησης,
που βούλιαξε στον καφέ μου.

Κοιμήσου, κοριτσάκι

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Κοιμήσου Κοριτσάκι μου
τα όνειρα βιάζονται να χτίσουν παλάτια…
Ήρθαν... υπνοβάτες Ζωής
σεργιάνι να σε πάνε
στων Ιπποτών τα Οράματα…

Νανουρίσου Κοριτσάκι,
τ’ αστέρια ξετύλιξαν τις αιώρες παραδείσου
στους Αγγέλους να φτάσει το αέρινο βήμα σου…

Μικρή μου, τρυφερή, κρυστάλλινη Ύπαρξη..
Νεραϊδίτσα μου εύπλαστη
ψιχουλάκια ακολούθησε
νυσταγμένου παραμυθιού….

Ονειρέψου Κοριτσάκι
Ταξίδια σ’ Ορίζοντες εκπλήρωσης…
Παιχνίδια στην αλάνα του Γέλιου…
Κήπους μ’ ανθισμένους αναστεναγμούς…

σσσσσσσσττττττττττττττττ…… το Κοριτσάκι μου κοιμάται…

σσσσσσσσσσσσσσστττττττττττττττ…

Ξύπνα Κοριτσάκι
το Τρένο της Ζωής μόλις πέρασε,
κι εσύ ακόμη παίζεις με τα Όνειρα...
Οι κήποι τσιμενοποιήθηκαν…
χτίσανε οι εργολάβοι το οικοδομικό τετράγωνο της Ζωής σου…
Κάποιος έκοψε τα νήματα της αιώρας,
θα πέσεις απ’ τ’ Όνειρο…

Κοριτσάκι μου... ξύπνα γλυκά...
περνά η ώρα...
θ’ αγριέψει το ξυπνητήρι των Καθηκόντων…
άκου….
αχνός σιωπής ο ύμνος των Αγγέλων…
η άγρια φωνή της Υποχρέωσης
χαϊδεύει με μαστίγια τ’ όνομά σου…

Ξύπνα Κοριτσάκι μου…
σου κλέψανε το Όνειρο…

Μεγάλωσες.......

Σκεπτόνια...Ερωτόνια...Αλητρόνια..

Ιδιαζόντως ορισμένα κάτω από το πρίσμα της ατομικής μου Ιδιαιτερότητας...

Στόχος ο εμπλουτισμός των ορισμών και η καταγραφή της αντιγνωμίας των Υλιστών, που εμμένουν να αποδέχονται κυριως όσα βλέπουν και αγγίζουν δια της αντικειμενικής οράσεως και της γυμνής αφής....


Ερωτόνια:
Ευδοκημούν σε φορτισμένα πεδία ελκτικοαπωθητικών δυνάμεων. Παρουσιάζουν χαρακτήρα αυτοφορτιζόμενων ιόντων. Δεν απαιτείται τριβή, ηλετρισμός ή επαγωγή για τη φόρτιση, παρα μόνο συνύπαρξη δευτερολέπτων, για να αναπτυχθεί το φορτίο τους και να ενεργοποιηθούν οι πεδιακές δυναμεις, που το μέτρο τους είναι ανάλογο του Τετραγώνου της αρτηριακής πίεσης των ατόμων που εμπλέκονται, και αντιστρόφως ανάλογο του τετραγώνου της μεταξύ τους απόστασης. Ανηκουν στη διευρυμένη οικογένεια των αλητρονίων.

Σκεπτόνια:
Ευδοκημούν και εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο σταθερού βηματος, μέσα σε πεδίο που διακατέχεται από την αδρανή κατασταση των ερωτονίων, ενώ αντιθέτως χανουν την ισορροπία τους όταν τα ερωτόνια αρχίσουν να κινούνται με τυχαίως επιταχυνόμενη κίνηση, καθως συγκρούονται ακανόνιστα με αλητρονια που υπαρχουν αδεσμευτα στο πεδίο δρασης του ατομου!....

Αλητρόνια:
Παρασιτικά Ζιζάνια σε μορφή αναρχικού Ιόντος, που μεταλλάσσουν το φορτίο τους από θετικό σε αρνητικό και το αντίθετο, με ακαθόριστο αίτιο και με μόνο γνώμονα το κατά πώς θα τους ωθήσει η Επαναστατική τους Φύση. Ευδοκημούν παντού και προκαλούν αναίρεση της συμβατικής δομής των ατόμων. Δημιουργούν επικίνδυνο τελικό προϊόν, όταν αντιδράσουν με τα ερωτόνια, και σε αυτή την περίπτωση εξουδετερώνουν πλήρως τα σκεπτόνια.

