Όταν μεγαλώσω θα γίνω Άντρας...

{Η φωτογραφία εκλάπη από εδώ: http://7reasons.org/2010/03/17/7-reasons-you-dont-feel-like-a-real-man}

-Τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; ρώτησε η Μαμά...
-Άντρας... απάντησε το αγόρι...

Η Ιστορία, ανέκφραστη πάντα, κάθεται δίπλα μας και καταγράφει. Ο Λόγος έχει δύναμη. Ο Λόγος που ειπώνεται αφήνει σφραγίδα στα κεφάλαια της Ιστορίας, η οποία πάντα επιστρέφει, Ελεγκτής, για διαπιστώσεις και συμπεράσματα. Έγινε Άντρας το αγόρι?...
-------------------------------

-Χρόνια σου Πολλά, Μωρό μου, είπε η Γυναίκα στο τηλέφωνο...
Εκείνος χαμογέλασε και έγινε αισθητό από την ανάσα του. Ποιος λέει όχι στις γιορτές?...
-Θα τα πούμε το βραδάκι...
................
..............................
............................................
Από χθες σκέφτομαι το δώρο σου. Αν ήμουν Αντρας τί θα ήθελα?... Αστείο!... Δεν πάει έτσι.. Παίζω το παιχνίδι των συνειρμών. Ξεκινώ από τη λέξη Άντρας... Δεν καταλήγω πουθενά. "Το καλύτερο δώρο για έναν Άντρα είναι ένα σετ εσώρουχα για σένα!"  ακούγεται η φωνή της πωλήτριας στο πολυκατάστημα. "Το τμήμα εσωρούχων είναι στον 1ο όροφο. "

Βρέθηκα στον 1ο όροφο ακολουθώντας σχεδόν υπνωτισμένη  τη φωνή της σύγχρονης κοινωνίας, που όταν λέει "Άντρας" υπονοεί σεξουαλικές ορμές...  Αν δεν συμβαδίσω με την Επιταγή του Συνόλου, ξέρω πως θα βρεθεί  μία άλλη να σου προσφέρει δώρο ένα σετ Εσώρουχα και τον Εαυτό της μέσα, και θα μείνω μόνη να γιορτάζω επετείους χωρισμού... Δαγκώνω τη γλώσσα μου!... Φυσικά και δεν το ρισκάρω.... Εσώρουχα?... Εσώρουχα, λοιπόν!...  Είναι περίεργο γιατί συνειδητοποιώ πως τώρα επιλέγω το ...περιτύλιγμα του Δώρου. Το Δώρο τελικά θα είμαι ...Εγώ!... Πόσες Γυναίκες σήμερα θα γίνουν Δωράκια τυλιγμένες με σατέν κορδέλες και δερμάτινα φιογκάκια, για να εξασφαλίσουν πως ο Άντρας τους έμεινε ικανοποιημένος γιορτάζοντας την τιμητική του ως ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος πάνω σε ένα κρεβάτι με θέα τις Άγιες Καμπυλότητες?...

Κοιτάζω γύρω μου... Ο όροφος γεμάτος...Ανατριχιάζω... Ήθελα να σου χαρίσω μία μοναδικότητα και όλοι σήμερα θα λάβουν το ίδιο πακέτο Ηδονής από Γυναίκες "ψωνισμένες" στο υποκατάστημα Τάδε του 1ου ορόφου. Στρέφομαι στις σκάλες. Φεύγω ολοταχώς...

Βρέχει. Ο οδηγός του ταξί με βρίζει που περνώ τη διάβαση με κόκκινο. Έχει δίκιο! Άντρας κι αυτός, σήμερα γιορτάζει κι εγώ παραλίγο να του κάνω δώρο ένα δυστύχημα...

