Αυθάδικα απαίτησε η Μέρα να επεκταθεί
στης Νύχτας τ' Όνειρο
και το Κορίτσι φοβήθηκε
μην και οι Επιθυμίες χάσουν το Δρόμο...
Καίγονται τα χάρτινα στο Φως Παραμύθια...
ΤυφλοΠρίγκιπες οδηγούν το Άρμα τους,
με νυχτερινές οπτικές ψηλαφίσεις,
στο χειροποίητο Τοπίο που κεντά η Ψυχή...
μα δεν αρκούν οι γήινες ταχύτητές τους
για ν' αγγίξουν το Άπιαστο.
Μην σε παραπλανεί το Θράσος του Φωτός
που αυτόκλητα παρεισδύει
ακόμη και στης Μοναξιάς τα βαθιά Σκοτάδια...
Σφράγισε τα μάτια με τα χέρια...
Απαρνήσου Μάταιους Ύπνους κάτω από τεχνητούς Ήλιους
που αυθάδικα επιχειρούν να καλύψουν το Φεγγάρι...
Πάντρεψε τις Κόρες των ματιών σου
με τους Γιούς του Σκότους
και Τυφλός μάθε να Βλέπεις επιτέλους
μέσα από θηριωδίες και συμπλέγματα Παράνομων Προτεραιοτήτων
την Αλήθεια που λάμπει
στα χέρια της Κοπέλας,
που από μικρή εκπαιδεύεται να κεντά
Φεγγάρια σε Τυφλούς Ουρανούς
Μικρής Πλειοψηφίας Ονείρων...
Ας βγάλω τις φορεμένες μου μπαλαρίνες.
Από κοριτσάκι με σφίγγουν!
ουφ!
πολύ καλύτερα τώρα.
Άλλαξα πλεύση,
μα ακόμη έλκομαι από παλιάς Σελήνης τη Δύναμη.
Είχα μπει σε έναν χορό
που άφησε απόηχο βαθύ μέσα μου
και ακόμη τις νύχτες πριν αποκοιμηθώ
σιγομουρμουρίζω το ρυθμό του.
Κάθε που ξυπνάω το πρωί
ακόμη στρίβω δεξιά για την κουζίνα
μα θα μάθω πως άλλαξε ο προσανατολισμός μου τώρα.
θα μπει στο πετσί μου η νέα τάξη πραγμάτων.
Εξάλλου πάντα ήμουν καλή μαθήτρια.
Γρήγορα έπαιρνα στροφές έλεγαν οι Δάσκαλοι.
Αλλά και πάντα υπάκουα εκτελούσα εντολές.
Τώρα μου λείπουν οι διαταγές.
ΑυτοΔιατάζομαι για να καλύψω το κενό.
Το πρωί αγουροξυπνημένη
ακόμη ετοιμάζω δύο κούπες καφέ
κι ας μην έχω κάποιον ακόμη να ξυπνήσω.
Ο δεύτερος πετιέται άθικτος.
θα το ξεπεράσω.
Εξάλλου και λόγω οικονομίας θα χρειαστεί να προσαρμοστώ στη μοναξιά μου.
Κάτι σκιές από επικρίσεις με ακολουθούν
κάθε που νιώθω πολύ όμορφη κι έξυπνη.
Κάποιος "ανώτερος" στοίχειωσε την αυτοπεποίθησή μου
και τρέχω σαν κάτι να πρέπει να αποδείξω
για να του αλλάξω γνώμη.
Κάνω μία βόλτα στο σπίτι
να σιγουρευτώ ότι είμαι μόνη.
Έπειτα κοιτάζομαι δεύτερη φορά στον καθρέφτη
και με πονηριά σταυρωτά με φτύνω!!!!
όπως, η γιαγιά μού έμαθε για να μη με πιάνει το μάτι!...
Για καλό και για κακό
έχω και τη μαμά να με ξεματιάζει ακόμη!...
όταν ξεπεράσω τα στίγματα του Κοινού μας Βίου
και νιώσω ΕΓΩ ο Εαυτός μου
ο απλός, ο όμορφος ακόμη και αγουροξυπνημένος το πρωί
τότε μου χαρίζεται το Οξυγόνο που μου λείπει....
Παίρνω βαθιά Ανάσα.
Ξεσφίγγω και τη Ζώνη Ασφαλείας που φορούσα χρόνια.
Αλλάζω λωρίδα.
Οδηγώ στην αντίθετη πλευρά της Σκέψης μου.
και βάζω στοίχημα με τον Εαυτό μου
το τελικό σκορ σ'αυτόν τον Αγώνα θα είναι
2-1
υπέρ μου.
παίζω πλέον στο δικό μου, κατάδικό μου γήπεδο.
Γυμνάζω τα Αντανακλαστικά μου μην με πιάσει ο "Επόμενος" στον ...Ύπνο
και παρακολουθώ μαθήματα Άρνησης,
γιατί τόσα χρόνια είχα μάθει μόνο το ΝΑΙ...
Δεν απολογούμαι πιά
κι ας μου ρίχνει ανακριτικό φως στα μάτια η οθόνη.
Απλά μία Ψυχανάλυση είπα να κάνω.
Και πριν πιω το επόμενο Captain Morgan
και πλοηγηθώ στο Μπαρ το Ναυάγιο
είπα να περάσω από το ιατρείο σας
να σας προτείνω αν ...
