Νησί

Διακοπές στον πληθυντικό, μα φεύγω μόνη. Ο Ενικός μου κι Εγώ. Εκείνος πακετάρει τις κλίσεις του σε ένα τσαντάκι χειρός, που χωρά στην παλάμη της Γραμματικής μου κι Εγώ πακετάρω βιβλία, λίγα ρούχα κι ένα μαγιό για όλες τις ώρες. Το Σώμα μου ταξιδεύει σε μία ώρα για το Νησί. Εγώ ταξιδεύω μόνιμα, νόμιμα και λαθραία, σε άλλους κόσμους. Ήταν ευτύχημα που με συνάντησες εδώ. Δύσκολα εμφανίζομαι και κυκλοφορώ σ' αυτά τα μέρη. Με πέτυχες σε σύσκεψη με τον γήινο Εαυτό μου ν' αποφασίζουμε πού θα πάμε φέτος διακοπές. Κάποιες Αδυναμίες μου σε προσκάλεσαν. Κάποιες Αδυναμίες σου προνόησαν και αρνήθηκαν ευγενικά.

Δεν πτοούμαι. Ελάττωμα; Αυτή είμαι. Μεταφράζω την Άρνηση ως νέα πρόκληση και την ΚατάΦαση ως ούριο Άνεμο καλού οιωΝού. Δεν χαρτογραφήθηκαν όλα τα νησιά. Σε ένα αταξινόμητο θα πάω. Το  καράβι φτάνει στο μεγάλο νησί και μετά παίρνεις βαρκάκι, χωρίς μηχανή, χωρίς πανιά, κι αν ο άνεμος συνεργαστεί, φτάνεις σώος με τα κουπιά προεκτάσεις των χεριών σου. Ποτέ δεν διάλεγα τις εύκολες διαδρομές, τις βατές διακοπές, τις αναπαυτικές θέσεις, τις άνετες διαΘέσεις. Πάντα κάρφωνα το βλέμμα μου στο Ζόρικο Φονικό του Εαυτού μου. 

Φτάνω στο νησί. Το μεγάλο νησί. Παράξενα ντυμένη. Στιλέτο στο πόδι. Στιλέτο στο χέρι. Προσθέτω 10 πόντους Ύψος και 10 πόντους εσοχής στα μαχαιρώματα. Σκοτώνω τον ελεύθερο χρόνο μου με πείσμα. Σαν Φονιάς θα ομόρφυνα τα πρωτοσέλιδα, Γυναίκα γαρ, και θα ανέτρεπα το αποτρόπαιο του Θανάτου. Μα δε θα με διαβάσει κανείς. Εξάλλου, εδώ στην ερημιά του Πουθενά που πλέει το αχαρτογράφητο μικρό  νησί, δεν υπάρχει το παρασιτικό είδος των αιμοδιψών δημοσιογράφων. ΦωτογραφίΖει μόνο ο Ήλιος κι ο Θεός τις γκριμάτσες μου και το φονικό που λαμβάνει χώρα. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο υπαρκτός. Οι υλιστές καταγράφουν στο στερέωμα τον Ήλιο ως Κέντρο του Σύμπαντος. Οι θεολόγοι τον Θεό ως επίΚεντρο της Δημιουργίας και τον Άνθρωπο ως μέσω για να πάρει Αξία ο Παράδεισος. Εγώ ανήκω στο τρίτο είδος, μα οι κλίσεις του Ενικού μου είναι καψαλισμένες στο στοιχείο του απαγορευτικού ΜΗ που πάντα άρω.