Σε σκέφτομαι. Δεν μπορείς να το νιώσεις. Μα αυτό είναι Δώρο. Στην επόμενη διασταύρωση η τροχαία κλείνει το δρόμο. Σε λίγο ξεκινά η πορεία των Οικοδόμων. Άντρες κι αυτοί. Ίσως με όλη τη σημασία της λέξης, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Δουλεμένοι Άντρες, που ξέρουν τί θα πει χτίζω ζωή πάνω σε θεμέλια. Δελεάζομαι να τους ακολουθήσω. Θέλω να δω πώς λάμπουν τα μάτια εκείνων που ακόμη αγωνίζονται για το Ιδανικό της Ζωής. Μωρό μου, συγχώρα με, μα έχω καιρό να δω τα μάτια σου να λάμπουν. Μόνο κλείνει πονηρά το ένα, όταν φοράω εκείνα τα εσώρουχα, που σήμερα αρνήθηκα να αγοράσω... Άλλη γενιά, θα μου πεις. Νοθεύει τις γενιές της η κοινωνία. Αραιώνει με νεράκι τον Αντρισμό. Τον περιορίζει στις τάδε ώρες και στα τάδε μέρη εκτόνωσης. Σε ένα γήπεδο ή σε ένα γραφείο, όπου κλείνονται επαγγελματικές συμφωνίες που εμπλέκουν μεγάλα κέρδη. Τον κολλά με tattoo σε μπράτσα και μυαλά φουσκωμένα και τον φτύνει μετά σε πολιτικά έδρανα, σε συνοικιακά μαγαζιά με νταηλίκια επώνυμης κουλτούρας και στάσης Ζωής. Νοθεύει η κοινωνία το Αντρικό Γονίδιο... και καμακώνει εύκολη λεία ο πεινασμένος Ψαράς... Επαγγελματικά, Ερωτικά, Κοινωνικά... Ακολουθώ τους οικοδόμους στην πορεία. Είμαι αστεία. Φορώ μαύρο φόρεμα και γόβες. Μα δε με κοιτά κανείς. Γίνομαι ένα με το πλήθος που φωνάζει συνθήματα και μετρά ρόζους στα χέρια και στη Ζωή του.

Φτάσαμε στο Σύνταγμα. Η πορεία συναντά τα ΜΑΤ. Άντρες κι αυτοί. Αστακοί, με αλεξίσφαιρα, μάσκες, γκλοπ, ασπίδες. Δώρα του Κράτους στους Άντρες που φροντίζουν την τάξη και την ασφάλεια της Χώρας. Εσύ, Μωρό μου, τί φροντίζεις?... Αλήθεια, φροντίζεις για την ασφάλειά μου?... Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ. Πάντα αφήνω υπονοούμενα Ανεξάρτητης και Δυναμικής Γυναίκας, μα είμαι ευάλωτη... λυγίζω και όντως θέλω Εσένα να διασφαλίσεις πως όταν διαλύομαι θα προστατεύεις τις αδυναμίες μου, μέχρι να γίνουν ξανά δυνάμεις... Την Τάξη μου?... Φροντίζεις την Τάξη της Ζωής μου?... Στο είχα πει από την αρχή: Είμαι Χάος. Θέλω έναν Άντρα να βάλει σε Τάξη τους πλανήτες και τα σκεπτόνιά μου...  Είμαι χαμένη στο πλήθος... Η Τάξη και η Ασφάλειά μου κινδυνεύουν. Δεν με ψάχνεις. Έχεις πάντα μία σιγουριά πως δύναμαι να επιβιώνω σε άγριες καιρικές συνθήκες... Ένας ηλικιωμένος μου απευθύνεται: "Η πορεία περιφρουρείται, μη φοβάσαι"...  Άντρας κι αυτός... Γιορτάζει. Του χαρίζω χαμόγελο... Ξεμακραίνω. Ούτε λεωφορεία, ούτε ταξί. Επιστρέφω με τα πόδια. Οι γόβες ανελέητες, καταβροχθίζουν τα πόδια μου. Υποφέρω, μα στέκομαι κυρία στο ύψος των δεκάποντων...  Τα πλακάκια μαζοχιστικά ξαπλώνουν κάτω από τα μυτερά βήματα. Στο πεζουλάκι ενός κλειστού, με λουκέτο, καταστήματος  ένας ναρκομανής. Άντρας κι αυτός... Δώρο δεν έχω να του προσφέρω... Ούτε η κοινωνία... Ούτε η Ζωή... Προσπερνάμε και οι τρεις από το σημείο... Εδώ δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος για γιορτές, Μωρό μου... Τα δικά σου στέκια βρίθουν από εορταστικές επετείους.... Κέρδισε η Ομάδα... Έκλεισε η Συμφωνία... Έπεσε το γκομενάκι...

