Η Φωτογραφία αλιεύτηκε από ΕΔΩ:
--------------------------------------------------------------------------
ΒΙΒΛΙΟ "Συνεργός", Εκδόσεις Ars Poetica, 2015
Κάθε φορά που αποφασίΖω Φυγή, ποτέ δεν κοιτώ πίσω. Ποτέ δεν ετοιμάζω βαλίτσες. Ποτέ δεν παίρνω μνήμες μαζί. Και από τον Εαυτό, ένα κομμάτι του επιτρέπω να με συνοδεύσει. Το πιο σκοτεινό. Κάθε φορά που αυτοφυγαδεύομαι, φροντίζω να συμβεί προς την νυχτωμένη πλευρά του Νου.
Δεν είμαι θρήσκια, μα στη νηστεία μου είμαι συνεπής. Όταν πλησιάΖει η Σαρακοστή μου το προαισθάνομαι. Κινητή Γιορτή μου! Συμβαίνει ακανόνιστα, έξω από προβλέψιμες επαναλήψεις, μόνο υπό συνθήκες απόλυτης ανάγκης εξαγνισμού. Ιεροτελεστικά Ζω. Αν μου αφαιρέσεις τη Μεθοδολογία αλλοιώνομαι. Γίνομαι ένα με κείνο το Τίποτα που δεν γεννά Σύμπαντα... παρά μόνο μολύνει, πολλαπλασιάζοντας με το Μηδέν του, τον άξονα των Αριθμών, που υπολογίΖουν τις στιγμές που ΑξίΖουν.
Ιεροτελεστικά Ερωτεύομαι, Αναπνέω και Υπάρχω. Μέσα από εξατομικευμένα χρονοδιαγράμματα ελεύθερου σχεδίου προγραμματίζεται αυτόκλητα η Ζωή μου. Δε με ρωτά ποτέ. Μόνο κάθε πρωί μ' ενημερώνει για όσα πρόκειται να συμβούν. Ψέματα!... Μόνο κάθε πρωί την ενημερώνω για όσα έχω σκοπό να συμβούν!... Ψέματα!... Μόνο κάθε πρωί παίΖουμε στα ζάρια η καθεμιά τις επιθυμίες της για τη μέρα που ξημέρωσε και όποια κερδίσει στον τζόγο του ανταγωνισμού, επικρατεί, και η άλλη κάνει θυσίες Σκλάβας, που υπηρετεί Ιερούς Σκοπούς!...
Λάθος ζαριά μου... Μεθοδικά θυσιάζομαι...
Το Σπίτι ελεύθερα στοχεύεται από μισθοφόρους Κινδύνους. Σαρώνεται οπτικά, με την κάννη σε ετοιμότητα, απ' άκρη σ' άκρη. Είχα ξεχάσει πάλι ανοιχτά τα παντζούρια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα έδινα έντονο στίγμα παρουσίας και θα ήταν εύκολη η εστίαση, η βολή και ο στόχος... μα είχα ένα ελάττωμα, που λειτούργησε ως προτέρημα!
Τέτοιες ώρες εκτιμώ βαθιά το ελαφροΐσκιωτο ιδίωμα του Εαυτού μου: δε με πιάνουν οι σφαίρες!
Γυμνή δεν φαίνομαι. Χωρίς περίγραμμα διασχίΖω το διάδρομο προς το μπάνιο. Ο καθρέφτης τυφλός, δεν συλλαμβάνει τη Σκέψη, το Σχήμα της, τη Βαρύτητα ή την Ελαφρότητά της.... Ο Καθρέφτης για να σου δώσει σημασία, πρέπει να είσαι φτιαγμένος από Ύλη. Αρνούμαι. Τον υποτιμώ και η αδιαφορία όντως τον σκοτώνει. Μόλις πλυθώ, οι σταγόνες που κυλούν στο πρόσωπο δίνουν αχνό παρόν. Ο Ελεύθερος Σκοπευτής το αντιλαμβάνεται και πυροβολεί. Στεγνώνω, λόγω υψηλής θερμοκρασίας εγρήγορσης. Χάνομαι ξανά. Οι σφαίρες βρίσκουν τον Καθρέφτη στο τσάκρα του. Αιμορραγεί, λιγοψυχά, πεθαίνει... Του χαμογελώ. Καθρεφτίζεται στα μάτια μου η κάθε ρωγμή του... κάθε του θρύψαλο. Όλη η δεισιδαιμονία του ραγίσματος, ένα φτέρνισμα του χρόΝου μου. 7 Χρόνια προεοίμαζα τις 7 Ζωές που θα ζήσω. 7 Κύκλους διέγραψα πάνω στα 4 στοιχεία της Φύσης μου. ΩριμάΖω μέσα από τους Θανάτους κι έμαθα ήδη να μετρώ ως το 7 και σ' όλα τα πολλαπλάσιά του.