Χαρτογραφούμαι από κάτι γλάρους που ψαρεύουν καμακώνοντας αφρόψαρα πολυτελείας. Ευτυχώς οι Άντρες δεν πετούν και το τοπίο έχει ... ησυχία και μερική ασφάλεια!.... Κύμα το κύμα πιάνω ακτή. Ένας αιώνιος εφιάλτης μου είναι το κύμα που υψώνει την καμπύλη του πάνω από το ύψος μου και με καταβροχθίζει πριν προλάβω να ζητήσω βοήθεια. Όσο έρημο κι αν είναι το τοπίο ενός Εφιάλτη, μιας Φοβίας, μιας Ζωής, πάντα υπάρχει ένα προσωποποιημένο αντικείμενο που δύναται να σε σώσει. Αυτές οι προσωποποιήσεις του μοναχικού κινδύΝου με οδήγησαν στο Ποίημα. Θα μπορούσε να ήταν το όνομα του μικρού αυτού νησιού. Οι ντόπιοι το λένε Μηδέν. Είναι που όταν πολλαπλασιάζεις μαζί του κάθε σου Αλήθεια την εκμηδενίΖει. Ενισχύει μόνο τις ανυπόστατες εμμονές σου. Μαγικό μέρος!... Μοιάζει με τους κόσμους που συνήθως περιφέρω τον εσωΕαυτό μου. Ευτυχώς που αρνήθηκες να πάμε μαΖί διακοπές. Δε θα επιβιώναμε εδώ αντάμα. Θα ήσουν η εμμονή μου και θα σε Γιγάντωνα. Θα ήμουν η Αλήθεια σου και θα με ... εκμηδένιΖες. Μαθηματικά παράνοιας. Όλα τα μαθηματικά του Έρωτα ανήκουν σε σφαίρα φαντασίας. 

Τραβώ την Βάρκα και μετρώ βήματα από την ακτή. Λένε η θάλασσα το βράδυ φουσκώνει. Δέκα. Σαν μία Γυναίκα ΓιγαντοΑφίσας ξαπλωμένη στην Άμμο κάθετα στην ακτογραμμή και οριζόντια στις επιθυμίες του κύματος που ίσα θα έφτανε να γλείψει τα ... πόδια της ως το γόνατο!.... 

ΧτίΖω πρόχειρο κατάλυμα. Στρατιωτικής επιβίωσης νοοτροπία. Πως να μ' ερωτευτείς μετά?... Δυναμώνουν επικίνδυνα τα χέρια, οι καρποί, τα δάχτυλα και ίσως να χαθεί η τρυφερότητα της Γυναικείας Αφής... Μα όπως γυμνάζομαι στα δύσκολα, έτσι γυμνάζομαι και στα τρυφερά... και στις ακτογραμμές της Αφής πάντα καλλιεργώ επιφωνήματα αναπάντεχου. 

Όσο νυχτώνει, ξημερώνουν οι Φόβοι. Έχω μυηθεί στον θόρυβο. Το νησί έχει παραδοθεί στον συλλαβισμό της θάλασσας. Εγώ έχω παραδοθεί στην αγρύπνια της πρώτης βραδιάς. Η άμμος παρορμητικά γεμίΖει επικίνδυνες μορφές. Ακούω σφυρίγματα ερπετών και κουλουριάζομαι έμβρυο Φόβου γύρω από τον Ενικό μου. Κλίνομαι:

Εγώ 

Εγώ

Εγώ

Σκορπιοί ξεπηδούν από το απύθμενο μιας σκοτεινής αμμουδιάς και μυρίΖοντας την Ύλη και την ... αντιΎλη μου πλησιάζουν στο καταφύγιό μου. Ψάχνω στο βαλιτσάκι με τα φάρμακα. Αντίδοτο. Πουθενά. Το αίμα μου νερώνει από το Φόβο. ΧλωμιάΖω. Σκέφτομαι να προσποιηθώ την Νεκρή. Μάταια. Σκάνε εκρήξεις στο μυαλό μου, σκηνές αποτρόπαιων θανάτων. Φορώ ακόμη τις γόβες. ΨηλώΝουν οι Φόβοι μου. Συρρικνώνεται το κορμί μου κουλουριασμένο στον Άξονα της Ύπαρξης. Κρατώ ακόμη το στιλέτο. Θα επιτεθώ.... μα πρέπει πρώτα να βρω το κουράγιο να ανοίξω τα μάτια.  πρώτη βραδιά άγριας αγρύπνιας, άγριας απουσίας, άγριου ιθαγενή Εαυτού μπρος στον κατοικίδιο Φόβο μου... 