Γκομενάκι?...

Κοιτάζω το είδωλό μου σε μία βιτρίνα... Ξεθωριασμένη από την πορεία της διαδήλωσης, κουρασμένη... Χωρίς δώρο στα χέρια... να αναρωτιέμαι τί σημαίνει  "Άντρας" σήμερα......
Σκέφτομαι τον Μπαμπά μου. Μέγα λάθος. Ξέρω. Μα στα μάτια μου το Ιδανικό του Άντρα το προσεγγίζει επιτυχώς!...  Άλλες εποχές, θα μου πεις πάλι... Κλασική Κόρη ερωτευμένη με τον Μπαμπά της, θα σου απαντήσω... Και Ναι.. άλλες εποχές...

Σήμερα ο Άντρας υποχωρεί, συμβιβάζεται, εθελοτυφλεί, παραμυθιάζεται, υποκρίνεται ... γιατί ΞΕΡΕΙ πως αν δεν υποδυθεί καλά το Ρόλο που του ανέθεσαν, δεν έχει άλλη επιλογή από το να σκίσει τα ημερολόγια που αναφέρουν παγκόσμιες ημέρες μιας βλακώδους υπενθύμισης,  να φορέσει την σιδερένια γροθιά στο Μυαλό του, να φορέσει το ανυποχώρητο Βήμα του, να σπάσει τις πόρτες στα μεγάλα γραφεία με τις καλοκουρδισμένες μαριονέτες και να αρπάξει πίσω το ΣΩΜΑ της ΖΩΗΣ μας που το τεμαχίζουν χωρίς αναισθητικό οι κομπογιαννίτες χειρούργοι που κι αυτοί με τη σειρά τους υποδύονται τους Άντρες....

Οι Άντρες σήμερα βολεύονται να συζητάνε για αθλητικά, ποτά, γυναίκες, και για πολιτικολογίες εκ του ασφαλούς, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, γιατί οι Αντρίκιες Κουβέντες σε Συζητήσεις Ουσίας είναι Μονόδρομος που οδηγεί στην ανάλογη Πράξη Ζωής...

Βγάζω τις γόβες... Με πέθαναν... Λαχανιάζω πάνω στις Σκέψεις... Δεν με ψάχνεις... Κοντεύω  να φτάσω στο γραφείο σου... Δώρο?... Εγώ!... όχι όμως τυλιγμένη σαν ηδονοσεξιστικό αντικείμενο... Εγώ, ως Γυναίκα... Περπατώ ξυπόλητη... το καλσόν σκίζεται... Γυναίκα!... γελάω πικρά... Και η Γυναίκα σήμερα, Μωρό μου, με πόσες πλάνες έχει ταΐσει την Αλήθεια της?... Ευτυχώς που δεν υπάρχει θυρωρός. Δε θα με άφηνε να περάσω...

Στο ασανσέρ δεν τολμώ να με κοιτάξω στον  καθρέφτη. Άντρας κι Αυτός... Δεν ξέρω τί γιορτάζει, μα θα θέλει το Δώρο του...
Πατώ το κουμπί του 1ου ορόφου, για το γραφείο σου. Ενστικτωδώς φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου. Ώρα: αργά το απόγευμα. Διασχίζω το διάδρομο... Η πόρτα σου κλειστή. Ψάχνω στην τσάντα μου το κλειδί... Σου έχω Έκπληξη, Μωρό μου...

