Στις εΞοχές των βράχων κρεμάω τα ρούχα μου.
Στις εκκρεμότητες κρεμάω τον Εαυτό μου.
Αυτές οι κρεμάστρες ταλαντώνονται
και παίζουν με το βάρος μου,
που πάντα γέρνει προς το μέρος σου.
Στις εξοχές συχνάζουν οι Σκέψεις μου.
Στις εκκρεμότητες συχνάζουν οι Αγωνίες.
Έμαθα να ανακατεύω τα πράγματα...
υγρά
στερεά
αέρια
ορατά
κι αόρατα...
Ανάμεσα στα ρούχα
ένα σαράκι μού τρώει Εαυτό.
Ανάμεσα στους Εαυτούς
ένας εγωισμός ξεσκίζει τα Ρούχα.
Με το σαράκι είμαστε φίλοι, καρδιακοί
με τρώει κι ανανεώνομαι.
Με τον εγωισμό, συνδαιτυμόνες
τρώμε μαζί τις σάρκες μας
και μεγαλώΝΟΥμε εις βάρος του Ανθρώπου.
Κάθε που με καλεί σε γεύμα
Άνθρωπος έρχομαι, Θηρίο φεύγω.
Σερβίρει ωμές μερίδες επιβίωσης και κυριαρχίας.
Κάτι προσθέτει μ' άγρια επίδραση
στην Πέψη των Αιμοσταγών Ιδεών μου.
Κάθε που με καλεί σε γεύμα
από την Αγκαθωτή Εξοχή
ξεκρεμάω το Κόκκινο Φόρεμα
και ντύνομαι Πρόσφατα Χρησιμοποιημένο Ναρκοπέδιο...
Στάζω πάνω από το πιάτο
λόγια ρευστής ιδιωτικής αλήθειας μου
που σε μισούν,
που άγρια σε ερωτεύονται.
Λόγια υγρά,
ανακατεμένα με πείνα και σάλιο
με υπερβολή και στέρηση.
Λόγια που τ' απορροφά
η Φέτα απ' το φρέσκο, ζεστό Ψωμί,
σαν να ήταν η Παλάμη σου,
ανοιχτή και διψασμένη
για αλμύρα, βροχή, και Αψέντι.
Στα μισά του δείπΝΟΥ σηκώνομαι
δε χωρώ στο φόρεμα
δε χωρώ στο σώμα μου
δε χωρώ στον Εαυτό μου.
Ξεντύνω το Αγρίμι
και ξεπροβάλει μία πράσινη Αγκαθωτή Άνοιξη
που τυλίγει τα πόδια του ξύλιΝΟΥ τραπεζιού
με μίσχους-χέρια αρπαΓΗΣ.
Η ΡίΖα ερπετό
με ταχύτητα ηλεκτρικού ρεύματος
ανοίγει ρωγμές στο χώμα,
στο σώμα...
με τεμαχίΖει,
διαπερνά το Μυαλό μου,
οργώνει το χωράφι της σοδειάς μου
και καταπίνει τον Οικοδεσπότη Εγωισμό μου
ως τον οισοφάγο του Άδη
μιας Κόλασης ενός αθεράπευτα ερωτευμέΝΟΥ Δάντη.
Η Βεατρίκη μεθά με Διαχρονικότητα.
Μετά το μακελειό,
ανασταίνεται Πράσινη Νεράιδα,
ανοίγει τις παλάμες σου,
εφαρμόΖει τα χείλη της στο πιο ζεστό σημείο σου
και στραγγίΖει όλες τις υγροποιημένες αλήθειες που απορρόφησες.
Με κόκκινα μάτια
δακρύΖει Αψέντι,
ζεστό...
σε θερμοκρασία που εξατμίΖει τον εγωισμό...
κι Εσένα
κι Εμένα
και μένει μόνο η Γεύση από το Μυθιστόρημα
ενός ΔείπΝΟΥ που δεν μας φιλοξένησε ποτέ...........