Τολμώ το αδύνατο. Σφίγγω στην παλάμη το στιλέτο και ανοίγω τα μάτια. Σκοτωμένο Σκοτάδι. Το Φεγγάρι φυσικά Απών. Μοιάζει συνωμοσία. Το μόνο που γυαλίζει είναι η κόρη των ματιών μου. Ένα ρεύμα υγροποιημέΝου Αέρα χαμογελά με ικανοΠοίηση ανάμεσα στα μαλλιά, στο φόρεμα, στα δάχτυλα, στα βλέφαρά μου... 

Όλος ο μανδύας της Νύχτας Ρούχο σου. Όπου κι αν εστιάσω τα μάτια σου εστιάΖουν πάνω μου. Είμαι βορρά. Η άμμος κινούμενη. καταρρέω, καταπίνομαι, εξαφανίζομαι από το χάρτη. Εγώ και το Νησί. Οι δορυφόροι δεν καταγράφουν τίποτε. Τυφλές κάμερες σαρώΝουν τα κύματα, χωρίς καν την υποψία ενός Υφάλου.

Ο Αφαλός της Γυναίκας κρύβει τα Μυστικά της Ζωής. Στο στόμα που βρίσκομαι, αυτό το γεμάτο αλμύρα και ιώδιο, οι επίγειες γνώσεις δεν αρκούν να περάσεις τις τάξεις επιβίωσης. Γυρεύω Δάσκαλο να μου υποδείξει το πρώτο  μάθημα και το μόνο που αντηχεί  είναι μία φωνή από μία Απόσταση αναπνοής, λες κομμένης, να με παροτρύνει:

"Κλίνε ξανά τον Εαυτό σου!"

Δεν τολμώ ούτε ανάσα. Δεν ξέρω πώς κλίνομαι Εδώ. Ποια αντωνυμία είμαι? ΔΕΝ είμαι πια ΕΓΩ που ήξερα. Μεταμορφώθηκα. Μεταμορφώθηκε και το τοπίο και ο καιρός και ο χρόνος....

Δεν τολμώ ούτε ανάσα... Η φωνή επιμένει.

Ανταπαντώ:

Δεν κλίνομαι πια όπως παλιά. 

Κλείστηκα επιτυχώς σ' αυτή την Άρνηση, που μέσα στον πυρήνα της αγκαλιάΖει πολυεπίπεδα την ΚατάΦαση μιας Αιωνιότητας.

Δε φοβάμαι πια. Έχω έναν Σκορπιό χαραγμένο στο στιλέτο. Όχι αυτό που φορώ στο πόδι μου, ούτε αυτό που κρατώ στο χέρι. Αυτό που καρφώνει τη Σκέψη μου κι ανεμίΖει σαν πανί στην βάρκα που θα με επιστρέψει στην μόνιμη Στεριά μου....

Μέτρησα δέκα βήματα χρόΝου. Σαν δευτερόλεπτα, σαν στιγμές, σαν αιωνιότητες, ίσα με το ύψος της Γυναίκας στη ΓιγαντοΑφίσα του Κόσμου, που έχει τα πόδια της στη Γη και τα μαλλιά της ανεμίΖΟΥΝ Παράδεισο......
Σήμανε λήξη.... Λύθηκε ο κάβος.... 

Διακοπές Τέλος...

Του χρόΝου πάλι...

Στην ίδια, αυτή, ακρογιαλιά....

Άγνοια ΚινδύΝου

Ατσάλινες οι Γυναίκες

κρατούν δεμένο στον αφαλό τους το Μυστικό της Ζωής...

Δεν τις φοβάμαι... 

Αντέχουν τις Πρόβες Θανάτου...

Τον Άντρα φοβάμαι 

όταν βγαίνει από το γνώριμο πεδίο μάχης των δικών του Πολέμων
και με άγνοια κινδύΝου εισέρχεται στο πεδίο των Ειδικών Δυνάμεων της Δίκοπης Αντοχής,
όπου απαιτεί να ΓΕΝΝΑΣ Εαυτούς για να επιβιώσεις.....