-Μωρό μου?.........................

Δύο ποτήρια... Δύο Αρώματα... Μία γιορτή...  Ένας Άντρας...  Μία Κυρία... Ένα σετ εσώρουχα... και απρόσκλητη, Εγώ!!!...

Τί γιορτάζουν οι Άντρες σήμερα, είπαμε?....
..................
..............................
............................................

Η Ιστορία στεκόταν παραδίπλα... Επέστρεψε, ως όφειλε, να διαπιστώσει αν το αγόρι έγινε Άντρας... Και η Ιστορία ξέρει πως Άντρας θα πει...........................

Πολλή Τέχνη, ΠολυΤεχνείο Μηδέν...

Το Σκίτσο είναι από τον Φίλο μου Kalio και δημοσιεύτηκε στις 16-11-2013 στο ΚΑΡΦΙ.

------------------------

Από χθες κάθομαι δεμένη. Ένα φως ανύπαρκτο ευθυγραμμίζεται με τη μνήμη μου. Θυμάμαι. Ήμουν κι εγώ εκεί. Πολυτεχνείο, Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, 20 χρόνια μετά. 1993 πρωτοετής. Όχι δεν με βασάνισε κανείς, εκτός από τις Διαφορικές Εξισώσεις, εκτός από τις light αγωνίες της κάθε εξεταστικής. Άντεχα. Πλήθος πολύ, κουστουμαρισμένοι όδευαν ολοταχώς προς το δρόμο του ανταγωνισμού για μία θέση επιστήμονα στον ήλιο του δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα. Κανείς για τον "Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Νοητό". Υπαλληλίσκοι καλοπληρωμένοι. Καλοδουλεμένοι. Καλοκουρδισμένοι.

Σπατάλησα τόσα χρόνια σπουδών, χωρίς ένα βασανιστήριο Εαυτού. Μία ανάκριση βρε αδερφέ:
-Ποιο χρέος ανέλαβες να ξοφλήσεις?
- Να φάω ήρθα.

Με φάγανε οι επωνυμίες του Τίποτα. Οι ανωνυμίες του Κάτι. Μια Ζωή ο ανώνυμος πολίτης του Πλήθους. Πάντα χωμένος πίσω από σημαιάκια που ανεμίζουν ασθενικά . Ποτέ η φωνή μου δε συναθροίζεται. Πάντα χάνεται κάτω από τα συνθήματα που ουρλιάζουν τα μεγάφωνα. Κλέβουμε μνήμες από περασμένες εποχές να  ντύσουμε διαμαρτυρίες των 24ωρων ωρών. Τόσα Πολυτεχνεία "γιορτάσαμε" όντας φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Ούτε Ένα δε χτίσαμε μόνοι μας.

Ο φόβος του Θανάτου ενδυναμώνει την Ιδέα της Ζωής. Μπαρούφες. Ψευτοδιλήμματα φασιστικής νοοτροπίας σε καθημερινές δόσεις, για να μένουν τα προβατάκια στο μαντρί. Και έμειναν. Πάντα είχαν έναν Αστυνόμο να τα τρομάζει για να μην ξεπερνούν τα όρια και να εκτιμούν δήθεν αυτό που έχουν. Πάντα υπήρχε ένας Λύκος να απειλεί το στάβλο, για να μην φωνάζουν πολύ και δώσουν στίγμα, να μην ξεμακραίνουν από την Εντολή του Αρχιβοσκού. Ήθελα να βγούμε μία βόλτα μακρινή, να δούμε με τα μάτια μας αν υπάρχει στ' αλήθεια Λύκος. Κι αν Ναι, να αναμετρηθούμε μαζί του, να ματώσει αυτό το απαίδευτο σώμα μας, να τεντωθεί η Ψυχή,  να δοκιμάσουμε την γεύση που έχει η Ύπαρξη όταν μολύνεται από το μικρόβιο της Ελευθερίας, όταν αρρωσταίνει από το μικρόβιο της Διεκδίκησης, όταν τραυματίζεται για να γίνει Άνθρωπος ο άνθρωπος.