Αυτοφυγαδεύομαι απόψε. Έχασα μία Ζαριά το πρωί. Κέρδισα έναν Εαυτό το βράδυ. Νηστεία κι Απομόνωση. Τίμημα Εξαγνισμού. Πρέπει να κόψω τον τζόγο με τα Αόρατα Πνεύματα. Οι Αντοχές τους υπερβαίνουν την Ανθρώπινη Φύση μου και πάντα με καλούν να πληρώσω με το δικό τους υπερτιμημένο νόμισμα, που μου προκαλεί πτώχευση, εξαντλώντας όλα μου τ' αποθέματα! Ξεκινά μια Σαρακοστή που θα διαρκέσει τόσο, όσο θα χρειαστεί για να ξοφλήσω τα χρέη στον κρουπιέρη ιδιωτικό Θεό μου.
Από το πρωί μία Φωνή μουρμουρίΖει οδηγίες προσανατολισμού. Αντρική Φωνή. Με τους Κινδύνους πάντα τα πήγαινα καλύτερα, απ'ότι με τις Θηλυκές Ασφάλειες Ζωής. Ακολουθώ τις οδηγίες. Οι Εποχές διασχίζονται σαν Συναισθηματικά Τοπία. Κλαίω, γελάω, φοβάμαι, φθινοπωριάζω, χειμωνιάζομαι, πρασινίΖω, ανθίΖω, κλαδεύομαι, ψηλώνω, ακρωτηριάζομαι, διασχίΖω, διασχίΖομαι, μεταμορφώνομαι και έτσι μόνο μεγαλώνω.
Ο Δρόμος στενός. Μισή πατούσα επιθυμίας. Και κινείται. Σαν Φίδι κινείται πάνω στο χώμα του Χρόνου μου. Κάθε που σηκώνω το πόδι μου για διασκελισμό, πρέπει να ισορροπήσω και να σημαδέψω σωστά, ώστε να γλιτώσω το γκρέμισμα της ταλάντωσης. Ακροβατώ στη Φυγή. Δύσκολο εγχείρημα, γιατί πριν καλά καλά απομακρυνθείς από τη γήινη γειτονιά σου, όλη η πόλη γαντζώνεται πάνω σου και -χωρίς επίτονο- επικίνδυνα σού μετατοπίζει το κέντρο βάρους. Διδάσκεται η ισορροπία. Όπως και η απώλειά της. 7 μαθήματα Ζωής μέσα σε ένα Ησυχαστήριο Σκέψεων. Τα υπόλοιπα 5 κρυμμένα κάτω από τις λέξεις, τις εξομολογήσεις, τα βήματα.
Όσο αλλάζει η μορφολογία του Δρόμου, αλλάΖω κι Εγώ. Τσιμέντο, πλακάκι, χαλίκι, χωματόδρομος, χλόη. Όλα Εγώ. Τσιμέντο, πλακάκι, χαλίκι, χωματόδρομος, χλόη. Κύκλος Υλικών. Εξανθρωπίζομαι κάθε που επιστρέφω στην Χλόη. Μπαίνω ξανά μέσα μου. Εκεί, στο ησυχαστήριο του Δάσους, γυμνή αρχίζω να φαίνομαι. Έχω περίγραμμα, σκιά, υπόσταση, άγγιγμα. ΕμποδίΖω το Φως να περάσει. ΕμποδίΖω τον Άνεμο στη ροή του. Μα στο βλέμμα σου επιτρέπω να διασχίσει τ' Αόρατα Πνεύματα που κατοικούν μέσα μου...
Είπα Ψέματα πως αποφασίΖω Φυγή. Επιστροφή είναι. Επιστρέφω εκεί που ανήκω.