~Λάθος Στιγ-ΜΗ~

Δεν έπρεπε να σε γνωρίσω τώρα
που είμαι έτοιμη για Έγκλημα,
που ο Καιρός δε συνεργάζεται,
που οι Αιτίες πληθαίνουν,
που έπαψα να χωρώ στο Σώμα μου,
που ξηλώνεται η Ζωή μου και ...κρυώνω,
που με γρατζουνούν εσωτερικά οι Αδικίες,
που σκληραίνουν τα νύχια μου και δαγκώνω
-έξω από το άγριο ερωτικό παιχνίδι-
και λυσσάνε μέσα μου τα ένστικτα...

Έπρεπε να Σε γνωρίσω τότε
που σαν Κορίτσι, σαν Γυναίκα
με τακτ χαμογελούσα στα υπονοούμενα,
με γλύκα προσφερόμουν για φάγωμα,
με τρυφερότητα νανούριζα το εσωΘηρίο,
τότε
που η Σκέψη μου κεντούσε  αδυναμίες
και το Σώμα μου επιβεβαίωνε δυνάμεις...

Δεν έπρεπε να Σε γνωρίσω τώρα,
που τις δυνάμεις μου εξαντλώ πολεμώντας,
που ντύθηκα τα μαύρα
και ματώνω τα χέρια μου στα σφαγεία,
εμποδίζοντας την επόμενη σφαγή,
σφαγιάζοντας το σφαγέα...

Δεν είναι που ξέχασα να ερωτεύομαι.
Είναι που το κόκκινο πολιτικοποιήθηκε
και το ήθελα αθώα πονηρό
κι αλλιώτικα επικίνδυνο...

~Επώδυνο~

Ο πιο επώδυνος Θάνατος είναι αυτός που μετά ... επιΖείς...

------------------

Ντυθείτε Εαυτό που Αντέχει. 

Δε φτάσαμε ακόμη ούτε στα μισά της Διαδρομής.

ILLusion ή απλά Ζωής Φωτογραφικό Στιγμιότυπο............

Την Φωτογραφία βρήκα να προσεύχεται στο ιερό της Φίλης μου Κωνσταντίνας Μιχου...
--------------------------------------------

Με το νύχι του δείκτη,

που τεντώνεται μία ίντσα πιο πέρα 

από το θράσος της φωνής μου πάνω στο ΑΜΗΝ της,

χαράζω το τσάκρα στο μέτωπο

και το αίμα λευτερώνεται,

ο αέρας εισπνέεται από τη λεύτερη σκέψη 

και το δωμάτιο πλημμυρίζει

-ενυδρείο σταυρωμένων Εαυτών...

Ψαρεύομαι από τα πρώτα δίχτυα

κι Εσύ με φωτογραφίΖεις νεκρή, γυμνή, πλέουσα, κλαίουσα

πιο αλμυρή από το αίμα, το λάθος, τον πνιγμό αυτοπροσώπως.

Μέσα μου στρέφεις το φακό.

Με παλάμες ανοιχτές παλεύω να κρύψω τα κρυμμένα μου, 

τα απόρρητα, 

τα δικά μου.

Μάταιος κόπος.

Ο Θεός είναι, λένε, πανταχού παρών.

Με διαπερνά, 

με διαλύει, 

με κρεμά στο αγκίστρι των Ψευδαισθήσεων της Γήινης Αντοχής μου.

ΜελανιάΖω.

Άδειασαν αγγεία και νευρώνες.

Αιμορραγώ θάλασσες.

Σπάνε τα νερά του τοκετού μου.

ΜαυρίΖω.

Βαθαίνω στον πόνο της γέννας. 

Γεννώ καταδίκες Ελπίδας 

μέσα από ουρλιαχτά παιδικής προσευχής.

Στα λέπια μου επάνω γλιστρά ο Σταυρός μου

και λυτρώνομαι.

Δεν είναι του φακού το Κλικ.