Δε με βασάνισε ποτέ κανείς. Δεν με κλείσανε σε κελί ανήλιαγο. Δεν μου ασκήθηκε ωμή βία. Μόνο μασκαρεμένη, μα σ' αυτήν δε μου έμαθε κανείς πώς να απαντώ. Δεν ήρθαν να με ανακρίνουν, να μου ζητήσουν να ομολογήσω. Έτσι, δε είχα Τί να κρύψω και από Ποιον. Τα έλεγα όλα. Φλυαρούσα Αλήθειες που δεν κόστιζαν τίποτα ή κόστισαν μία ολόκληρη Ζωή χαμένη στον Απόηχο Εορταστικών Επετείων Εξέγερσης. Κατέθετα στεφάνια εις την Μνήμην. Αφειδώς, ενώπιον της κάμερας, για να υπάρχει ένα ντοκουμέντο κι από μένα. Ήμουν στο Πολυτεχνείο, 20 χρόνια μετά. 1993 πρωτοετής στη σχολή. Δεν πολέμησα ποτέ. Με πολέμησαν, μα δεν το έμαθε η Ιστορία, δεν το έμαθα ούτε κι Εγώ. Στη Γυάρο ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου. Και το νησί δεν καταδέχεται νομίζω να με φιλοξενήσει. Δεν μαγαρίζει έτσι το αίμα και τον ιδρώτα όσων πότισαν το χώμα του. Κατανοώ. Κάθομαι παράμερα να μην ενοχλήσω την Ιστορία, να μην μπω στα πόδια της την ώρα που ψάχνει τους επόμενους Ήρωες.

Πέρασαν άλλα 20 χρόνια από το '93. Θυμήθηκαν πως υπάρχω. Με εντόπισαν μέσα στην ιερή μου Ανωνυμία. Ήρθαν σύσσωμοι οι Στρατοί να με ανακρίνουν να πω κι άλλα, να δώσω κι άλλα. Δεν κατάλαβα τί έγινε. Βρέθηκα στο κελί. Ποτέ μόνη. Πάντα με τον τάδε αριθμό ταυτότητας που μαρτυρά την αριθμητική μου επωνυμία μέσα στο πλήθος. Το κελί τεράστιο. Μην σου πω ίσα με μία Μεγάλη Ελλάδα, σαν εκείνη που ενέπνεε κάποτε την Μεγάλη Ιδέα. Όλοι στη σειρά. Ουρές ανθρώπων. Σε τράπεζες, νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, στον ΟΑΕΔ, άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, πεινασμένοι. Η κάμερα καταγράφει εν έτει 2013 ένα σύγχρονο Άουσβιτς. Οι αλυσίδες, οι χειροπέδες, οι πανομοιότυπες στολές των Φυλακισμένων Εαυτών μας δεν φαίνονται  με γυμνό μάτι. Ευτυχώς οι Κρατικές Ασκήσεις της Κρατικής Παιδείας, που προηγήθηκαν, κατέστρεψαν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα και κανείς ΔΕ βλέπει σωστά. Μόνο σκιές διακρίνουμε... μία υποψία Φασισμού που χορεύει πάνω από το βιασμένο, νεκροζώντανο σώμα της Δημοκρατίας. Οι Αρχαίοι όλοι Ζουν. Μη φοβάσαι. Τους διαβάζουμε κάθε μέρα. Υπάρχει ελευθερία επιλογής. Επιλογή δεν υπάρχει. Ο διακόπτης του διαδρόμου γύρισε στο "Too Fast" και έτσι δεν προλαβαίνει η Αλήθεια να απορροφηθεί από το αίμα που κινεί τον Εγκέφαλο. Τυφλοί, λοιπόν και στα μάτια και στον Νου.

