Ένας στρατός από πραγματικότητες ορμά στην ακίνητη λίμνη. Αυτοτραυματίζεται πάνω στο αιχμηρό του είδωλο και επιστρέφει νεκρός στο Παρόν, χωρίς να διαταράξει ούτε μία φυσαλίδα από τις ήρεμες αναπνοές της.
Μετά το μακελειό, Εκείνη ανέγγιχτη εξατμίζει βροχές στον ουρανό και ταΐζει τ' αστέρια με μία ήρεμη ψιχάλα αυτοκυριαρχίας, απομακρύνοντας τη σκόνη της γήινης παραφροσύνης, που επιμένει να επιτίθεται στ' Απόμακρα...
Μετά το μακελειό, Εκείνη ανέγγιχτη εξατμίζει βροχές στον ουρανό και ταΐζει τ' αστέρια με μία ήρεμη ψιχάλα αυτοκυριαρχίας, απομακρύνοντας τη σκόνη της γήινης παραφροσύνης, που επιμένει να επιτίθεται στ' Απόμακρα...
Πάντα θα υπάρχει ένας στρατός που θα προσπαθεί να ταράξει έστω και μια φυσαλίδα από την γλυκιά λίμνη. Και πάντα θα αντιστέκεται, πάντα θα είναι ανέγγιχτη γιατί δεν φοβάται απομακρύνει πάντα αυτό που δεν της αρέσει και έτσι ξαναφέρνει την γαλήνη της...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ανώνυμος Ταξιδιώτης"
Ανώνυμε Ταξιδιώτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκατόρθωτο το να μείνει κάποιος ανέγγιχτος όταν του επιτίθεται οργανωμένο σχέδιο Πραγματικότητας...
Η ύλη πάντα εμπλέκεται στις συγκρούσεις... μόνο το πνεύμα μπορεί να εκπαιδευτεί έτσι ώστε να μείνει ανόθευτο από την παραφροσύνη του κόσμου...