Ανήμερα της κάθε Γιορτής μου περνώ δοκιμασίες για να εισέλθω στον Ναό μου. Ο αληθινός Εαυτός μου πρέπει να διαπιστώσει αν έχω διατηρήσει τον Πυρήνα μου αμόλυντο. Διαφορετικά με επιστρέφει εκεί, στο μπάνιο. Σε πραγματικό χρόνο Γης. Ο Καθρέφτης δείχνει το πρόσωπό μου, το σώμα μου, την πληγή από τη σφαίρα του Χρόνου, την Ρυτίδα της Αλήθειας γύρω από τα μάτια μου, τον φόβο της αποτυχίας στις εξετάσεις της ημέρας, την αγωνία για το ραντεβού με τον Ιερέα που θα μου ζητήσει να εξομολογηθώ πίσω από το παραβάν του θορύβου μιας καθημερινότητας που ανακρίνει τις πιο Αθώες Πράξεις μου...
Περπάτησα όλο το Δρόμο. Το κινούμενο Φίδι. Έφτασα στο στόμα του με τη διχαλωτή γλώσσα. Μία Αλήθεια. Ένα Ψέμα. Όλα Ιερά Εδώ... Το στόμα στρέφεται πάνω μου και μετουσιώνεται σε παλάμη καλωσορίσματος. Ολόκληρη εισέρχομαι.
Δεν έχει τοίχους το Ησυχαστήριο. Δεν έχω Σώμα όταν εισέρχομαι. Δεν είμαι Εγώ, όπως με ξέρεις. Εδώ το όνομά μου αλλάΖει. Αποτελείται από δύο ερωτευμένους φθόγγους θροΐσματος μιας φυλλωσιάς, που ποτέ δεν φιλοξένησε Αυτόχειρα Ιούδα, ούτε δάκρυα ενός Χριστού που ετοιμάζεται να προσφέρει τον Εαυτό του θυσία στην Αμαρτωλή Ανθρωπότητα...
Εδώ, στο Ησυχαστήριο, για να συνεχίσεις να διαβάΖεις τα συγγράμματα των Παραμυθιών, πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια της Σκέψης σου. Να ανεμίσεις. Να δεχτείς να περάσεις τις δοκιμασίες του πιο Αυστηρού κρυφού Εαυτού σου και να πυροβολήσεις τον καθρέφτη που τόσα χρόνια, κάθε πρωί, απεικονίζει την άσχημη πλευρά του προσώπου σου που γερνά....
Δεν είμαι θρήσκια, μα στη νηστεία μου είμαι συνεπής. Όταν πλησιάΖει η Σαρακοστή μου το προαισθάνομαι. Κινητή Γιορτή μου! Συμβαίνει ακανόνιστα, έξω από προβλέψιμες επαναλήψεις, μόνο υπό συνθήκες απόλυτης ανάγκης εξαγνισμού. Ιεροτελεστικά Ζω. Αν μου αφαιρέσεις τη Μεθοδολογία αλλοιώνομαι. Γίνομαι ένα με κείνο το Τίποτα που δεν γεννά Σύμπαντα... παρά μόνο μολύνει, πολλαπλασιάζοντας με το Μηδέν του, τον άξονα των Αριθμών, που υπολογίΖουν τις στιγμές που ΑξίΖουν.
Ιεροτελεστικά Ερωτεύομαι, Αναπνέω και Υπάρχω. Μέσα από εξατομικευμένα χρονοδιαγράμματα ελεύθερου σχεδίου προγραμματίζεται αυτόκλητα η Ζωή μου. Δε με ρωτά ποτέ. Μόνο κάθε πρωί μ' ενημερώνει για όσα πρόκειται να συμβούν. Ψέματα!... Μόνο κάθε πρωί την ενημερώνω για όσα έχω σκοπό να συμβούν!... Ψέματα!... Μόνο κάθε πρωί παίΖουμε στα ζάρια η καθεμιά τις επιθυμίες της για τη μέρα που ξημέρωσε και όποια κερδίσει στον τζόγο του ανταγωνισμού, επικρατεί, και η άλλη κάνει θυσίες Σκλάβας, που υπηρετεί Ιερούς Σκοπούς!...
Λάθος ζαριά μου... Μεθοδικά θυσιάζομαι...