 Ο ανακριτής μας πάντα φορά κουκούλα. Ξέρουμε το όνομά του, το έχουμε διαβάσει σε τόσες Αναρτήσεις Ποιημάτων. "Είναι ο Φασισμός, Ηλίθιε". Δεν είναι ποίημα αυτό, ξέρω... ή μήπως είναι;

Κάθομαι σταυροπόδι. Φοβάμαι να καθίσω άνετα. Οι βιαστές πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα κι από τις φήμες! Ψάχνω τρόπο να βάλω σταυροπόδι και το Μυαλό μου! Δέχομαι κακοΠοιήσεις. Γλοιώδη ακροδάχτυλα συνθέτουν στους νευρώνες του Εγκεφάλου μου μουσικές παιδεραστίας, ασελγώντας στα νεογέννητά μου Όνειρα. Κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά μου. Το ξέρω. Ο διπλανός ακούει σουξεδάκια στα ακουστικά του. Το βλέπω στη φάτσα του. Αποχαυνωμένος στα ηδονοτράγουδα χαριεντίζεται με τις παραισθησιογόνες φαντασιώσεις του Τίποτα. Η παλάμη του ιδρωμένη. Μαστουρωμένος από γυμνές γυναίκες που παρελαύνουν στο πεινασμένο μυαλό του, Ηλεκτρισμένος από τα γυμνά καλώδια που τρυπούν τη φλέβα στο χέρι του, ώστε το "φάρμακο" της Wi-Fi ύπνωσης να δράσει σε χρόνο dt, πριν ξεκινήσουν και φέτος τα Συνθήματα για το Πολυτεχνείο του '73.

Λογοκρισία μηδενική. Σήμερα δεν κόβεται τίποτα. Έτσι, ορίζεται η ψευδοελευθερία. Αφήσανε τον Πεινασμένο λυτό μέσα στο λαβύρινθο. Βρες και φάε ανθρωπάκο. Self Service... Φάε Ηδονή, Φάε Φιλοσοφία, Φάε Σκουπίδια, Φάε Μπρεχτ, Φάε Τσιντσιολίνες, Φάε Μνήμες Ηρωισμού, Φάε Ενημέρωση, Πληροφόρηση, Ψυχαγωγία... Φάε να χορτάσεις.... Τρέξε όμως, γιατί δε θα προλάβεις να φας από όλα κι από λίγο... Πολλή Τροφή. Πολλή Τέχνη. ΠολυΤεχνείο Μηδέν.

Εσύ τρέχεις, ανθρωπάκο. Ο Πόλεμος μαίνεται. Ένα Παιδί πίσω στα Παρασκήνια της Ζωής ακόμη αφηγείται: "Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου. Ναι, ήμουν εκεί."

Κι εγώ μουρμουρίζω στο κελί με τους πολλούς:
Το αίμα δεν είναι δικό μου. 
Είναι της Κοινωνίας, που έχασε την παρθενιά της.. Ο Βιαστής ασύλληπτος τόσα χρόνια ...κι άλλα τόσα ακόμη... γιατί, ανθρωπάκο, συνήθισες στις οθόνες να βλέπεις, σαν σίριαλ, τα Γεγονότα.

Πολλή Τέχνη. ΠολυΤεχνείο Μηδέν.

Η Γραμματέας

Σημείο κλοπής εικόνας: http://lukedtl.blogspot.gr/2010/09/mystic-adventures-in-surreal-world.html

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Πίσω από όσα φαίνονται
το γραφείο
κλίνη εντατικής παρακολούθησης.
Το καλώδιο με νοσοκομειακή πεταλούδα
καρφιτσωμένο στο χέρι σου
με το ποντίκι να ροκανίζει φλέβες κι αρτηρίες.
Μία τενοντίτιδα κουμπώνει σαν κόσμημα
στον αριστερό σου καρπό.
Περιουσία τα συμπτώματα.
Απ' αυτά αξιολογείσαι κι ελπίζεις Προαγωγή.
Ενέσιμος ο καφές
τονώνει την Αντοχή και το νευρικό σου Χαμόγελο.
Το ταγέρ εφαρμόζει με ράμματα χειρουργικης ουλής
πάνω στην σπονδυλική σου στήλη
και γύρω από την μέση
που συγκεντρώνει και το βάρος
από τα ηδονικά βλέμματα των πεινασμένων.