θέλατε να υποδεχτούμε μαζί το Επόμενο Παραμύθι.
Πριν ο χρόνος αρχίσει να μετρά αντίστροφα!
Οι φήμες λένε πως η πρεμιέρα του ξεκινά στις 12 τα μεσάνυχτα.
Τι λέτε λοιπόν?...
ΒΙΒΛΙΟ "Θηλυκές οι θηλιές του κόσμου", ΑΝΕΜΟΣ Εκδοτική, 2012
Πρώτη Προδοσία:
ξέφυγε της Θεϊκής Φυλακής η Γυναίκα.
Εξαπάτησε το Θεό με τέχνασμα πολεμικής φιγούρας
και χάθηκε Ελεύθερη στις συστοιχίες του Δάσους.
Ανεπιστρεπτί!
Τόση Ομορφιά
και δεν έμεινε ποιος να τη θαυμάσει!
Μία Φύση Ορφανή από ανταπόκριση...
κι ο Θεός ανήμπορος και μόνος
εμπνεύστηκε τον Ποιητή!...
Έχει λόγο πια η Φύση να πάλλεται,
να γονιμοποιεί τη Σαγήνη της με το Στίχο του,
να εναλλάσσει τις Εποχές στο ρυθμό της εισπνοής-εκπνοής του,
να Γεμίζει τα Φεγγάρια της στο βαθύ κι ακούραστο βλέμμα του,
να αδειάζει τα Ποτάμια της στις Θάλασσες των Ποιημάτων του...
Στίχο στίχο έντυσε όλη τη Γυμνή Ομορφιά της Φύσης
με Ποιήματα
κι ο Θεός άρχισε δειλά δειλά να ξαναπιστεύει στα θαύματα...
Άπλωσε ο Ποιητής κάτοπτρο μεταμορφωτικής μαγείας
κι επίγεια απεικονίστηκε η Λαχτάρα του Θεού
με Γυναίκας Νέα Μορφή...
Πιστής Ερωμένης...
της Έμπνευσης...
Πάνω της πλάστηκε νέος του Ποιήματος Παράδεισος
και ο Άνεμος ποτέ δεν αντιμίλησε στην Ανάσα της...
η Βροχή δεν είχε να ξεπλύνει ντροπές...
μα το χώμα....
πώς ν'αρνηθεί του Έρωτα την πρώτη Προδοσία
και να φιλοξενήσει νέα Ρίζα βαθιά στην πληγή του?..
Το χώμα ένωσε τους Δρόμους της Φυγής με Επιστροφές
και ταξίδεψε σε όλα τα πλάτη της Γης
τον Αισθαντικό Παλμό του Ποιητή
με δόλιο σκοπό:
να αφουγκραστεί η λιποτάκτισσα Γυναίκα τον Αμανέ του...
Κάπου,
σε μία Ανατολή που φλέγεται από ξυπόλητους χορούς,
που βρυχάται σε ρυθμούς άγριας μουσικής,
Εκείνη σκόνταψε στα πρώτα αποσιωπητικά...
χόρεψε εκτεθειμένη στα αγκάθια κάποιων θαυμαστικών...
κι ερωτευμένη πρώτη φορά εγκατέλειψε το Μύθο της
μεταναστεύοντας δίχως περιουσία,
άσωτη,
στην Πατρίδα του Ποιητή...
Νέος διχασμός:
Γυναίκα ή Έμπνευση?..
αίμα ή αέρινος παλμός?
σάρκα ή αφή στιχουργικής ευαισθησίας?
Ύφασμα που τρέμει στο ανέμισμα ή Ποιητική πλέξη που τρέμει στην ανάγνωση?...
Κλείνοντας τα μάτια ο Ποιητής
παρείσδυσε ολόκληρος στην Ανθρώπινη Αδυναμία του:
-Γυναίκα, ψιθύρισε...
και διασταυρώθηκαν τα Βλέμματα:
Φύσης,
Έμπνευσης,
Γυναίκας...
Χειμώνιασε...
η Φύση εκδικήθηκε...
Βούλιαξε την Πανσέληνο σε μία Νεκρή Θάλασσα
και τυφλώθηκαν οι Νύχτες του Ποιητή...
Σιωπή...
Η Έμπνευση έσπειρε σιγής ακινησία
στον εσωτερικό αντίλαλο του Ποιητή...
Νεκρό Τοπίο..
κι ένα κεράκι πουθενά...
μέχρι που άναψε τα μάτια της η Γυναίκα...
λύχνος άσβεστος στο μονοπάτι προς τον Ξεψυχισμένο σχεδόν Ποιητή...
τελετουργικά βουτά ολόκληρη στο αίμα του...
Κλέβει την Καρδιά του Ποιητή
και Πανσέληνο την Καρφώνει να Μεσουρανεί στα σκοτάδια του Κόσμου...
με τον παλμό του να σείεται η Συνείδηση του Σύμπαντος
και η ηχώ να μοιράζει Αιτίες Ζωής και Θανάτου...
Κρυφοκοιτώντας ο Θεός, με χέρια-φτερά δεμένα,
Ευχήθηκε να ΜΗΝ ήταν αιώνιος...
αίμα να είχε..
σάρκα..
Καρδιά να είχε του Ποιητή
που πάλλεται και πονά..
γιατί μόνο αυτή επάξια διαιωνίζεται εσαεί...
