Θύελλες οι μέρες
ο δρόμος ένας απότομος γκρεμός
και πέφτεις
όλο πέφτεις,
καθώς ευθύγραμμα περπατάς
στο πεζοδρόμιο
στο χρονοδιάγραμμα
στο τίποτα.
Φαινομενικά υγιής.
Υποκειμενικά τρωτός.
Αντικειμενικά, Εσύ.
Καλοσιδερωμένες Σκέψεις
ως το απόγευμα
γαντσωμένες σε αυτοκτονίες γραφείου
φωτογραφημένες από τις κάμερες της εταιρείας
σε αδιάφορο replay
σε χρόνο ρουτίνας κι εγκατάλειψης.
Με το σούρουπο σχολάς
κι αρχίζεις να σκαρφαλώνεις ανάβαση
από το υπόγειο του 3ου ορόφου
ως το εναέριο γκαράζ
όπου πάρκαρες τη Ζωή σου.
Να χαμογελάς ως την έξοδο.
Να είσαι ευγενικός
εξυπηρετικός
συνεργάσιμος
και να καταπίνεις τους κεραυνούς σου
χωρίς να σε πιάνει βήχας
πυρετός
ή δυσανεξία.
Γυρίζεις το κλειδί στο σπίτι
κι επιστρέφεις σακατεμένος
μες στη λάσπη και στο τίποτε.
Μυρίζεις επανάληψη.
Η αλήθεια σου γραβάτα
που δεν λύνεται.
Θύελλες οι μέρες
το δωμάτιο ένας απότομος γκρεμός
και πέφτεις
όλο πέφτεις,
καθώς ευθύγραμμα περπατάς
στο σαλόνι
στο μπαλκόνι
στο τίποτα.
Νεκρός πάντα κοιμάσαι
με τα ρούχα.
Καλοσιδερωμένος άνθρωπος
ευγενικός
εξυπηρετικός
συνεργάσιμος.
Την κάθε επομένη
ξυπνάς
ξυρίζεσαι
-να κάτι που κάνεις κόντρα-
και ντύνεσαι καλά
χειμώνα καλοκαίρι
για να επιβιώσεις στις θύελλες μέρες
στα τεχνητά χαμόγελα
στα τεχνικά γραφεία
στα ερείπια μιας Ζωής
μόνιμα παρκαρισμένης
στο εναέριο γκαράζ
μιας Υπενθύμισης...
