Αν μ'αγαπούσες
θα είχα βουλιάξει σε μιας αγκαλιάς την ασφάλεια.
Θα είχα φιμώσει την Ψυχή μου
μπρος στη δυστυχία του κόσμου
με μια αμάσητη μπουκιά Φιλιού.
Δε θα ΄βγαζα φωνή, άχνα, κραυγή διαμαρτυρίας.
Δε θ' άπλωνα το χέρι.
Δε θα ζύμωνα Σκέψεις,
ψωμί για την Πείνα του Γείτονα, τη Δική μου...
Θα χόρταινα Εσένα,
μόνο Εσένα,
πάντα Εσένα
με το καλύτερο κομμάτι του Εαυτού μου.
Αν μ'αγαπούσες
θα έπεφτα στην παγίδα του εφησυχασμού.
Θα κήρυτταν ανακωχή οι Εχθροί μου:
Μοναξιά, Αγριότητα, Φόβος, Σιωπή
Σε λατρεύω που δε μ' αγαπάς!...
Έτσι δαγκώνω σαν σκυλί,
τσαλακώνω τη Γυναίκα,
ματώνω τα χείλη μου,
σφίγγω τη γροθιά μου,
συναναστρέφομαι Αετούς και Τρωκτικά,
με ποτίζω πετρέλαιο και ανάβω τα σπίρτα
και φωνάζω ακόμα:
Ελευθερία ή Θάνατος...