Ένα Μάτι είναι

-σε υπόγεια δάκρυα βυθισμένο-

που κλείνει συνωμοτικά

και με απαΘανατίΖει

τις Ώρες που βγαίνω από τον Εαυτό μου

και ψευδαισθητικά εισακούγομαι

σαν Προσευχή Παιδιού σε κρίση ειλικρίνειας

ενός εφιάλτη,

ή μιας Ζωής με Αποκλειστικότητα Θανάτου.

Ρόλοι

Η φωτογραφία παίΖει το Ρόλο της ΕΔΩ:

http://wolfeyebrows.wordpress.com/2011/06/08/wolfs-breath/

------------------------

Μέγας Σκηνοθέτης
είναι αυτός που κρύβει τον Ιδανικό Εαυτό του
μέσα σε αποτρόπαιους Ρόλους Ζωής,
ώστε αν αγαπηθεί
-ως απόρροια μη μαζοχιστικής τάσης του συμπρωταγωνιστή-
να επιχειρήσει αναστροφή
του παρονομαστή των Υπαρξιακών Θεαμάτων...

Ησυχαστήριο

Η Φωτογραφία αλιεύτηκε από ΕΔΩ:  

http://salliarnold.blogspot.gr/2012/04/mirror-figures.html

--------------------------------------------------------------------------

ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015

Κάθε φορά που αποφασίΖω Φυγή, ποτέ δεν κοιτώ πίσω. Ποτέ δεν ετοιμάζω βαλίτσες. Ποτέ δεν παίρνω μνήμες μαζί. Και από τον Εαυτό, ένα κομμάτι του επιτρέπω να με συνοδεύσει. Το πιο σκοτεινό. Κάθε φορά που αυτοφυγαδεύομαι, φροντίζω να συμβεί προς την νυχτωμένη πλευρά του Νου.

Δεν είμαι θρήσκια, μα στη νηστεία μου είμαι συνεπής. Όταν πλησιάΖει η Σαρακοστή μου το προαισθάνομαι. Κινητή Γιορτή μου! Συμβαίνει ακανόνιστα, έξω από προβλέψιμες επαναλήψεις, μόνο υπό συνθήκες απόλυτης ανάγκης εξαγνισμού. Ιεροτελεστικά Ζω. Αν μου αφαιρέσεις τη Μεθοδολογία αλλοιώνομαι. Γίνομαι ένα με κείνο το Τίποτα που δεν γεννά Σύμπαντα... παρά μόνο μολύνει, πολλαπλασιάζοντας με το Μηδέν του, τον άξονα των Αριθμών, που υπολογίΖουν τις στιγμές που ΑξίΖουν.

Ιεροτελεστικά Ερωτεύομαι, Αναπνέω και Υπάρχω. Μέσα από εξατομικευμένα χρονοδιαγράμματα ελεύθερου σχεδίου προγραμματίζεται αυτόκλητα η Ζωή μου. Δε με ρωτά ποτέ. Μόνο κάθε πρωί μ' ενημερώνει για όσα πρόκειται να συμβούν. Ψέματα!... Μόνο κάθε πρωί την ενημερώνω για όσα έχω σκοπό να συμβούν!... Ψέματα!... Μόνο κάθε πρωί παίΖουμε στα ζάρια η καθεμιά τις επιθυμίες της για τη μέρα που ξημέρωσε και όποια κερδίσει στον τζόγο του ανταγωνισμού, επικρατεί, και η άλλη κάνει θυσίες Σκλάβας, που υπηρετεί Ιερούς Σκοπούς!...
Λάθος ζαριά μου... Μεθοδικά θυσιάζομαι...

Το Σπίτι ελεύθερα στοχεύεται από μισθοφόρους Κινδύνους. Σαρώνεται οπτικά, με την κάννη σε ετοιμότητα, απ' άκρη σ' άκρη. Είχα ξεχάσει πάλι ανοιχτά τα παντζούρια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα έδινα έντονο στίγμα παρουσίας και θα ήταν εύκολη η εστίαση, η βολή και ο στόχος... μα είχα ένα ελάττωμα, που λειτούργησε ως προτέρημα!
Τέτοιες ώρες εκτιμώ βαθιά το ελαφροΐσκιωτο ιδίωμα του Εαυτού μου: δε με πιάνουν οι σφαίρες!