Και τα τρία σωματίδια ενυπάρχουν, σε πρωτογενή μορφή, εντός του καθενός. Ανάλογα με την αλληλεπίδραση των εσωτερικών συγκρούσεων του ατόμου με το εξωτερικό περιβάλλον αναπτύσσονται τα μεν ή τα δε.

Επίσης, συχνά παρατηρείται η επίδραση καταλυτών, όπως μύηση του ατομου σε διάφορες Θεωρίες και Φιλοσοφικές τάσεις, που ταχύτατα πολλαπλασιάζουν μονομερώς κάποια σωματίδια εναντι των άλλων.

Πάντως στην πλειοψηφία τα ερωτόνια συνυπάρχουν με τα αλητρόνια και αντιμάχονται τα σκεπτόνια, που αγχομένα καθε φορά διεκδικούν το χώρο τους στο πεδίο δρασης του ατόμου.

Αναλφάβητη.... Εγώ...

ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012

Παραδοσιακά σου χαρίζομαι
να με διαβάσεις δεξιόστροφα
σ'ένα σπείρωμα ανίχνευσης
που ηλεκτροτεχνικά φορτίζει το βλέμμα..

Το συν και το πλην
φτωχό μου συμπλήρωμα
σε κάθε μου πόλο
που μονομερώς φανερώνεται...
Χρειάζομαι επέκταση..
Πάλεψα μισή Ζωή για το εύπλαστο..
Το ηλεκτρόνιό μου διπλής φύσης
σε πείραμα διπολικής ερμηνείας...
ξεφεύγει....{από τον Εαυτό του}

κι εγώ φορτίζομαι ανομοιόμορφα
από το βλέμμα που κυλάει ακομη
πάνω στο αδέξιο ίχνος μου...

Ξέρεις... εύκολα δε χωράω..
Απορείς.. πώς άντεξα τόσο!...

Βραχυκυκλώνω τους νευρώνες
κι αχρηστεύω το Νου..
Ενέσιμα διεισδύω μία εκτόξευση στο αίμα μου...
Τρελαίνω τη σύμβαση
στην κίνηση των δεικτών...
Χάνω το Ηλιοβασίλεμα και την Ανατολή ..
Χορεύουν οι πυξίδες....

Δεν αρκούν οι διαστάσεις
ν'απλώσω τον παλμό μου...

Λίγα τα γράμματα...

24 σπηλιές...
όλες κατειλλημένες...

24 άστρα...
όλα φορτωμένα ευχές..

24 δρόμοι...
όλοι περπατημένοι...

24 κεφάλαια Ζωής...
όλα βιώσιμες επαναλήψεις...

Αναλφάβητο πάθος
που δεν εξημερώνεται με 24 ουρές
βελούδινου μαστιγίου
που συλλαβίζει παιδικά τραύματα...

Πέτα την πένα..
χύσε το μελάνι..
σβήσε το γνώριμο βλέμμα ανάγνωσης..

Αναρχικά σου χαρίζομαι...
να με διαβάσεις αλλόκοτα.. απροσάρμοστα...
μέσα από άναρθρες κωδικοποιήσεις,
στον τοίχο μιας βροχής αστεροειδών,
εκεί που η Ψυχή μου χαράζει
ρευματοφόρες ουρίτσες και μπαστουνάκια γραμμάτων....
παθογόνων στοιχειων του Αναλφαβητισμού μου...

Χειρόγραφα σημειώματα
αταξινόμητα
σε βιβλιοθήκης ραφάκια
με πεπερασμένη χωρητικότητα...
Δεν μπορώ να βολέψω
το αγριο Ιδίωμα αυτής της Διαλέκτου...

Αναλφάβητη..
εξω από τα 24 σενάρια αποτύπωσης..

Αρνούμαι....
κάθε γραμμα ενα ψέμα..

μόνο την εκτόξευση στο αίμα μου δες...
και θα διαβάσεις όλα μου τα κείμενα..
κι όσα δεν έγραψα ακόμη...

Woman...

Σχισμένα τα φωτα
κι ένα βλέμμα της παντα παρόν
στο θηλυκό ιδίωμα
των πραγματων που αγγίζεις.

Τυλιγμένη τον ίσκιο της σκέψης σου,
βαφτισμένη στη βαθιά σου στάθμη,
να αντέχει τον όγκο
της θαλασσινής σου αρπαγής...

Μέσα στο βράδυ
την ξυπνάς γλυκά..
της φοράς τις χνουδωτές παντόφλες
και την τρέχεις στο δρόμο σου...

Χνούδι χνούδι το βήμα
κι ο δρόμος κινείται μόνος του
κάτω από την απαλότητά της..

Βάρος αέρινο,
μία Γυναίκα
στο Σταθμό της Ζωής..
Μόλις έφτασε
φορτωμένη αναμνήσεις..

θα την υποδεχτεί κανείς?..