Διαβιβαστικό ΠόΝου
συντάσσεται με καλλιγραφία ειλικρίνειας.

Ημερομηνία: κάθε Σήμερα
Πρωτόκολλο: επόμενο της προηγούμενης Αναφοράς
Θέμα: Λευκή Αναρρωτική Άδεια, εν ώρα εργασίας

Η δυσκαμψία των αρθρώσεων εντείνεται
το εβένινο γραφείο μεταγγίζει ιδιότητες στατικότητας
στο σώμα
και στη σκέψη.
Οι πόνοι μηχανικοί, αντανακλαστικοί, φλεγμονώδεις.
Οι κόρες των ματιών σε διαστολή
η Άρνηση Συνεργασίας σε συστολή
το Εξιτήριό σου σε αναστολή.
Ο Διευθυντής αρνείται να υπογράψει.
Το έγγραφο τροφή στο στόμα του καταστροφέα.
Η υπερωριακή σου σκολίωση
θρέφει την υπερτροφία μιας καθωσπρέπειας.
Γράφεις υπερωρίες.

Οι κλειδώσεις φωτοτυπημένες με ακρίβειa.
Διάγνωση Ημέρας:

Θα ζήσεις και σήμερα
εφόσον οι ουρές πελατών έρπουν στο διάδρομο,
εφόσον τα mail τρωκτικά κλεισμένα σε κλουβί
περιμένουν εκτυπώσεις ελευθερίας,
εφόσον το ποντίκι πεινά ακόμη για τη ζεστή παλάμη σου
εφόσον ο Διευθυντής αγοράζει τη Ζωή σου
και πληρώνει μισοτιμής.

Ο μήνας κλείνει
και ο μισθός κατατίθεται στο λογαριασμό σου.

Μία χούφτα Delete
για να ξεχνάς τις παρενοχλήσεις.
Μία χούφτα Ανοσία
για να επιστρέφεις κάθε πρωί Υγιής.

~Αρπαχτή~

Δεν κάνω αρπαχτές. Το έχω δηλώσει. Δεν ξεφτιλίζομαι. Δεν ξεπουλιέμαι. Δεν βγαίνω στο κλαρί για  το γούστο κανενός. Δε χορεύω όταν γουστάρεις να χτυπήσεις το ντέφι σου και τα παλαμάκια σου. Δεν γίνομαι φερέφωνο, αντικείμενο, εργαλείο, σκαλάκι ν' ανεβείς, νούμερο να προσθέσεις.

Όταν θα το αποφασίσεις να έρθεις σαν Άντρας, φόρα τα παντελόνια σου και ζήτα με σε Γάμο.
Να παντρευτούμε την Επανάσταση και την Αξιοπρέπεια της Ζωής.
Να συνάψουμε μαζί της Σχέση Διαρκείας... από ΣΗΜΕΡΑ ως το "επ' αόριστον" του μέλλοντός μας.

Μην με ξαναπλησιάσεις για να μου προτείνεις Εκπτωτικές Απεργίες, όταν μας σαρώνουν ισοπεδωτικά {πλεονασμός, το ξέρω το σχήμα} τη Ζωή, μας λεηλατούν, μας κακοποιούν, μας ακρωτηριάζουν.
Τέρμα πια οι αρπαχτές των 24ωρων απεργιών της εθελοτυφλικής σου πολιτικής στάσης..

Παιχνίδια δεν παίζω.
Τη Δύναμη και τα Δικαιώματά μου τα γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν τα παζαρεύω στις λαϊκές αγορές των μικροπωλητών σου...

Δεν ντύνομαι Γκόμενα, ούτε Επαναστάτρια για μία μέρα...