Το Σπίτι ελεύθερα στοχεύεται από μισθοφόρους Κινδύνους. Σαρώνεται οπτικά, με την κάννη σε ετοιμότητα, απ' άκρη σ' άκρη. Είχα ξεχάσει πάλι ανοιχτά τα παντζούρια. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα έδινα έντονο στίγμα παρουσίας και θα ήταν εύκολη η εστίαση, η βολή και ο στόχος... μα είχα ένα ελάττωμα, που λειτούργησε ως προτέρημα!
Τέτοιες ώρες εκτιμώ βαθιά το ελαφροΐσκιωτο ιδίωμα του Εαυτού μου: δε με πιάνουν οι σφαίρες!
Γυμνή δεν φαίνομαι. Χωρίς περίγραμμα διασχίΖω το διάδρομο προς το μπάνιο. Ο καθρέφτης τυφλός, δεν συλλαμβάνει τη Σκέψη, το Σχήμα της, τη Βαρύτητα ή την Ελαφρότητά της.... Ο Καθρέφτης για να σου δώσει σημασία, πρέπει να είσαι φτιαγμένος από Ύλη. Αρνούμαι. Τον υποτιμώ και η αδιαφορία όντως τον σκοτώνει. Μόλις πλυθώ, οι σταγόνες που κυλούν στο πρόσωπο δίνουν αχνό παρόν. Ο Ελεύθερος Σκοπευτής το αντιλαμβάνεται και πυροβολεί. Στεγνώνω, λόγω υψηλής θερμοκρασίας εγρήγορσης. Χάνομαι ξανά. Οι σφαίρες βρίσκουν τον Καθρέφτη στο τσάκρα του. Αιμορραγεί, λιγοψυχά, πεθαίνει... Του χαμογελώ. Καθρεφτίζεται στα μάτια μου η κάθε ρωγμή του... κάθε του θρύψαλο. Όλη η δεισιδαιμονία του ραγίσματος, ένα φτέρνισμα του χρόΝου μου. 7 Χρόνια προεοίμαζα τις 7 Ζωές που θα ζήσω. 7 Κύκλους διέγραψα πάνω στα 4 στοιχεία της Φύσης μου. ΩριμάΖω μέσα από τους Θανάτους κι έμαθα ήδη να μετρώ ως το 7 και σ' όλα τα πολλαπλάσιά του.
Αυτοφυγαδεύομαι απόψε. Έχασα μία Ζαριά το πρωί. Κέρδισα έναν Εαυτό το βράδυ. Νηστεία κι Απομόνωση. Τίμημα Εξαγνισμού. Πρέπει να κόψω τον τζόγο με τα Αόρατα Πνεύματα. Οι Αντοχές τους υπερβαίνουν την Ανθρώπινη Φύση μου και πάντα με καλούν να πληρώσω με το δικό τους υπερτιμημένο νόμισμα, που μου προκαλεί πτώχευση, εξαντλώντας όλα μου τ' αποθέματα! Ξεκινά μια Σαρακοστή που θα διαρκέσει τόσο, όσο θα χρειαστεί για να ξοφλήσω τα χρέη στον κρουπιέρη ιδιωτικό Θεό μου.
Από το πρωί μία Φωνή μουρμουρίΖει οδηγίες προσανατολισμού. Αντρική Φωνή. Με τους Κινδύνους πάντα τα πήγαινα καλύτερα, απ'ότι με τις Θηλυκές Ασφάλειες Ζωής. Ακολουθώ τις οδηγίες. Οι Εποχές διασχίζονται σαν Συναισθηματικά Τοπία. Κλαίω, γελάω, φοβάμαι, φθινοπωριάζω, χειμωνιάζομαι, πρασινίΖω, ανθίΖω, κλαδεύομαι, ψηλώνω, ακρωτηριάζομαι, διασχίΖω, διασχίΖομαι, μεταμορφώνομαι και έτσι μόνο μεγαλώνω.
Ο Δρόμος στενός. Μισή πατούσα επιθυμίας. Και κινείται. Σαν Φίδι κινείται πάνω στο χώμα του Χρόνου μου. Κάθε που σηκώνω το πόδι μου για διασκελισμό, πρέπει να ισορροπήσω και να σημαδέψω σωστά, ώστε να γλιτώσω το γκρέμισμα της ταλάντωσης. Ακροβατώ στη Φυγή. Δύσκολο εγχείρημα, γιατί πριν καλά καλά απομακρυνθείς από τη γήινη γειτονιά σου, όλη η πόλη γαντζώνεται πάνω σου και -χωρίς επίτονο- επικίνδυνα σού μετατοπίζει το κέντρο βάρους. Διδάσκεται η ισορροπία. Όπως και η απώλειά της. 7 μαθήματα Ζωής μέσα σε ένα Ησυχαστήριο Σκέψεων. Τα υπόλοιπα 5 κρυμμένα κάτω από τις λέξεις, τις εξομολογήσεις, τα βήματα.
