Αυτός ο ενισχυτής μέσα μου
αυτοτελής κι αυτοδημιούργητος
Υπεραξίες μετρά τις Αξίες μου
και με τοποθετεί σε ένα υπερφορτισμένο σύρμα Ακροβασίας
να αφήνω αποτυπώματα εγκαυμάτων
από υπερβολική προσκόλληση
σε κείνα που έρωτα γεννούν
και έρωτα ζητάνε...
Ισορροπώ αναπάντεχα
γιατί η Έλξη γίνεται Εμμονή
και με κρατά στο υψόμετρο της Επαφής
ακόμη κι όταν δέχομαι Επιθέσεις Αυτοκριτικής μου...
Το λούτρινο αρκουδάκι
εκδικήθηκε τα τόσα χρόνια πνιχτής μου αγκαλιάς
με το Άρωμά του να έχει εισχωρήσει στους πόρους μου
και να αγαπιέμαι πνιγμένα κι εγώ
από φόβο προς το Σκοτάδι μου...
Το εμμονικά αναμμένο Φως του βραδιΝού πορτατίφ
εκδικήθηκε τα τόσα βράδια ενοχλημένης φωταψίας
με τους ακροδέκτες του διακόπτη του
τοποθετημένους πια στο κύκλωμα των νευρώνων μου
κρατώντας αναμμένο το Φως της Τυραννικής Σκέψης
ακόμη κι όταν ο Ύπνος ερωτοτροπεί με το Κορμί μου...
Μετράω Επιστροφές εμμονικού μου Πάθους...
Επιχειρώ ρύθμιση του ενισχυτή...
Ρυθμίζεται σε μέση λειτουργία...
Πειραματίζομαι με το νέο καθεστώς μου...
Δυσλειτουργία:
το Αίμα δεν ανταποκρίνεται στην αλλαγή του ιξώδους...
η Αναπνοή δεν συγχρονίζεται με την ήρεμη Επαφή...
το Βλέμμα δεν σταθεροποιείται στις νέες οπτικές συντεταγμένες
απαγορευμένης εμβάθυνσης
η Γλώσσα δεν παύει να παράγει το γλυκόπικρο σάλιο της γεύσης που κολλά τον Νου...
Επαναφορά αρχικών ρυθμίσεων Εαυτού...
Ψάχνω το Αρκουδάκι μου...
Ανάβω το Πορτατίφ
και μέσα από Ερωτευμένες Αυτοχειρίες
αγκαλιάΖω το Σκοτάδι που μου στερεί τον Ύπνο
και μου χαρίΖομαι να αγαπιέμαι πνιχτά
και με Φόβο
μην αύριο ξυπνήσω εμΜΟΝΗκη με τον Εαυτό μου....
αυτοτελής κι αυτοδημιούργητος
Υπεραξίες μετρά τις Αξίες μου
και με τοποθετεί σε ένα υπερφορτισμένο σύρμα Ακροβασίας
να αφήνω αποτυπώματα εγκαυμάτων
από υπερβολική προσκόλληση
σε κείνα που έρωτα γεννούν
και έρωτα ζητάνε...
Ισορροπώ αναπάντεχα
γιατί η Έλξη γίνεται Εμμονή
και με κρατά στο υψόμετρο της Επαφής
ακόμη κι όταν δέχομαι Επιθέσεις Αυτοκριτικής μου...
Το λούτρινο αρκουδάκι
εκδικήθηκε τα τόσα χρόνια πνιχτής μου αγκαλιάς
με το Άρωμά του να έχει εισχωρήσει στους πόρους μου
και να αγαπιέμαι πνιγμένα κι εγώ
από φόβο προς το Σκοτάδι μου...
Το εμμονικά αναμμένο Φως του βραδιΝού πορτατίφ
εκδικήθηκε τα τόσα βράδια ενοχλημένης φωταψίας
με τους ακροδέκτες του διακόπτη του
τοποθετημένους πια στο κύκλωμα των νευρώνων μου
κρατώντας αναμμένο το Φως της Τυραννικής Σκέψης
ακόμη κι όταν ο Ύπνος ερωτοτροπεί με το Κορμί μου...
Μετράω Επιστροφές εμμονικού μου Πάθους...
Επιχειρώ ρύθμιση του ενισχυτή...
Ρυθμίζεται σε μέση λειτουργία...
Πειραματίζομαι με το νέο καθεστώς μου...
Δυσλειτουργία:
το Αίμα δεν ανταποκρίνεται στην αλλαγή του ιξώδους...
η Αναπνοή δεν συγχρονίζεται με την ήρεμη Επαφή...
το Βλέμμα δεν σταθεροποιείται στις νέες οπτικές συντεταγμένες
απαγορευμένης εμβάθυνσης
η Γλώσσα δεν παύει να παράγει το γλυκόπικρο σάλιο της γεύσης που κολλά τον Νου...
Επαναφορά αρχικών ρυθμίσεων Εαυτού...
Ψάχνω το Αρκουδάκι μου...
Ανάβω το Πορτατίφ
και μέσα από Ερωτευμένες Αυτοχειρίες
αγκαλιάΖω το Σκοτάδι που μου στερεί τον Ύπνο
και μου χαρίΖομαι να αγαπιέμαι πνιχτά
και με Φόβο
μην αύριο ξυπνήσω εμΜΟΝΗκη με τον Εαυτό μου....
η γραφη σου ειναι μοναδικη! χειμαρρος! σα τη ροσωικοτητα σου θαρρω! αδιαλυτη εις βαθος!
ΑπάντησηΔιαγραφήMayumi
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη κι αν η πρώτη εικόνα μου δηλώνει συνονθύλλευμα προσανατολισμών,
Υπάρχω κατά διαστήματα ήρεμη και ακίνητη,
ειδικά όταν θέλω να αφουγκραστώ βαθιές αλήθειες που εμπεριέχονται στον ψίθυρο που συνοδεύει.... Κραυγές....
Κάθε κλάμα μέσα του κρύβει μία Ικεσία...
Κάθε Εμμονή μέσα της κρύβει μία Ανάγκη που ζητά ΙκανοΠΟΙΗΣΗ...
Αγκομαχώντας σκαρφαλώνω στον Εαυτό της Όμορφης Εικόνας που κυκλοφορεί άρτιος στο Χώρο...
Εγώ πάντα μικρή, ανήλικη, ανάστροφα αγέννητη τα βράδια επιστρέφω στις παιδικές μου Εμμονές και με μείγματα από κλάματα και γέλια διαλύω τους Φόβους μου και μερικές φορές και τον Εαυτό μου...
μα..... ίσα που λίγο με παίρνει ο Ύπνος
το πρωί ξαναγεννιέμαι Ενήλικη, Γυναίκα στην όψη, και βγαίνω στην πόλη να αγοράσω γάλα, ψωμί, μακαρόνια, λαχανικά, απορρυπαντικά πλυντηρίου, και επιστρέφω χωρίς κανείς να έχει δει το μικρό Κορίτσι που κρατούσα από το χέρι και είχε μόνιμα στην Αγγαλιά ή στην Αγκαλιά του το Αρκουδάκι του.....
Υπάρχουν Κομβικά σημεία Ζωής, όπου όλα γίνονται Ένα...
Όπου οι Εαυτοί όλοι συμφιλιώνονται...
Όπου οι Φόβοι γίνονται Δύναμη...
Όπου το Χέρι δεν μένει άδειο, να κρατά παλιούς, ξεχασμένους Εαυτούς...
Όπου η Αγγαλιά ή Αγκαλιά γίνεται η πιο σφιχτή ευρυχωρία και μας τυλίγει χωρίς δισταγμούς και παιχνίδια στοιχημάτων με τον Εαυτό μας....
Η Avril τυχαία βρέθηκε μπροστά στην αναζήτησή μου, για μία Κοπέλα αγκαλιά με το αρκουδάκι της...
κι έτσι απέφυγα να προσθέσω μία δική μου αντίστοιχη Φωτογραφία....
Από την Φωτογραφία κρέμασα στην Είσοδο του Δωματίου της Ενηλικιωμένης μου Ζωής το:
"Here's to never growing Up"
ΕΚΦΡΑΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω πως η λέξη "ροσωικοτητα" του σχολίου αντιστοιχεί στην "προσωπικότητα", ε?...
Παιχνίδια του πληκτρολογίου...
Εδώ και 4 χρόνια οι Ιντερνετικοί μου Φίλοι με προειδοποιούν να σταματήσω ή να επιβραδύνω τις ταχύτητες Γραφής, γιατί ελλοχεύει κίνδυνος η Πηγή να στερέψει....
Απαντώ μόνιμα:
Όταν Διψάς
σκύβεις να πιεις Νάμα από την Πηγή
την ώρα που ρέει ασταμάτητα...
Είναι παράλογο να αποθηκεύεις γάργαρο νερό
για να το πιεις αργότερα...
Αυτή η μανία του Ανθρώπου γέννησε ίσως την ... απληστία....
Κάποτε που δεν υπήρχαν ντουλάπια, συρτάρια, θυρίδες, τράπεζες, ψυγεία,
ο Άνθρωπος δεν αποθήκευε, δεν αποταμίευε και κατανάλωνε όσα μπορεί να αντέξει η Όρεξή του....
Η Φύση πληθωρική προσέφερε τα απαραίτητα για κάθε Ανάγκη...
Μετά άρχισαν οι .... αποθηκεύσεις...
και μετά ακολούθησε το:
"Θέλω κι άλλο.... να έχω κι άλλο... για μετά.. πόσο μετά?... ΔΕΝ με νοιάζει... απλά να έχω... να έχω.. κι άλλο... κι άλλο... κι άλλο...."
Ειλικρινά δεν ξέρω από ΠΟΥ ξεπηδούν ΟΛΑ αυτά....
Θυμάμαι το παιδικό κειμενάκι "Μαγικό Μέρος"
Από που ξεπηδούν όλα αυτά?....
Δεν έχω ιδέα λοιπόν.....
Απλά ξεπηδούν.....
και όσο ρέει γάργαρο το Νάμα
σκύβω στην Πηγή και πίνω...
και κερνάω Φίλους από Καρδιάς,
όλους εκείνους που ακόμη κι αν δεν έχουμε γνωριστεί δια ζώσης, συστηθήκαμε άπειρες φορές μέσα από τα Νέα Κείμενα,
που το καθένα γεννά έναν Νέο ή μάλλον κρυμμένο μας Εαυτό......
....................και πάλι γυρίζουμε στα παλιά και γνώριμα.... οικία για μας....... δίχως ερωτηματικά....... έτσι απλά όμορφα.............
ΑπάντησηΔιαγραφήFrankne
εχθες μπηκα απο ενα λαπτοπ που δε πιανει το γραμμα "π" και γι αυτο εγραψα ετσι. ηξερα οτι θα καταλαβεις οτι κατι συνεβενε με το πληκτρο. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήδε νομιζω πως θα στερεψεις ποτε!!
αλλωστε στερευει ο ωκεανος;;;; ;)
Μερικές εμμονές είναι σωτήριες...
ΑπάντησηΔιαγραφήFrankne
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η Ομορφιά της Σταθερότητας
μέσα στον αδέσποτο, τρελό Χορό μας...
Όσο δεμένοι είμαστε με την Εμμονή μας
τόσο δεμένη και η Εμμονή με μας....
ΜοιάΖει του ΔεσμοΦύλακα που εκτίει κι Αυτός την ποινή του Ισοβίτη, φυλώντας τον αιωνίως μην και το σκάσει από το Κελί της Φυλακής του....
Φιλάκι - εμμονικό- κυρία Μαμά μου.......
ΕΚΦΡΑΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔ-Εμμονικά Χαμογελάω.....
Συμφωνώντας!.....
;-)))))))
Christina
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα επικαλεστώ και πάλι το Γνωμικό του Μίλτου Σαχτούρη που κοσμεί το φόντο του Τσαντιριού μου:
"Υπάρχει μονάχα όταν δε γίνεται αλλιώς"
Αυτή η Αναγκαιότητα Ύπαρξης υπογράφει την κάθε Εμμονή ως "Θεραπευτικό Βότανο" από ασθένειες στερητικών συνδρόμων.......