Γυμνή δεν φαίνομαι. Χωρίς περίγραμμα διασχίΖω το διάδρομο προς το μπάνιο. Ο καθρέφτης τυφλός, δεν συλλαμβάνει τη Σκέψη, το Σχήμα της, τη Βαρύτητα ή την Ελαφρότητά της.... Ο Καθρέφτης για να σου δώσει σημασία, πρέπει να είσαι φτιαγμένος από Ύλη. Αρνούμαι. Τον υποτιμώ και η αδιαφορία όντως τον σκοτώνει. Μόλις πλυθώ, οι σταγόνες που κυλούν στο πρόσωπο δίνουν αχνό παρόν. Ο Ελεύθερος Σκοπευτής το αντιλαμβάνεται και πυροβολεί. Στεγνώνω, λόγω υψηλής θερμοκρασίας εγρήγορσης. Χάνομαι ξανά. Οι σφαίρες βρίσκουν τον Καθρέφτη στο τσάκρα του. Αιμορραγεί, λιγοψυχά, πεθαίνει... Του χαμογελώ. Καθρεφτίζεται στα μάτια μου η κάθε ρωγμή του... κάθε του θρύψαλο. Όλη η δεισιδαιμονία του ραγίσματος, ένα φτέρνισμα του χρόΝου μου. 7 Χρόνια προεοίμαζα τις 7 Ζωές που θα ζήσω. 7 Κύκλους διέγραψα πάνω στα 4 στοιχεία της Φύσης μου. ΩριμάΖω μέσα από τους Θανάτους κι έμαθα ήδη να μετρώ ως το 7 και σ' όλα τα πολλαπλάσιά του.

Αυτοφυγαδεύομαι απόψε. Έχασα μία Ζαριά το πρωί. Κέρδισα έναν Εαυτό το βράδυ. Νηστεία κι Απομόνωση. Τίμημα Εξαγνισμού. Πρέπει να κόψω τον τζόγο με τα Αόρατα Πνεύματα. Οι Αντοχές τους υπερβαίνουν την Ανθρώπινη Φύση μου και πάντα με καλούν να πληρώσω με το δικό τους υπερτιμημένο νόμισμα, που μου προκαλεί πτώχευση, εξαντλώντας όλα μου τ' αποθέματα! Ξεκινά μια Σαρακοστή που θα διαρκέσει τόσο, όσο θα χρειαστεί για να ξοφλήσω τα χρέη στον κρουπιέρη ιδιωτικό Θεό μου.

Από το πρωί μία Φωνή μουρμουρίΖει οδηγίες προσανατολισμού. Αντρική Φωνή. Με τους Κινδύνους πάντα τα πήγαινα καλύτερα, απ'ότι με τις Θηλυκές Ασφάλειες Ζωής. Ακολουθώ τις οδηγίες. Οι Εποχές διασχίζονται σαν Συναισθηματικά Τοπία. Κλαίω, γελάω, φοβάμαι, φθινοπωριάζω, χειμωνιάζομαι, πρασινίΖω, ανθίΖω, κλαδεύομαι, ψηλώνω, ακρωτηριάζομαι, διασχίΖω, διασχίΖομαι, μεταμορφώνομαι και έτσι μόνο μεγαλώνω.

Ο Δρόμος στενός. Μισή πατούσα επιθυμίας. Και κινείται. Σαν Φίδι κινείται πάνω στο χώμα του Χρόνου μου. Κάθε που σηκώνω το πόδι μου για διασκελισμό, πρέπει να ισορροπήσω και να σημαδέψω σωστά, ώστε να γλιτώσω το γκρέμισμα της ταλάντωσης. Ακροβατώ στη Φυγή. Δύσκολο εγχείρημα, γιατί πριν καλά καλά απομακρυνθείς από τη γήινη γειτονιά σου, όλη η πόλη γαντζώνεται πάνω σου και -χωρίς επίτονο- επικίνδυνα σού μετατοπίζει το κέντρο βάρους. Διδάσκεται η ισορροπία. Όπως και η απώλειά της. 7 μαθήματα Ζωής μέσα σε ένα Ησυχαστήριο Σκέψεων. Τα υπόλοιπα 5 κρυμμένα κάτω από τις λέξεις, τις εξομολογήσεις, τα βήματα.

