~Κόντεψα...στο Ποίημα~

Τίποτε δεν δημιουργείται από το τίποτε...
Τα γράμματα ορατίζονται Πνεύματα και Δυνάμεις αόρατες..
η Μάγισσα
στο Νου σου πρώτα αναδύθηκε
από μετουσίωση Ανάγκης για εξώκοσμη επαφή
και έτσι άνθισαν τα κλαδιά του Στίχου σου....

Το βλέμμα της Ψυχής μου άδραξε το πιο μικρό κι εύθραυστο,
λύγισαν οι Αντοχές του,
το βαρος μου γονιμοποιήθηκε με το χώμα της πρώτης αυγής
στη γραμμή του Δικού σου Ορίζοντα...
και συλλήφθηκε ο φονιάς μου σαν έμβρυο
που λαχτάρησε να γεννηθεί
στο ΜεσοΔιάστημα δύο στροφών Μελοποιημένης Ποίησης....

κι εγώ κόντεψα Μάγισσα να γίνω
λίγο πριν ταραξεις τα νερά της Οπτικής μου Αυταπάτης
και με προσγειώσεις με μία απουσία Ειδώλων,
που απεγνωσμένα τα ζητούσα
για να νιώσω Υδάτινα Ευπροσάρμοστη στις Ποιητικές σου Εμμονές....

Μέσα σε ραγίσματα τυφλής Σιωπής
έχασα τον απόηχο της Σκέψης σου.....

Παρά λίγο να συγχρονιστούν Γραφή κι Ανάγνωση....
μα το βότσαλο της Ευχής
με ομόκεντρους Υδάτινους Γαλαξίες
με εκθρόνισε από το Ποσειδώνιο Βασίλειό σου
και ρωτώ με αθόρυβους πνιγμούς:
"Εγκλωβισμένη ποια βασίλισσα Κυριαρχεί των Νοημάτων?.."

Σαν στερηθώ την Ελευθερία μου
πώς να προκαλέσω σεσμικές ρωγμές στο Υπέδαφος της Σκέψης σου?....

Λευτέρωσέ μου τις Λέξεις,
από το Τίποτε πως να πιαστώ
όταν η Ανάγκη μου ζητά τα Πάντα?...