Σχισμένα τα φωτα
κι ένα βλέμμα της παντα παρόν
στο θηλυκό ιδίωμα
των πραγματων που αγγίζεις.
Τυλιγμένη τον ίσκιο της σκέψης σου,
βαφτισμένη στη βαθιά σου στάθμη,
να αντέχει τον όγκο
της θαλασσινής σου αρπαγής...
Μέσα στο βράδυ
την ξυπνάς γλυκά..
της φοράς τις χνουδωτές παντόφλες
και την τρέχεις στο δρόμο σου...
Χνούδι χνούδι το βήμα
κι ο δρόμος κινείται μόνος του
κάτω από την απαλότητά της..
Βάρος αέρινο,
μία Γυναίκα
στο Σταθμό της Ζωής..
Μόλις έφτασε
φορτωμένη αναμνήσεις..
θα την υποδεχτεί κανείς?..