Όσο αλλάζει η μορφολογία του Δρόμου, αλλάΖω κι Εγώ. Τσιμέντο, πλακάκι, χαλίκι, χωματόδρομος, χλόη. Όλα Εγώ. Τσιμέντο, πλακάκι, χαλίκι, χωματόδρομος, χλόη. Κύκλος Υλικών. Εξανθρωπίζομαι κάθε που επιστρέφω στην Χλόη. Μπαίνω ξανά μέσα μου. Εκεί, στο ησυχαστήριο του Δάσους, γυμνή αρχίζω να φαίνομαι. Έχω περίγραμμα, σκιά, υπόσταση, άγγιγμα. ΕμποδίΖω το Φως να περάσει. ΕμποδίΖω τον Άνεμο στη ροή του. Μα στο βλέμμα σου επιτρέπω να διασχίσει τ' Αόρατα Πνεύματα που κατοικούν μέσα μου...
Είπα Ψέματα πως αποφασίΖω Φυγή. Επιστροφή είναι. Επιστρέφω εκεί που ανήκω.
Ανήμερα της κάθε Γιορτής μου περνώ δοκιμασίες για να εισέλθω στον Ναό μου. Ο αληθινός Εαυτός μου πρέπει να διαπιστώσει αν έχω διατηρήσει τον Πυρήνα μου αμόλυντο. Διαφορετικά με επιστρέφει εκεί, στο μπάνιο. Σε πραγματικό χρόνο Γης. Ο Καθρέφτης δείχνει το πρόσωπό μου, το σώμα μου, την πληγή από τη σφαίρα του Χρόνου, την Ρυτίδα της Αλήθειας γύρω από τα μάτια μου, τον φόβο της αποτυχίας στις εξετάσεις της ημέρας, την αγωνία για το ραντεβού με τον Ιερέα που θα μου ζητήσει να εξομολογηθώ πίσω από το παραβάν του θορύβου μιας καθημερινότητας που ανακρίνει τις πιο Αθώες Πράξεις μου...
Περπάτησα όλο το Δρόμο. Το κινούμενο Φίδι. Έφτασα στο στόμα του με τη διχαλωτή γλώσσα. Μία Αλήθεια. Ένα Ψέμα. Όλα Ιερά Εδώ... Το στόμα στρέφεται πάνω μου και μετουσιώνεται σε παλάμη καλωσορίσματος. Ολόκληρη εισέρχομαι.
Δεν έχει τοίχους το Ησυχαστήριο. Δεν έχω Σώμα όταν εισέρχομαι. Δεν είμαι Εγώ, όπως με ξέρεις. Εδώ το όνομά μου αλλάΖει. Αποτελείται από δύο ερωτευμένους φθόγγους θροΐσματος μιας φυλλωσιάς, που ποτέ δεν φιλοξένησε Αυτόχειρα Ιούδα, ούτε δάκρυα ενός Χριστού που ετοιμάζεται να προσφέρει τον Εαυτό του θυσία στην Αμαρτωλή Ανθρωπότητα...
Εδώ, στο Ησυχαστήριο, για να συνεχίσεις να διαβάΖεις τα συγγράμματα των Παραμυθιών, πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια της Σκέψης σου. Να ανεμίσεις. Να δεχτείς να περάσεις τις δοκιμασίες του πιο Αυστηρού κρυφού Εαυτού σου και να πυροβολήσεις τον καθρέφτη που τόσα χρόνια, κάθε πρωί, απεικονίζει την άσχημη πλευρά του προσώπου σου που γερνά....
Μένω έκθαμβος. Πόσο ψηλά ακόμα θα φτάσεις... (χωρίς ερωτηματικό)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό ένα ύψος και μετά δεν υπάρχει πια κίνδυνος πτώσης... Μαθαίνεις να αιωρείσαι και να πλέεις στο άπειρο...
αφού είσαι τοσο ευέλικτη.. δεν σε φοβάμαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή