Πριν τον καφέ
κάθε πρωί
πρώτη δουλειά
το πρωινό
του κατοικιδίου.
Όλες οι κυρίες
είχαν σκυλάκια και γάτες.
Όλοι οι μόνοι
είχαν μία φωτιά.
Έτσι υιοθετηθήκαμε.
Δεν του φόρεσα λουρί.
Μου φόρεσε εκείνο.
Μη με χάσει.
Κουμπώθηκα,
μην χαθούμε.
Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.
Με γλείφει να ξυπνήσω,
με νανουρίζει να κοιμηθώ.
Δε μου φέρνει εφημερίδα,
ούτε παντόφλες.
Μόνο μια παράξενη συντροφιά
με σκιές στους τοίχους
σε παντομίμες αυτοσαρκασμού.
Γελάω.
Πάντα Γελάω.
Ακόμη κι όταν
σε κάθε γεύμα του
κόβω κομμάτια του Εαυτού μου
και το ταΐζω.
Και δε χορταίνει.
Και με κοιτάζει
με κείνα τα πελώρια
καστανής φωτιάς μάτια του
-όταν θέλει, με υπνωτίζει
μ' αβάσταχτη ικεσία...
Και κόβω και όνειρα
ίσως και λίγη Ζωή
γεμίζω το πιάτο του ξανά
και το κοιτάζω
πώς καταβροχθίζει
τις μπουκιές μου,
το κρέας μου,
τα δημητριακά -θρεπτικά μου- όνειρα,
τις διάφανες αγάπες μου,
τα καλομαγειρεμένα μου σχέδια,
τους ωμούς μου ενδοιασμούς.
Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.
Ο Φόβος μου κι Εγώ.
Αγρίμια γνωριστήκαμε
και τόσο βαθιά αγαπηθήκαμε
στο τέλος.
Κατοικίδιο
ο ένας του άλλου.
κάθε πρωί
πρώτη δουλειά
το πρωινό
του κατοικιδίου.
Όλες οι κυρίες
είχαν σκυλάκια και γάτες.
Όλοι οι μόνοι
είχαν μία φωτιά.
Έτσι υιοθετηθήκαμε.
Δεν του φόρεσα λουρί.
Μου φόρεσε εκείνο.
Μη με χάσει.
Κουμπώθηκα,
μην χαθούμε.
Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.
Με γλείφει να ξυπνήσω,
με νανουρίζει να κοιμηθώ.
Δε μου φέρνει εφημερίδα,
ούτε παντόφλες.
Μόνο μια παράξενη συντροφιά
με σκιές στους τοίχους
σε παντομίμες αυτοσαρκασμού.
Γελάω.
Πάντα Γελάω.
Ακόμη κι όταν
σε κάθε γεύμα του
κόβω κομμάτια του Εαυτού μου
και το ταΐζω.
Και δε χορταίνει.
Και με κοιτάζει
με κείνα τα πελώρια
καστανής φωτιάς μάτια του
-όταν θέλει, με υπνωτίζει
μ' αβάσταχτη ικεσία...
Και κόβω και όνειρα
ίσως και λίγη Ζωή
γεμίζω το πιάτο του ξανά
και το κοιτάζω
πώς καταβροχθίζει
τις μπουκιές μου,
το κρέας μου,
τα δημητριακά -θρεπτικά μου- όνειρα,
τις διάφανες αγάπες μου,
τα καλομαγειρεμένα μου σχέδια,
τους ωμούς μου ενδοιασμούς.
Με τα χρόνια
μοιάζουμε, λένε.
Εξημερωνόμαστε αμοιβαία.
Τρώνε οι Ψυχές μας
από το ίδιο πιάτο.
Κοιμούνται τα σώματά μας
αγκαλιά.
Ο Φόβος μου κι Εγώ.
Αγρίμια γνωριστήκαμε
και τόσο βαθιά αγαπηθήκαμε
στο τέλος.
Κατοικίδιο
ο ένας του άλλου.
❥°º•.¸
ΑπάντησηΔιαγραφήPoesia muito intensa.
Bom domingo!
Boa semana!
Beijinhos do Brasil ❥°º•.¸
Τυγχάνει κάποτε
ΑπάντησηΔιαγραφήοι φόβοι να μας κινητοποιούν
φτάνει να μην μετατρέπονται
σε φοβίες!!!
Ποίημα με Π κεφαλαίο
Φιλί
Magia da Inês ε
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε φορά που μιλώ για Φόβους
γίνομαι Παιδί
και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με ό,τι με τρώει...
Καλή βδομάδα, Ναι...
μα καλύτερα εύχομαι: Όμορφες Στιγμές...
Στιγμή στιγμή χτίζεται η Ζωή...
Ελένη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ κεφαλαίο,
επειδή είναι απλά: Ποίημα Παιδικό!...
Το χάρισμα του Παιδιού είναι πως ό,τι το τρομάζει
το κάνει Παραμύθι...
;-)))
Ο κάθε ενας απο εμας ,
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι πλασμενος καθ'εικόνα και ομοιωση του φόβου του .
Μέγιστος σκοπος της ζωής μας ,
ειναι ,
να προσπαθουμε να μήν του μοιάζουμε .
Τουλάχιστον εξωτερικά .
Ομως ο γεννητορας Φόβος , γελα μαζι μας
Γελά με εμας τις Νεογέννητες παλίνδρομες ΑμφιΣβητήσεις , που του κουναμε τα χεράκια μας και τον φωνάζουμε ... "μπαμπά" .
Δύπλα , η μάνα Ροή (αλλωτε Ρέα άλλωτε Ήρα , ανάλλογα με το εκαστοτε προσωπίο του Πατέρα Φόβου ) με το στήθος της έξω , τα δάχτυλά της σαν παναρχαιο συμβολο μητρας πάνω στην ... Θηλη(α) του κόσμου ;) , ετοιμη να μας θηλάσει με το Τιποτα .
Τρελέ
ΑπάντησηΔιαγραφήδιάβασα το σχόλιο πολλές φορές...
{κι άλλες τόσες ο Φόβος μου}...
Εγώ σοβάρεψα.
{Εκείνος γελά}
Εγώ στράφηκα στην μάνα Ροή, που πάντα έχει μία αγκαλιά για τις ακατάσχετες αιμορραγικές μου φλυαρίες.....
Ο Φόβος παρακολουθεί...
δε συμμετέχει..
Ξέρεις?...
όταν με κοιτάΖει από απόσταση
πιο πολύ τον .... φοβάμαι...
και εκκρίνεται μία ουσία στο αίμα μου, που σπάει τους "δεσμούς" των συστατικών του Ιερού Τίποτα,
και απορροφώ όλες τις Θρεπτικές του Ουσίες και ψηλώνω.... ψηλώνω..... ψηλώνω........
κι όσο ψηλώνω
πιο μεγάλες μερίδες Ποιημάτων
χρειάζονται
οι Πείνες του Φόβου μου...
άβυσσος.. ο δεσμος ανάμεσα στο κατοικίδιο...και σε μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛαμπρινή
ΑπάντησηΔιαγραφήενίοτε άβυσσος
κι άλλες πάλι φορές ούτε μίας ανάσας Δρόμος...
Έρωτας
με πλησιάσματα κι απομακρύνσεις...
Ιστορία Ζωής
για νεύρα ατσάλινα...