Είμαι Γυναίκα, Πολίτης, Άνθρωπος όλο το Χρόνο και για όλη τη Ζωή μου... και αν δεν έχεις μία πρόταση σοβαρή και ανάλογη των περιστάσεων να μου κάνεις, μην ξαναπλησιάσεις στη γειτονιά μου, γιατί θα θεωρήσω προσβολή εις βάρος μου την πρόθεσή σου να με βγάλεις γκομενάκι στο κλαρί των πολιτικοοικονομικών νταβατζήδων του Σήμερα...

Trust

Οι μέρες θηρία ανθρωποφάγα.

Τις νύχτες εμπιστεύομαι.

Εκείνες που σε αγκαλιάζουν 

με τις φαρδιές αντρικές πυτζάμες

και σε φιλούν στο στόμα

χωρίς να σου κόβουν κομμάτια

Ψυχής...

Κατοικίδιο

Βιβλίο "Δύσκολη Υιοθεσία", Εκδόσεις λεξίτυπον, 2018

Πριν τον καφέ
κάθε πρωί
πρώτη δουλειά
το πρωινό
του κατοικιδίου.

Όλες οι κυρίες
είχαν σκυλάκια και γάτες.
Όλοι οι μόνοι
είχαν μία φωτιά.

Έτσι υιοθετηθήκαμε.
Δεν του φόρεσα λουρί.
Μου φόρεσε εκείνο.
Μη με χάσει.
Κουμπώθηκα,
μην χαθούμε.

Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.
Με γλείφει να ξυπνήσω,
με νανουρίζει να κοιμηθώ.

Δε μου φέρνει εφημερίδα,
ούτε παντόφλες.
Μόνο μια παράξενη συντροφιά
με σκιές στους τοίχους
σε παντομίμες αυτοσαρκασμού.

Γελάω.
Πάντα Γελάω.
Ακόμη κι όταν
σε κάθε γεύμα του
κόβω κομμάτια του Εαυτού μου
και το ταΐζω.

Και δε χορταίνει.
Και με κοιτάζει
με κείνα τα πελώρια
καστανής φωτιάς μάτια του
-όταν θέλει,  με υπνωτίζει
μ' αβάσταχτη ικεσία...

Και κόβω και όνειρα
ίσως και λίγη Ζωή
γεμίζω το πιάτο του ξανά
και το κοιτάζω
πώς καταβροχθίζει
τις μπουκιές μου,
το κρέας μου,
τα δημητριακά -θρεπτικά μου- όνειρα,
τις διάφανες αγάπες μου,
τα καλομαγειρεμένα μου σχέδια,
τους ωμούς μου ενδοιασμούς.

Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.

Ο Φόβος μου κι Εγώ.

Αγρίμια γνωριστήκαμε
και τόσο βαθιά αγαπηθήκαμε
στο τέλος.

Κατοικίδιο
ο ένας του άλλου.

~Αλεπού~

Επιμένεις να σχεδιάζεις

χάρτες Περιπέτειας

πάνω στα ίχνη του Χορού

μιας Αλεπούς,

την ώρα που ο κόσμος

δολοφονεί τους Χορευτές

και αγιοποιεί τους δήμιους...

Εισβάλλεις στον Κόσμο της

κι ας ξέρεις πως σε ακολουθούν

μυριάδες πληρωμένοι δολοφόνοι...

Αθώος πριν το Έγκλημα

-ούτε  καν Ηθικός Αυτουργός-

αθόρυβα κοντεύεις

να επιβεβαιώσεις

πως φέρει στη γούνα της

σχεδιασμένο το Χ ενός θησαυρού

από χέρι κοκκινογένη πειρατή,

που από μικρό παιδί ονειρεύεσαι

να κατακτήσεις...

Μετά

δε θα διστάσεις

με το ζεστό της αίμα,

το βελούδινο τρίχωμα της

να τυλίξεις την Υπεράσπισή σου

στο Δικαστήριο των Υπό Εξαφάνιση

Θηλυκών...

Άμυνά της

και καταδίκη της,

ο Χορός της...