Όσο αλλάζει η μορφολογία του Δρόμου, αλλάΖω κι Εγώ. Τσιμέντο, πλακάκι, χαλίκι, χωματόδρομος, χλόη. Όλα Εγώ. Τσιμέντο, πλακάκι, χαλίκι, χωματόδρομος, χλόη. Κύκλος Υλικών. Εξανθρωπίζομαι κάθε που επιστρέφω στην Χλόη. Μπαίνω ξανά μέσα μου. Εκεί, στο ησυχαστήριο του Δάσους, γυμνή αρχίζω να φαίνομαι. Έχω περίγραμμα, σκιά, υπόσταση, άγγιγμα. ΕμποδίΖω το Φως να περάσει. ΕμποδίΖω τον Άνεμο στη ροή του. Μα στο βλέμμα σου επιτρέπω να διασχίσει τ' Αόρατα Πνεύματα που κατοικούν μέσα μου...

Είπα Ψέματα πως αποφασίΖω Φυγή. Επιστροφή είναι. Επιστρέφω εκεί που ανήκω.

Ανήμερα της κάθε Γιορτής μου περνώ δοκιμασίες για να εισέλθω στον Ναό μου. Ο αληθινός Εαυτός μου πρέπει να διαπιστώσει αν έχω διατηρήσει τον Πυρήνα μου αμόλυντο. Διαφορετικά με επιστρέφει εκεί, στο μπάνιο. Σε πραγματικό χρόνο Γης. Ο Καθρέφτης δείχνει το πρόσωπό μου, το σώμα μου, την πληγή από τη σφαίρα του Χρόνου, την Ρυτίδα της Αλήθειας γύρω από τα μάτια μου, τον φόβο της αποτυχίας στις εξετάσεις της ημέρας, την αγωνία για το ραντεβού με τον Ιερέα που θα μου ζητήσει να εξομολογηθώ πίσω από το παραβάν του θορύβου μιας καθημερινότητας που ανακρίνει τις πιο Αθώες Πράξεις μου...

Περπάτησα όλο το Δρόμο. Το κινούμενο Φίδι. Έφτασα στο στόμα του με τη διχαλωτή γλώσσα. Μία Αλήθεια. Ένα Ψέμα. Όλα Ιερά Εδώ... Το στόμα στρέφεται πάνω μου και μετουσιώνεται σε παλάμη καλωσορίσματος. Ολόκληρη εισέρχομαι.

Δεν έχει τοίχους το Ησυχαστήριο. Δεν έχω Σώμα όταν εισέρχομαι. Δεν είμαι Εγώ, όπως με ξέρεις. Εδώ το όνομά μου αλλάΖει. Αποτελείται από δύο ερωτευμένους φθόγγους θροΐσματος μιας φυλλωσιάς, που ποτέ δεν φιλοξένησε Αυτόχειρα Ιούδα, ούτε δάκρυα ενός Χριστού που ετοιμάζεται να προσφέρει τον Εαυτό του θυσία στην Αμαρτωλή Ανθρωπότητα...

Εδώ, στο Ησυχαστήριο,  για να συνεχίσεις να διαβάΖεις τα συγγράμματα των Παραμυθιών, πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια της Σκέψης σου. Να ανεμίσεις. Να δεχτείς να περάσεις τις δοκιμασίες του πιο Αυστηρού κρυφού Εαυτού σου και να πυροβολήσεις τον καθρέφτη που τόσα χρόνια, κάθε πρωί, απεικονίζει την άσχημη πλευρά του προσώπου σου που γερνά....